Ergens rond de middag beslis ik beleefd te zijn. Ik weet dat je een dagje weg bent met Haar, en je dochter. Dus ik wens je een fijne dag toe. Jouw reactie "ah dàt weet je dus ook al". Ik ontplof. Ja, Zij vertelde me dat zaterdagavond. Spontaan, ik was niet aan het uithoren. Wat moet ik dan? 

Ik ben kort, ben het beu. Dus ik reageer dat ik van Haar tenminste nog iets hoor over jouw leven. Dat jij me duidelijk buitensluit uit wat er in jouw leven omgaat. En dat ik dus, vanaf nu, jou zal behandelen zoals jij mij behandelt. Gedaan met korte verslagen over wat ik doe, over mijn dagen. Als je iets wil weten, heb je het maar te vragen. Nét zoals ik volgens jou bij jou moet doen... Jij vindt dat je zelf mag beslissen wat je doet (dat zinnetje kreeg ik de afgelopen 2 maanden enkele keren te horen)... wel, ik dan ook.

Jij noemt het "oog om oog". Ik noem het "gelijkwaardige behandeling". Wat maakt het ook uit... Het is en blijft "twee maten, twee gewichten". 

Het duurt niet lang voor ik de te verwachten reactie krijg "zolang doen wat je wil maar beperkt is". Ik wéét goed genoeg wat je bedoelt... maar ik weiger erop in te gaan. "ik kan enkel reageren op die vraag als je uitspreekt wat je bedoelt met die opmerking". Je bevestigt mijn verwachting "jij wil met andere mannen iets doen". Steeds weer... jij doet geen enkele moeite om me te houden, maar een ander mag me ook niet hebben. Wéér zeg je "ik moet je zo al delen". Mijn antwoord is even snel "ik jou ook".

Wat ik ook zeg of doe... jij kan me nog steeds niet vertrouwen. Zou je maar inzien dat je me met die opmerkingen net wegduwt, naar andere avonturen toe... Als je me toch niet kan vertrouwen, waarom zou ik dan moeite doen om je vertrouwen te krijgen? 

Je vreest het al zo lang. Maar nu het echt zo ver is, besef je het niet: je bent me kwijt, ik laat je los. Ik had zo veel voor je over gehad, maar je woorden zijn te ver gegaan. Je woorden vandaag.. ze doen nog even, heel even, de tranen in mijn ogen springen. Maar meer ook niet. Ik slaag erin om je te negeren vandaag, de rest van de dag. Jij wenst me geen slaapwel? Ik jou dan ook niet.

Toch vrees ik morgen... je dochter weer naar huis. Jij alleen thuis met Haar. Je gaat me, op de één of andere manier, opzoeken... daar ben ik vrij zeker van. Je zal een reden vinden, een vraag die gesteld moet, een probleem dat opgelost moet, iets waarin je mijn raad vraagt. En ik zal antwoorden, en mijn uiterste best doen om me verder niet te laten verleiden tot een conflict. 

Ik heb van je gehouden. Maar je maakt het onmogelijk. Dat zal jij nooit kunnen inzien, en ik probeer het niet meer. Je draait steeds alles om. Ik beslis je in je leefwereldje te laten zitten... jouw fantasiewereldje. Jouw fantasie waarin ik een plaats heb. Maar ik heb geen plekje in jouw échte leven. Dat leven deel je met Haar. So be it...

Ik ga eerlijk zijn. Ik zoek afleiding, om dit aan te kunnen. In activiteiten. In contacten met vrienden. Af en toe in een glas alcohol. Als het me erg hoog zit, in een slaappil en mijn bed. En het is juist omdat ik besef dat ik met die twee laatste niet gezond bezig ben, dat ik inzie dat ik jou moet loslaten. Want jij zal niet veranderen... dus moet ik veranderen.

Zo typisch. Na al mijn vragen om eens, één keertje maar, iets te liken op mijn facebook, mijn bestaan in jouw leven, ook online, te erkennen, like je afgelopen week een status. Niet eender welke... maar een quote "Als mensen zeggen 'je bent veranderd' is de kans groot dat je gestopt bent met je gedragen zoals zij dat graag zien". Ik vraag me af hoe lang nog voor ik dat voor mijn voeten geworpen krijg "ik likete iets, en nu merk je het niet eens op" en "jij zegt dat ik veranderd ben... lees je eigen quote er maar eens op na". Het komt nog wel, ik kén je.

Ik laat je los... maar vandaag kan dat je niet schelen. Je dochter is er, en dan is zij prioritair. Geen probleem... maar overmorgen, als zij naar huis is, wat dan? Ga je me dan weer opzoeken? Ga ik dan weer de verwijten horen dat ik je negeer? Ik verwacht me de komende week inderdaad aan enkele conflicten. 

Kan dat me iets schelen? Steeds minder... zojuist had het kunnen ontaarden, maar ik heb gewoon afstand genomen, low profile gespeeld, voor rust gegaan. Ik laat je los... het zijn hele kleine pasjes, maar ze gaan wél allemaal in dezelfde richting.

Ik doe geen toenadering... vanochtend negeerde ik mijn gsm, tot jij om 14h dan toch een "gdmxxx" verzond.

Gisteren ging het bijna mis. Rustige ochtendwens, af en toe een kort woordje, maar ik voel de bui hangen, ken je intussen te goed. Ik zit bij mijn familie, en jij thuis met enkel Haar. En ja hoor, niet lang of ik merk dat het je niet gaat. Ik vraag wat er is, en lees "mijn gevoel". Maar meer krijg ik niet... als ik doorvraag krijg ik "laat maar". Ik zoek niet verder, merk enkel af dat ik jouw gevoel niet kan erkennen als je het niet deelt. Geef wel aan dat ik hoop dat je dan niet later op de dag de bom zal laten barsten.

Maar 25 december is kerstdag bij mijn ouders, dus ik heb veel afleiding. Ik slaag erin om mijn gsm redelijk goed te negeren, af en toe een heel kort berichtje. En rond 22h wens ik je goedenacht. Ik slaag erin om de rest van de avond niets meer te sturen... ik mis je, maar minder dan vroeger.

Ik vraag me af... hoe gaat dit nu weer aflopen? Want maandag vertrek ik op vakantie, een volledige week. Niet echt ver, maar toch ver genoeg. Ga jij weer het slachtoffer uithangen, de in-de-steek-gelatene, zoals de vorige keren? 

Mijn gevoel is dat je het me niet gunt. Oh, je zegt het niet hoor, daar ben je te beleefd voor. Iedere keer als ik vertrek, klinkt het van "geniet ervan, het is je gegund". Dat heb ik altijd al een vreemde uitspraak gevonden. Dit is mijn vakantie, ik werk hard om mijn gezin die vakanties te kunnen bieden. Mijn stukje compensatie ongetwijfeld, voor al mijn afwezigheid. Maar in je woorden tijdens mijn vakantie schemert altijd iets bitters door, kleine opmerkingen, een onderliggende toon. 

Jij zegt altijd dat jou enkel slechte dingen overkomen, dat alles in jouw leven steeds verkeerd draait. Ik probeer daar al 10 maanden tegengewicht aan te bieden. Ik geloof in een positieve ingesteldheid. Dàt is simpelweg de reden dat ik steeds weer geloof in jou, dat ik bij elke vage belofte steeds weer geloof dat je zal doen wat je zegt. Steeds weer loop ik erin, hoe vaak ik jou en mezelf ook zeg dat ik je niet meer zal geloven. Toch blijf ik hopen, iedere keer weer.

Maar diep vanbinnen weet ik al beter. Geloof ik je beloftes niet meer. Geloof ik steeds minder in jou. En verlies gaandeweg mijn geloof in ons.

hoe durf jij beweren dat je met me opstaat... dat jouw eerste gedachte voor mij is? 

Vanochtend hoor ik je om 10 h pas. "nét wakker". Maar je blijkt al ruim een half uur wakker te zijn. Je komt terug op onze lunchdate, zegt dat je wil komen zodra je alle boodschappen gedaan hebt. Want ja hoor, Zij heeft je weer een to-do lijstje gegeven vandaag. Maar je beweert dat je je zal haasten, zodat we elkaar toch een uurtje kunnen zien.

Om 12.11h laat je weten dat je net bij je schoonzus bent, om "iets af te geven". Je zal "zien hoe snel je klaar bent". Ik vraag je eerlijk of je nog kans ziet om af te komen. Je beweert nog eens "hangt er vanaf hoe snel ik hier weg kan". Je belooft dat je het me zal laten weten. En dan is het stil... tot 15.11h "net thuis". 

Hoe durf je beweren dat ik het belangrijkste ben in jouw leven? 

Je brengt 3 uur door bij je schoonzus, om "iets te gaan afgeven". 

Je verliest vandaag weer een hoop krediet. Ik zeg niets meer... wens je een  fijne kerstavond. Meer heb ik je niet meer te zeggen vandaag.

Beleefd. Neutraal. Oppervlakkig. We kletsen, over niets. Ik stel nog voor je te bellen, in de hoop dat dat een "échter" contact kan zijn. Maar het kan niet... werkmannen in huis. Jouw eeuwige achterdocht: niet bellen met getuigen in de buurt. Zelfs een werkman mag niét merken dat je met de telefoon naar boven gaat om me te bellen?

Het resultaat is dat ik je pas in de namiddag even kan bellen. Ik bied je een kans... stel je morgen een lunchdate voor. Neen, ik kan niet lang weg op het werk. Maar een uurtje kan ik wel weg, iets gaan eten, even elkaar zien. Mijn voorstel wordt redelijk enthousiast onthaald. En even later wordt duidelijk waarom.. jij hoopt op een uurtje kameren "eten of gegeten worden?". Ik kan er niet mee lachen...

Even later gooi je je ruiten compleet in. Ik meld terloops dat ik over enkele maanden twee nachten alleen thuis zal zijn... kids op weekend, en ik motiveer mijn partner om er dan ook het weekend op uit te trekken, city trip (ik heb toch twee dagen les dat weekend dus aan mij heeft hij niets). Ik weet dat dat weekend emotioneel is voor jou, familiale voorgeschiedenis. Maar het is ook mijn verjaardag dat weekend, en wat zou ik dan graag eindelijk nog eens een nacht met jou doorbrengen.  

Maar jouw voorstel slaat me met verstomming... "kom bij ons slapen die zaterdagavond, als je anders op hotel gaat in de buurt van je les". Wààr in hemelsnaam haal jij het idee dat ik de avond voor en de ochtend van mijn verjaardag bij Haar wil logeren? Hoe kan jij in hemelsnaam voorstellen dat ik kijk naar jullie gezelligheid, Haar jou "sjoe" hoor noemen (ja, Zij schrijft dat zo!). In de kamer naast jullie slaap, in de kamer naast die met het bed waarin ik één keertje met jou mocht slapen en waarin jij dan met Haar in bed ligt.

Mijn eerste reflex is de hoorn op de haak te gooien. Ik adem enkele keren diep in en uit, voel de tranen in mijn ogen springen, en zeg héél kalm "hoe kom je erbij dat ik precies dié avond wil geconfronteerd worden aan jullie samenzijn?" Je begrijpt mijn reactie niet... en ik kan niet begrijpen dat je dat niet begrijpt. 

Maar wat blijf ik ijzig kalm... Ik vind wel iets leuks om te doen die avond. Zonder jou.

Nochtans, vandaag had een dag kunnen zijn waarop we zouden vrijen. Dat was onderhuids afgesproken... overdag of vanavond. Dat je niet zou komen, was me al snel duidelijk. Je moest het zelfs niet zeggen, en dat deed je dan ook niet. Of toch wel.. op jouw manier. Ik moest het maar "inzien". Maar gisterenavond, na je formele vraag, kreeg ik nog ergens "ben zelfs te ziek om een vraag te stellen". Zo, dàt wist ik ook weer: je bent ziek. Ergo: vergeet langskomen bij mij maar. Weer doe je het... niet zeggen "ik geraak er morgen niet, sorry" maar ik moet zowel de verklaring als de spijt lezen in je vermelding van "ziek zijn". 

Ik laat het niet aan mijn hart komen vandaag, werk hard door. Rond de middag houd jij het niet meer, en begin je. Zoals zo vaak: een intrigerende vraag, insinuerend... "nog alleen?". Ik kijk naar mijn scherm, lees, herlees. "nog alleen?" Wààr slaat dit in hemelsnaam op? Even kom ik in de verleiding om te antwoorden "neen, omringd door 40 mensen op mijn werk". Maar ik houd het rustig, en reageer logisch "alleen? in welke zin?" Je insinueert weeral: "het kon toch zijn dat je weg ging". Weg? Waarheen? Eigenlijk is je vraag of ik op mijn werk zit, of bij een ander... jouw eeuwige vrees.

Ik blijf rustig... maar rond 15h herbegin je, op chat. Blijkbaar sta ik nog online op fb, en dus krijg ik een bitsige opmerking: "wil je niet storen bij het chatten. Zelfs een gesprek kan niet meer blijkbaar". Ik ontplof en stuur even bitsig terug dat ik in onderhoud zit met iemand, en dus niét online ben. Zodra ik klaar ben met mijn onderhoud, bel ik je. Ik heb geen zin om vandaag een ruzie aan te gaan, en aan de telefoon ben je een stuk minder dapper in je bitsige uitspraken. Jij gaat de directe confrontatie niet graag aan... dàt weet ik wel.

Ik blijf rustig aan de telefoon, vraag je gewoon waar al die opmerkingen op slaan. Zeg rustig maar beslist wat ik overal van denk. Ik blijf op mijn positie, herhaal wat ik al sinds het weekend zeg over alle opmerkingen en ruzies. Ik krijg voor mijn voeten geworpen dat ik je niet geloof, dat ik alles controleer. Ik begrijp niet waar je het over hebt... en eindelijk komt het hoge woord eruit, waarom je al twee dagen zo kort bent. Je dochter vertelde je dat ik vroeg tot wanneer ze bij jou was dit weekend... Jij voelt het aan als "jou niet geloven". Terwijl ik verdomme met haar een verrassing voor Haar voorbereid, Haar verjaardagscadeau. Die eeuwige achterdocht van jou... ik word er zo moe van.

Uiteindelijk sla je wél de nagel op de kop in dat gesprek. Jij zegt dat er niets is dat ik jou nog moet terugbrengen. Jouw reactie is juist "je komt alles terugbrengen omdat je geen sporen meer van mij wil. Je komt alles afsluiten, mij loslaten". Je hebt gelijk... ik laat je steeds meer los. Maar je zat zo onder mijn huid dat zelfs "steeds meer loslaten" nog steeds closer is dan eender wie ooit. Maar toch.. ik voel dat ik je steeds meer loslaat, ja. 

Uiteindelijk krijg ik ook weer gelijk: vanavond ben je dan toch niet alleen. Het gaat er bij mij niet in dat je niet wist dat Zij vanavond niet weg moest. Het is vakantie, dan zijn er geen repetities. Op die manier kan je inderdaad zeggen "ik had nochtans zin.... om je te zien." 

In die "...." ligt alles: je wil met me vrijen. Je insinueert. Maar ik ga er niet op in. Zoveel gemiste kansen de afgelopen maanden. Vanavond was eigenlijk nooit een kans. Wat maakt het ook uit... je zal me niet kunnen zien gedurende minstens 2 weken. Langer dan ooit eerder sinds we elkaar kennen. 

En of je me zal zien over 2 weken, heb jij volledig in de hand. Want ik heb je -nog maar eens- héél duidelijk gesteld: ik plan niets meer. Als je me wil zien, vraag je het maar. Ik wil niet meer in de smekende positie zijn. En ik wil ook nooit meer horen "altijd jouw goesting". Als ik alles plan, zelfs jouw uitvluchten tegen Haar verzin, voorstel wààr we elkaar zien, wanneer... ja, dan is het gemakkelijk om achteraf te zeggen "het is altijd jouw goesting". Ik plan niets meer, ik vraag niets meer. 

Waar ik nu wél achter ben: ik kan zonder jou verder. Ik wil het -diep vanbinnen- nog steeds niet. Maar ik KAN het! Ik kan het...

Ver zat ik er niet naast gisteren, met wat ik vanochtend zou lezen... Zo voorspelbaar ben je voor mij geworden... En na een korte terechtwijzing ivm voorzichtigheid (jij die steeds zo voorzichtig bent, maakte gisteren een uitschuiver daarin, gewoon vanuit jouw kinderachtig gedoe), reageerde ik vandaag niet meer. Ik zwijg... 

Ook vandaag blijf ik stil, daarna. Vanavond herstel jij het contact, met een formele vraag. Ik reageer kort, heb hier gewoon geen zin meer in. Dat het jouw contactname boycot, besef ik maar al te goed. Maar als je me wil spreken, doe je dat maar gewoon. Zonder die omweg. Als je me iets wil vragen, stel je de vraag maar gewoon. 

Wat je me wil vragen? Misschien wil je wel weten wat ik morgen doe? Of zou je compleet vergeten zijn intussen dat je me zei dat je zou langskomen mogelijk, morgen? Me op het werk zou oppikken, en dat we enkele uurtjes samen zouden doorbrengen?  Ik heb er het raden naar, en ik ga er niet achter vragen. Ben het beu om me bijna smekend te voelen. 

Smekend om aandacht, hunkerend naar contact met jou. Ik doe mijn best om dat gevoel te onderdrukken. Het lukt me niet. Maar ik ben er wel al 2 dagen in geslaagd om elke verwijzing naar de mogelijkheid van morgen niet uit te spreken. Als je me wil zien, moet jij deze keer maar erover beginnen. Laatste kans voor 2 weken.

Jij kent mij ook... ik vermoed dat jij wel beseft dat ik morgenavond zal langskomen. Zij is er niet morgenavond, en ik verzin wel iets. Maar ik kom niet langs om te blijven. Ik kom enkele laatste spullen die ik van je heb terugbrengen, een boek, een cd, de info waar je om vroeg vanavond. 

Je reactie doet me lachen vanavond. Je schrijft "ik geef meer dan ik krijg, zo ben ik nu eenmaal". Mijn mening daarover is compleet het tegenovergestelde. Jij neemt, jij zuigt de ander leeg. Meerdere vrouwen die je verlieten. Ofwel met slaande deur, ofwel met de boodschap "jij bent te lief voor mij". Heb je ooit stilgestaan waarom een vrouw iemand zou verlaten die "te lief" is voor haar? Waarom zou je zo'n man verlaten? Onzin... zij werden gewoon geconfronteerd aan diezelfde muur, volgens mij. Het slachtoffer-rolletje, de woordspelletjes waardoor de ander zich steeds weer schuldig voelt, over elk conflict. 

Ik wilde dat ik hun moed had. Ik wilde dat ik, net zoals hun, de deur achter me kon terugtrekken. Het ligt gewoon niet in mijn karakter om op te geven, jammer genoeg. 

Dus nam ik vannacht geen contact op. Al opende ik wel even mijn fb... chatte zelfs even met Haar (ondanks het uur). Zag jou enkele minuten na Haar online komen (ook logisch: Zij werd wakker, en contacteerde jou op je werk... alles zo voorspelbaar). Maar zoals je insinueerde: ik nam géén contact op met jou.

Toch zag ik het gisteren meteen. Vandaag ging dat eindigen met "ik zei dat het niet moest. Dat wil niet zeggen dat het niet mocht". Woordspelletjes... zelfs dààrin word je stilaan voorspelbaar voor mij. Net zoals ik kan voorspellen op wélk moment in een ruzie je verdwijnt van chat. Achteraf is er altijd een verklaring voor je plots weglopen: een telefoontje, de honden uitlaten, je moest naar wc of iets eten...

En ja hoor... je voldoet vandaag precies aan mijn verwachtingen. Het duurt niet lang of ik krijg het te lezen: "dat ik zei dat het niet moest, wil niet zeggen dat je me niet mocht contacteren". Vandaag heb ik recht op een flink deel van je register. Zie ik achtereenvolgens verschijnen, in de discussie: "denk wat je wil" "trek zelf je conclusie" en "daar ga je weer, oprakelen". 

Woordspelletjes... Je blijft me zeggen dat ik geen begrip had voor het feit dat je je slaap nodig had. Ik herhaal -voor de zoveelste keer sinds gisteren- dat ik boos en teleurgesteld was omdat je nergens iets uitdrukte dat je je zelfs maar bewust was van het feit dat onze mogelijke ontmoeting niet doorging. Je past je gewoonlijke techniek toe... verandert van onderwerp...je wijst me op een -in jouw ogen- incoherentie in mijn verhaal gisteren. Ik heb een logische en juiste verklaring, en zeg je, nét zoals ik zelf zo vaak te lezen krijg, dat je het had kunnen vragen. Jouw reactie "je had het kunnen vertellen". Mijn reactie is er even snel: "juist, even vergeten. De 'twee maten, twee gewichten'-regel". 

Daarop zie ik je volgende strategie: je verdwijnt, zonder boe of bah. Ik lees je niet meer, ondanks dat ik je zie verschijnen op fb. Uiteindelijk moet ik een keuze maken. Gaan slapen zonder dat te melden, wetende dat ik dàt dan morgen als verwijt krijg. Of je gewoon toch een "slaapwel" sturen, met het risico je te wekken (want ik weet goed genoeg dat je mogelijk intussen voor de tv in slaap gevallen bent, zoals ook zo vaak). 

Een beste keuze bestaat er niet in deze, dat besef ik maar al te goed. Dus kies ik voor de houding die het beste bij mij past: ik stuur een beleefd "goede nacht". Een half uur later krijg ik een boze "mag ik verdomme slapen?". Ik ontplof, en zeg je dat ik jouw berichten even blokkeer op fb (en ja, kan het niet laten toch even te melden dat ik het je wél nog eerst vertel, voor ik het effectief doe). Natuurlijk is het meer een gebaar dan iets anders, want er blijven whatapp en sms. En desnoods, in het uiterste geval, telefoon.

Maar ik open mijn GSM gewoon even niet... ook daar: je doet precies wat ik verwacht. Geen minuut en ik krijg enkele whatsapp-berichten. Ik lees ze niet, zal voor morgen zijn. Aangezien jij de enige bent die me op whatsapp regelmatig contacteert, toch zo laat 's avonds, hoef ik die zelfs niet te openen. Ik weet perfect wat erin staat "hoef dit niet meer. Jij altijd met je gelijk"... of iets van die strekking. Morgen zal ik zien of ik gelijk heb, of ik je intussen echt zo goed ken, of ik je echt zo goed kan voorspellen.

Ik kan het niet anders omschrijven dan een totaal gebrek aan consideratie voor de ander. Ik moet het doen met twee woorden "net wakker". Dààrin moet ik alles lezen: je spijt, je excuus, en je verklaring. De verklaring vond ik zelf al... de rest heb ik nérgens gelezen.

Drie uur.. zolang wachtte ik tot ik mijn teleurstelling en boosheid uitte. Drie uur waarin ik bleef hopen dat je iéts zou uitdrukken. Maar je ging er overheen, fait divers. Dat ik speciaal om 7 uur opstond en naar het werk vertrok, moest je toch komen... dààr ga je volledig aan voorbij. Drie uur waarin ik hoopte op iets. Ik lokte je nog uit, door het huisnummer van "ons" rdv-hotel te sms-en toen ik er voorbijreed. Oh ja, dat lokte iéts uit.. een . Meer niet.

Je wil het niet horen, mijn gevoel dat dit enkel om sex draait. Oh neen, je hebt "nog steeds hetzelfde gevoel" voor mij. Maar als het nu eens, sinds het begin, voor jou enkel daarom draaide? Dan loog je niet tegen me... Woordspelletjes...

Vandaag wil ik niet langer alsof doen. Ik schrijf je dat ik je vandaag niet meer wil horen of lezen. Morgen is mijn gevoel wel weer weggeëbd... vergeef ik je zoals gewoonlijk. Ik maak me geen illusies meer. Of ik het vergeten zal? Neen... alle teleurstellingen stapelen zich op, accumuleren. En als de emmer vol is, zal die wel weer overlopen. Tot... de kruik gaat net zolang te water tot ze barst?

Ik gaf je een duidelijke uitnodiging voor morgen. Let's meet... ik kan hier in de voormiddag weg, en Zij is werken. Maar: dan moet jij een inspanning doen. Jij rijdt naar hier, en jij boekt een kamer. Ik regel niets... ik stel me enkel beschikbaar op. Maar ik rijd niét naar jouw regio deze keer... 

Het kan lijken alsof ik deze date niet wil, alsof het me onverschillig laat. Want ik weiger het voortouw te nemen. Ik dring niet aan op een beslissing. 

Het resultaat? Jij komt "misschien" af, als het "je lukt". De vraag "waarheen?" hoef ik dus zelfs niet te stellen. Ik zie het wel. Als je een kamer wil, zal je die moeten zoeken. Ik noemde je de twee adresjes in deze buurt, waar we al eerder heen gingen. Maar van beide heb ik geen enkel idee of ze zo vroeg al open zijn. Jij rekent op "last minute". Tja, als er geen last minute is, dan zal het een koffietje drinken worden. 

Hoe ik me bij dat idee voel, is nog onvoorspelbaar. Op dit moment denk ik "his loss". Maar mezelf kennende ga ik morgen teleurgesteld zijn, als je niet komt, of als we nergens terecht kunnen om even rustig samen te zijn. Want hoe zeer ik mezelf ook inprent dat dit uiterst onzeker is, mijn hoop is gewekt hé. Onvermijdelijk... en dan is teleurstelling het logische gevolg.

Maar ik doe mijn best om het los te laten.... vroeg het je één keertje vanavond. Het antwoord bleef open... dus ik zal wel zien. 

Wat ik wel zeker weet, is hoe mijn lichaam reageert op het idee van "ons". Ik moét mezelf nu gewoon duidelijk maken dat de kans miniem is... want zelfs als jij tot hier komt, kunnen we volgens mij nergens terecht. So be it....

Tot nu toe zag ik Haar als het slachtoffer van deze hele situatie. Je beschreef haar ook zo, als "iemand die dit niet verdient". Niemand verdient dit, laat ik daar duidelijk in zijn.  Dus neen, ook Zij niet.

Maar gaandeweg voel ik steeds vaker hoe Zij een dubbel spel speelt. Voor de zoveelste keer doet Zij me geloven dat jullie ergens mee naar toe komen, of ergens aan deelnemen. En naarmate de datum nadert, krijg ik van haar een heel ander verhaal te horen: "kans is klein" "zal afhangen van de omstandigheden"... tot ik dan uiteindelijk de bevestiging krijg dat jullie niet komen/meedoen. En dan verneem ik van Haar dat ze eigenlijk al lang iets anders plande.

Zo ook nu weer. Jij kan niet komen, door je werk, en daar heb ik geen enkel probleem mee, al kon je dat pas recent bevestigen. Maar intussen vernam ik dat Zij eigenlijk ergens anders heen gaat, daar al lang voor ingeschreven is "zoals elk jaar". Heel Haar enthousiasme van "oh leuk, we gaan zeker proberen mee te komen" klopt dus niet. En plots besefte ik dat dat scenario zich al enkele keren afspeelde.

Heel dit "doen alsof", "schone schijn"... ik ben dat niet gewend. Ik ben grootgebracht in een sfeer van "zeggen waar het op staat, ook als dat moeilijk is, of pijnlijk". Dat ik dat naar deze situatie toe niet kan doen, dat ik niet gewoon aan iedereen kan zeggen "dit is de man van mijn leven", is al moeilijk genoeg. Maar verder probeer ik al met al zo authentiek mogelijk te zijn en blijven. Al heb ik, zoals iedereen, mijn geheimen... ook voor jou.

Momenteel vermijd ik Haar. Ik houd even afstand... geen zin om te doen alsof. Ik gun mezelf even de tijd om hierover na te denken, of ik Haar écht zo zie, of dat het een momentopname was. Tot dan sluit ik me af... zowel van Haar als van jou. 

Ik kan jouw gedachten niet lezen. En je deelt ze al heel lang niet meer met mij. Dus enkel mijn gevoel kan me leiden bij die vraag...

Mijn gevoel zegt me dat je naar me verlangt. Sexueel wil je me, daar twijfel ik geen seconde aan. Maar of dat een uniek gevoel is, of dat ik gewoon beschikbaar ben... dààr ben ik nog niet uit. 

Mijn instinct zegt me dat je een zekere fascinatie voor me hebt. Of is het een obsessie? Je nood om te weten wat ik doe, elke dag. Ja, het is geminderd. In het begin wilde je van uur tot uur weten wat ik elke dag deed. Elke stap die ik zette, wilde je kennen en op afstand volgen. Elke uitstap met mijn gezin documenteerde ik met berichtjes en foto's. Nu is het niet meer constant. Maar soms komt het er nog door... je vraagt me steeds vaker of ik de volgende dag werk of vrij ben.

Je wordt naar me toe getrokken, net zoals ik naar jou wordt gezogen. Zelfs na gisteren, na mijn telefoontje, blijf je contact opnemen. We praten er even over aan de telefoon, en dan... over naar de orde van de dag. Praten over alles en niets. Er lijkt niets te zijn dat jou definitief wegjaagt. 

Is dit liefde? Jij noemde het zo, maar spreekt die woorden al zo lang niet meer uit. Eén keer kreeg ik de afgelopen maanden die woorden te horen "ik houd van jou". Maar op een zo slecht gekozen moment, dat het onecht aanvoelt. 

Ik houd me steeds weer in. De woorden liggen op het puntje van mijn tong, maar ik zeg ze ook niet meer. Van niemand aanvaardde ik ooit een behandeling zoals door jou. Maar volgens Haar verhalen ben jij normaal ook niet vergevensgezind. Dààr kan ik van meespreken... je bent rancuneus, achterdochtig, categoriek. Jouw wereld bestaat uit goeden en slechten... vooral veel slechten. En toch... wat ik ook doe, je gooit me niet uit jouw wereld.

Zou ik dat willen? Dat je me afsluit, me helpt de stap te zetten die ik duidelijk maar niet kan nemen? 

Ik begreep je stilte gisteren.. Ik ben omringd door leerkrachten, en ik ken de verbeterstress. Dus liet ik je, na ons laatste telefoontje rond 20h. Om 22.43h stuurde ik je dat ook "succes met het verbeteren, hopelijk geraak je erdoor. Slaapwelxxx". Zelfs het feit dat ik geen antwoord kreeg, stoorde me niet... Tot ik om 23.38h de volle laag kreeg "fijn je nog te lezen. Zal wel een reden hebben zeker? Amai drukke avond gehad blijkbaar. Tof en top". 

Ik ontplofte... dit voelde zo oneerlijk aan. Er was geen enkele reden voor je uithaal... Ik zat alleen thuis heel de avond, en dat had ik je gisteren ook gezegd. En toch kreeg ik dit... Het leverde weer vlammende ruzie op... om middernacht was ik het beu, en was ik weer klaarwakker. Heb nog anderhalf uur zittten chatten met een vriendin, om me te kalmeren.

Mijn gevoel van vannacht werd extra wrang toen ik vandaag door mijn blog bladerde, en mijn post van 7 december terug las. Jij ging "even iets eten" om half negen, en liet je niet meer horen tot 23h. Tot ik meldde dat ik moe was en ging slapen... jouw reactie "nu al?"

Twee maten, twee gewichten... steeds weer. Maar ik zwijg. Want de enige reactie die ik zou krijgen hierop, zou zijn "daar ga je weer... met je verwijten... het verleden oprakelen". 

Dus bleef ik rustig... zei er niets over aan de telefoon vandaag.

En toen... ik wilde je iets sturen op fb, gewoon iets dat ik je wilde laten weten. Om te merken dat je mijn berichten geblokkeerd had. Ik kon je gewoon niets sturen. In plaats van je gewoon offline te zetten (waar ik in kan komen, wie doet dat nooit eens?), had je mij geblokkeerd. Sinds wanneer? Geen idee, want ik had je via die weg al dagen niet meer gecontacteerd.

Maar zo behandel je me niet. Me blokkeren zonder me daarvan te verwittigen. Ik zou het nog begrijpen "ik wil je even niet horen". Ik deed het ook al... blokkeerde ooit mijn whatsapp voor je. Maar: ik zei het je ook. En ja, toen werd ik razend. Nergens reageerde je op... niet op whatsapp. Niet op sms. En je gsm werd 2 keer afgeduwd (en neen, die valt nooit op voicemail, jij houdt je gsm altijd vlakbij, moest je dochter bellen). 

Ik belde je thuis... ik ben er niet fier op. Maar ik moést je gewoon laten weten hoe razend je me hiermee gemaakt had. Meer niet. Dus belde ik je... Zij nam op... wilde je niet doorgeven ("hij is druk bezig, kan ik het zeggen?"). Wat een onzin.. je sloot je volledig af voor mij. Ik drong aan, en moest niet meer weten. "Heb je me echt geblokkeerd op fb?"... Jouw "euh..." was voldoende. Ik hing op. 

Je mag boos zijn. Deze keer heb je gelijk. Maar zo behandel je me niet. 

Maar ik voel het, overal in me, rondom me... de stilte voor de storm, een vulkaan op het punt van eruptie. Er is nog steeds niets uitgepraat, weinig uitgesproken. We voelen ons nog steeds beiden het slachtoffer van de ander. We vinden nog steeds beiden dat we gelijk hebben. 

Maar dat kàn niet... Zag je maar gewoon in dat het niet gaat om "gelijk hebben"... dat we gewoon eens goed moeten praten zonder te vervallen in verwijten of beschuldigingen.

Ik ben ook deel van het probleem, dat besef ik maar al te goed. Bij onze eerste conflict verwittigde ik je al: ik heb de vreselijke gewoonte om me aan te passen aan de ander. Ik spiegel steeds weer, ik ken mezelf. Bij iemand die flirterig is, word ik flirterig. Bij iemand die ironisch is, komt mijn ironische kant naar boven. De ander gedraagt zich achterdochtig en jaloers, en ik word het zelf ook. De ander gedraagt zich slachtofferig, en ik reageer op een gelijkaardige manier.

Jij hebt me veel doen nadenken over mezelf. En het duurde niet lang voor ik onder woorden kon brengen wat ik al sinds altijd doe: ik behandel anderen zoals ik zelf behandeld word. Het onderliggende principe is dat anderen mij behandelen zoals ze zelf graag behandeld willen worden. En dus ben ik bij jou, voor het eerst in mijn leven, jaloers. Een gevoel dat ik nooit eerder kende. Iedereen verwondert zich steeds over de vrijheid die mijn partner en ik elkaar gunnen... op stap gaan met een ander (hij met een vriendin, ik met een vriend)? Geen enkel probleem. Apart op vakantie? Waarom niet? Maar naar jou toe ben ik jaloers... jou online zien op whatsapp zonder dat je mijn berichtje leest: "met wie zit hij te chatten? Een nieuwe verovering?" Je niet kunnen bereiken? "Ligt hij met Haar in bed?"

Dat bén ik niet... deze jaloerse onzekere vrouw. Steeds behoefte aan bevestiging,  op zoek naar de verzekering van jouw liefde. Al besef ik heel goed: ik spiegel jouw gedrag. Ik kan er niet mee stoppen... niet naar jou toe.  Oh, ik doe mijn best hoor. Ik rationaliseer, spreek mezelf streng toe. Maar het lijkt wel sterker dan mezelf... 

Wie ben ik écht, als ik mezelf zodanig aanpas aan de ander? En ben ik dan niet beter bij een heel rustig en stabiel iemand... zodat ik zélf ook rustig en stabiel ben? 

Dit alles doet me denken aan een quote van Virginia Woolf: uit The Hours  "I choose not the suffocating anesthetic of the suburbs, but the violent jolt of the capital... but if it's the choice between Richmond (the quiet suburbs) or death, I choose death". 

Wil ik liever intens en kort bij jou zijn dan rustig en lang bij mijn huidige partner?

Ik haalde je thuis op... kans om even samen in de auto te zitten. Kans om even te praten. Maar in tegenstelling tot andere keren, begin ik er zelf niet over. Nog een ruzie kan ik niet aan, en ik wil rustig naar dat optreden toe gaan. Als is het dan een optreden van Haar, ik heb beloofd dat ik kom, en dus wil ik er zijn.

Jij praat. Over hoe kwetsend je het vindt dat ik je een leugenaar noem. Ik corrigeer je, ik noemde je geen leugenaar (of toch niet meer sinds half augustus). Eén voor één haal je aan waar ik mis was: de informatie die ik oa van Haar krijg, klopt volgens jou niet. Wie moet ik geloven? Waar ligt de waarheid? Ik weet het niet... en ik wil het niet beginnen checken. Dus ik kapituleer "sorry, ik kan niet weten wie gelijk heeft. Maar ik mag er niet van uitgaan dat de ander het juiste zegt".

Moe geruzied. Ik haal al je eigen incoherenties, je eigen tegenstrijdige uitspraken, zelfs niet meer aan. Ik wil geen ruzie meer.

Het enige dat ik mezelf nog toesta is te vragen waarom ik al die onderhuidse opmerkingen moet aanhoren. Staan we in een winkel voor het ondergoed, en wijs ik een leuke boxershort aan, dan krijg ik te horen "die hoef ik niet te kopen, want jij wil er me toch niet meer in zien". Verschillende keren heb ik recht op dit soort zijdelingse opmerkingen. Waarom? Wat hoop je daarmee te bereiken? Dat ik aan je voeten val, huilend van spijt over mijn woorden van enkele dagen geleden, toen ik zei "het is over"? Geloof me, dàt is niet de manier om me terug te winnen.

In al onze ruzies, in ons gesprek 3 dagen geleden... overal reageer je met allusies op het feit dat ik niet meer met je naar bed wil. Wat ben je daar fout in. Ik WIL nog wel met je naar bed. Natuurlijk wil ik jou. Ik wil jou nog steeds, op alle mogelijke manieren. Als vriend maar ook als minnaar. Nog steeds als mijn man. 

Maar voorlopig ga ik niet met je naar bed. Niet op deze manier. Een leven vol ruzie, en af en toe een vrijpartij?

Ik zie in: ik kan van je houden zonder met je te vrijen. 

En toen begon je weer... met beschuldigingen ("nieuw vriendje op fb? ga je nu met hém kameren?"). Met mij alle verantwoordelijkheid voor deze situatie te geven ("hoop dat je beseft wat je deed"). Met grote woorden  ("ik was bereid om zo veel voor jou te doen"). 

Ik bleef kalm. Verbazingwekkend kalm denk ik. Het vroeg me minder moeite dan vroeger om eerst rustig te ademen, even na te denken over mijn antwoord, en dan pas te antwoorden. Ik liet me niet verleiden tot het trekken van conclusies uit jouw insinuaties. Want mijn conclusies komen telkens weer als een boemerang terug in mijn gezicht.

Wil dat zeggen dat ik niet meer naar je verlang? Neen, toch niet. Zo ver ben ik nog zeker niet.

Wil dat zeggen dat ik niet meer van je houd? Absoluut niet. Je zit in mijn hart, en eens je dààr zit, blijf je daar zitten.

Wil dat zeggen dat ik je niet meer kan weerstaan? Hopelijk wel. Ik hoop sterk genoeg te zijn om de realiteit niet meer uit ogen te verliezen.

Wil dat zeggen dat ik je niet mis? Oh neen, ik mis je. Ik mis je meer dan ik kan omschrijven.

Maar ik ben ook realistisch. Deze relatie is al heel lang voorbij. Alleen kan jij mij niet uit je mentale prentje knippen... Maar dàt is geen liefde... dat is gewoonte? Starheid? Obsessie misschien? Ik denk na over hoe ik jouw gevoelens voor mij zou omschrijven... dié woorden komen nog wel. Maar nu ben ik moe... moe van de afgelopen week, vol ruzies.

Maakt het uit welk woord we erop plakken? Het is en blijft een feit: zo zeg je A, zo zeg je B. Je beweert A, en je doet B. De voorbeelden zijn legio. 

Als ik je confonteer met de incoherentie, is er steeds een uitleg. Je was moe, je had het druk, je had een rotdag, ik begreep het verkeerd... 

2 maten, 2 gewichten... er gelden andere regels voor jou als voor mij, zelfs op dezelfde dag, in hetzelfde gesprek. Je verwacht van mij het éne, en doet zelf het andere... 

Dit wordt vaag... ik ga het concreter trachten te maken. 

Je laat je niet horen, een hele dag. Als ik daar iets over zeg, hoor ik "ik had een vreselijke dag. Je had het me kunnen vragen voor je me verweet dat ik niets liet horen". Maar als ik zelf iets niet vertel, krijg ik te horen "ik heb het recht niet meer om iets over jou te weten". Slotsom is: jij hoeft mij niets te vertellen, ik moet er maar achter vragen... ik moet jou alles vertellen, spontaan. 

Iedere keer als ik die incoherenties tracht aan te wijzen, ga je in de verdediging. Dan noem ik jou dus "leugenaar, onbetrouwbaar, ongeloofwaardig". Dan ga je over op dat hatelijke zinnetje "denk wat je wil". 

Vandaag was ik zo dapper... ik nam géén contact op. Maar er is -altijd weer- één van ons die door de knieën gaat. We zijn en blijven 2 polen van een magneet: onvolledig zonder de ander, en onstuitbaar naar elkaar getrokken. Ja, ik mis je. Zelfs al zag ik je vaak dagenlang niet, zelfs als ik je niet hoorde... ik wist dat je er was.

Nu... nu weet ik het niet meer... Eerlijk? Ik kan me nog niet voorstellen dat het écht voorbij is. Ondanks al mijn besef in wat er speelt, ondanks het inzicht in het schema van aantrekken/afstoten, slaan/zalven waar we in verzeild geraakten, wil ik nog niet aanvaarden dat "wij" niet meer bestaan. 

Anders dan de vorige keren zei ik het je, naast je zittend op de zetel. Het is voorbij, ik geef het op. De ruzies, de veronderstellingen, het spel van aantrekken/afstoten... ik stap eruit. 

Wat voel ik nu? Ik weet het nog niet goed... kan het amper geloven. Je vroeg het me enkele keren "is dit je definitieve beslissing?" 

Wacht, eerst vertrok ik, met ruzie. Het toeval wilde dat ik, nét in de auto gezeten, een vriendin op messenger kreeg... ze hield me een tiental minuten bezig. En toen plots kreeg ik "kom je terug?". Mijn antwoord "wil je dat ik terug kom?" werd gevolgd door "doe de deur open". Dààr moest ik het mee doen. Tekenend voor al onze gesprekken: het is aan mij om de conclusie te trekken, jij bent niét in staat om op die vraag te antwoorden met "ja". Uit jouw antwoord moest ik zelf maar concluderen dat je wilde dat ik terug kwam "anders zou ik de deur niet open doen". 

Wat voel ik nu? Ongeloof. Angst. Pijn.

Het overviel me pas toen ik in de douche stond. Als in een flashback zag ik mezelf weer douchen, die dag in juli. Ik was nét thuisgekomen van vakantie, enkele dagen alleen thuis. De hele dag van vertrek ginder was ik in de vaste overtuiging dat we minstens 24 volle uren samen zouden doorbrengen, in mijn huis. Vlak voor vertrek werd toen duidelijk dat je niéts geregeld had, dat je niét zou komen. Dat ik hooguit enkele uren in een rendez-vous-kamer ginder mocht verwachten. 

Ik reed naar huis, als in een roes. Weet zelfs amper nog hoe ik thuis kwam, na een rit van bijna 3 uur. Ik herinner me een laatste chat toen... waarin je nogmaals opperde dat ik afkwam. Ik stapte onder de douche, en begon te huilen. Datzelfde gevoel overviel me vanavond... ik besefte plots dat dààr alles draaide. Dat ik sindsdien nooit meer geloofde in al je beloftes.

Wat voel ik nu? 

Rust.... op de één of andere vreemde manier voel ik me rustig.

Want je zou al lang gereageerd hebben, me hebben laten begrijpen dat je dit las. Op de één of andere manier zou je me hiervoor hebben laten betalen, boeten;..

Tegelijkertijd speelt de vraag: wie leest hier? Ik kan niet anders dan het me af te vragen... Twee mensen, meer niet... twee mensen kregen deze link. En toch zie ik dat tellertje hier stijgen. 

Maakt het me uit? Eigenlijk niet... ik schrijf voor mezelf, om mijn ideeën op een rijtje te zetten. Voor jou, al die dingen die ik je wil zeggen maar die je niet hoort. Misschien dat ik je ooit de link weer stuur.. maar voorlopig niet. Het leek een goed idee, jou dit laten lezen, maar al snel merkte ik: ik voelde me niet meer vrij om te schrijven wat ik wil. Vandaar de naamsverandering van deze blog...

Maakt het me uit? Een stukje van me is nieuwsgierig... wie zijn die mensen die hier lezen? Zijn het steeds dezelfden? Menselijk ongetwijfeld...

Maar de slotsom is: ik schrijf voor jou. Naar jou. Aan jou. Als spoor van jou. Als bewijs dat wij bestonden...

Amper 5 weken geleden sprak je die woorden uit. Het wordt moeilijk om ze nog te geloven.... vanochtend was je al naar je werk vertrokken, zonder enig teken van leven. Weer zo'n regeltje waar we in het begin zwaar ruzie over hadden... de fameuze "gdmxxx" 's morgens. Een teken van "ik denk aan je". Een teken van "jij bent belangrijk voor mij". Teken van aandacht. Teken van liefde.

En nu? Niet meer nodig... niet meer noodzakelijk. En vooral: geen ruzie meer waard. Als ik er iets over zeg, krijg ik het verwijt dat ik "weer met discussies uit het verleden aankom". "Daar ben je weer, altijd weer confronteren". Inderdaad... en daar ben jij weer: ontwijkend. Les non-dits. Laten we vooral niéts zeggen... over niets.

En schiet niets meer over. Ik mag het niet over het verleden hebben. Toekomst, daar hebben we het gewoon niet meer over. Zelfs morgenavond is te ver weg... "zal zien hoe ik me voel". Het heden... enkel het moment zelf.

Het resultaat is direct. Je wenst me "slaapwel". Zonder "xxx". Mijn straf... je ontzegt me elk teken van affectie zodra ik me niet gedraag zoals jij dat wil. Mijn boete...