Jouw horloge kwam aan. Een horloge, als teken van de korte tijd die mij met jou gegund was, maar ook als teken van alle tijd die we onherroepelijk kwijt zijn. Zo vaak mijmerden we over al die keren dat we de afgelopen 35 jaar elkaar gekruist hebben, hoe weinig het gescheeld had om elkaar eerder te ontmoeten... tijd die we nooit meer konden terugkrijgen. 

Maar we droomden ook samen over 'ooit'. Een 'ooit' waarin we samen konden zijn, elke dag. Zonder grenzen. Openlijk. Een 'ooit' waarin we van onze liefde konden genieten. Die 'ooit' is veranderd in een 'nooit'. Lang nadat ik het geloof in 'ooit' verloor, bleef jij beweren dat je erin geloofde... jouw fantasiewereldje. Want jij kàn en wil Haar niet verlaten...

Zelfs nu, nu ik mijn wens uitte om jullie alledrie van mijn fb te verwijderen, kan je enkel hén beschermen. Je wil niet dat ik hen verwijder... dat mag ik "hen niet aandoen". Dààr ligt jouw prioriteit... ik was enkel een optie, nooit een prioriteit, zoals jij beweerde. 

Ik denk na over de woorden die ik bij jouw horloge zal voegen. Famous last words... mijn sarcastische kant komt terug boven. Alvast een goed teken  Ik kom er wel, mijn lief. 

Okee, de misselijkheid is niet leuk. De droge mond evenmin. Maar het gevoel van "onthechting", "wazig zijn"... ik kan me voorstellen dat het mensen stoort, maar mij komt het op dit moment zeer uit. Want het ging te ver... mijn ideeën gingen steeds vaker de verkeerde kant uit. Ik blijf mezelf voorhouden dat ik nooit of te nimmer mezelf iets zou aandoen. Maar ik heb geen religie om me tegen te houden. Ik ben een voorstander van euthanasie, ook voor psychisch lijden. In mijn ogen heeft ieder mens het recht om over zijn of haar leven te beslissen, ook bij zelfmoord. Mijn eigen persoonlijke visie, die ik aan niemand zal opdringen. Dit is niet de plek om daar een debat over te openen.

Maar ik zie mezelf niet als iemand die opgeeft. Ik heb hier thuis enkele verdomd goede redenen rondlopen om het niet te doen. Ik heb mijn werk, waar ik ondanks alles nog steeds veel voldoening uit haal (maar waarin ik ook voelde dat ik minder efficiënt werd). Ik heb hier thuis een geweldige partner rondlopen. En ik ben ik.... koppig, vasthoudend, optimistisch.

Dat jij mijn natuurlijke optimisme gebroken hebt, verstoort me. Dus het beste wat ik nu kan voelen, is onthechting. Dat optimisme komt wel weer terug, daar twijfel ik geen seconde aan. Ik moet hier gewoon doorheen... 

Ik ben overtuigd van mijn beslissing om die pillen te nemen. Jij reageert er gelaten op. "berustend" noem jij het. Je bent niet in staat om te reageren op mijn lijden. Elke uitspraak in die richting blijft zonder enige reactie. En ik? Ik voel me verraden. Verraden door de man die een jaar geleden opmerkte hoe eenzaam ik me kon voelen, ondanks iedereen om me heen. De man die me toen beloofde dat ik er nooit meer alleen voor zou staan, dat hij er àltijd, wat er ook zou gebeuren, zou zijn voor mij. Diezelfde man laat me me, nu ik hem nodig heb, meer dan ooit alleen voelen.

De koude voelt des te killer aan, als je warmte gekend hebt....

De eigenschap die jij beweerde in overvloed te hebben. De eigenschap die ik steeds meer mis bij jou. Ik ben er nog steeds niet uit, waar jouw gebrek aan empathie vandaan komt. Maar dat het er is, wordt steeds duidelijker.

Laat me het concreet maken, het voor mezelf zwart op wit zetten.

Gisteren belde ik je. Een moeilijk, emotioneel gesprek, zoals altijd. Ik dreig er zelfs mee om jullie alledrie (jou, Haar en je dochter) ter plekke van mijn facebook te gooien. Compleet op ben ik. Ik ben open, en zeg dat ik een half uur eerder dan toch mijn eerste pilletje antidepressivum nam. Zo diep zit ik. Ik had de doos al eventjes, aarzelde, maar een gesprek met een vriendin die op de hoogte is, trok me over de streep. Ik verwacht iets van medeleven. Maar de enige reactie die ik krijg is "ik ben een verschrikkelijk mens". Zelfs op dàt moment draait het enkel om jou...

Vandaag weer een voorbeeld. We chatten even... voorzichtig. Je zit thuis, grieperig. Ik vraag hoe het gaat, en je antwoordt. Je vraagt of alles okee is met mij, en ik antwoord "sommige dingen wel, sommige minder". En dan... verdwijn je gewoon van fb. Zonder een woord. Een half uur later bel ik je, vanuit de auto, met de vraag om meer uitleg over je verdwijnen. "GSM was plat". Zelfs als ik het vraag, blijk je niét in staat om je voor te stellen hoe dat overkomt, om na zo'n antwoord gewoon te verdwijnen. Je beweert dat je zinnens was om me, als je gsm opgeladen was, te antwoorden. Dàt kon je niet met je gsm in het stopcontact (maar antwoorden op mijn belletje ging wel).

Jij empathisch???  Blijf het maar denken. Ik weet intussen beter. De  vraag is en blijft voor mij: is dit een persoonlijkheidstrek (borderline) of is dit een autistische trek? Maar anderzijds: maakt het uit voor hoe ik het beleef? Ik lijd eronder, ik lijd hier zo onder dat ik intussen dan toch startte met antidepressiva, in de hoop mijn velletje iets dikker te maken, meer afstand te kunnen nemen, 

Ik had nooit kunnen denken dat iemand me zo ver zou krijgen... maar het is je gelukt. Of deed ik dit mezelf aan?

Ik ken niemand anders die zichzelf zo ziek kan praten als jij. Stress, vermijdingsdrang... het levert gegarandeerd een "grieperig" of "niercrisis" op. Ik wens je beterschap, en laat het erbij. Ik zie wel.... je beloofde me morgen een afspraak, om elkaar te zien. Wat je daarvan verwacht, weet ik niet. Want onze gesprekjes vorige week waren nu niet bepaald vrolijk te noemen.

Mijn gevoel is zo dubbel. Enerzijds kom ik tot de ontdekking dat ik zo ongelofelijk veel werk verzet krijg, zonder dat ik heel de tijd met jou bezig ben (of het nu afspreken was, berichtjes sturen of gewoonweg aan je denken). Maar anderzijds ga ik kapot vanbinnen, bij het besef dat het écht gedaan is, dat het onherroepelijk voorbij is. Herstel is niet meer mogelijk.

Waarom blijf ik dan toch verlangen naar contact met jou? Wat hoop ik daarmee te bereiken? Wil ik  écht dat we herbeginnen? Echt bij jou zijn is een verre herinnering, meer en meer. Maar het gemis mindert er niet om. Op eender welk moment van de dag springen de tranen in mijn ogen. Zodra ik even stop, even mijn gedachten de vrije loop laat gaan, huil ik. In de auto, op het werk, voor de pc... de tranen blijven maar komen.

Ook het idee aan "er een einde aan maken" blijft door mijn hoofd spoken. Een doos slaappillen en in een kanaal springen. Nogmaals, ik zal het niet doen. Maar enkel al denken hieraan, vind ik beangstigend. Dat jij je me zo ver kan drijven... dat ik jou zo hard mis dat ik eigenlijk niet zonder jou verder wil? Een vriendin noemt het een 'rouwproces'. Maar ik ben niet het rouwende type, eerder het "bladzijde omslaan"-soort. 

Waarom kan ik ons boek niet gewoon dichtslaan, en een nieuw boek openen?

De verklaring blijkt simpel. "ik hoorde je niet meer heel de vrijdag. En dan stuur je enkel iets om 1 uur 's morgens, toen ik al sliep". Ik kijk met verbazing naar de telefoon, geloof mijn oren niet. Maar ik heb mijn antwoord snel klaar: "jij verwijt mij als ik ga slapen zonder je slaapwel te wensen. En vaak ga jij, als je dochter er is, in de late uurtjes slapen. Dus ga ik ervan uit dat jij nog wakker bent als ik je niet hoor. Dus moet ik nu tot de conclusie komen dat jij gaat slapen zonder me dat te melden, me dàn verwijt dat ik je een goedenacht wens als je al slaapt, en me daarna heel het weekend afstraft omdat je vindt dat ik jou genegeerd heb vrijdagavond, terwijl je perfect wist waar ik heen was."

Jouw antwoord volstaat niet "oh, zo had ik het nog niet bekeken. Sorry dan." En daar zou ik het dan mee moeten doen?

Je bent een man van 57 jaar, geen kind. Dit soort kinderachtige reacties zou ik kunnen aanvaarden van een tiener, een puber die nog in extreem gedrag handelt. Maar een volwassen man? Je hebt er 3 huwelijken op zitten... ik begrijp steeds beter waarom. Ik trek alle redenen die je me vertelde rond het mislukken van je huwelijken meer en meer in vraag. Oh ja, je echtgenotes zullen zeker fouten gemaakt hebben. Koopziek, er vandoor met de spaarrekening... Maar jouw aandeel erin zal zeker niet onbestaande zijn.

Ik heb het je gezegd: leef maar verder in jouw calimero-wereldje. De schuld moét en zàl bij de ander liggen, nooit bij jou. En àls die ander er dan eens in slaagt om je te confronteren, dàn moet een "sorry" volstaan (gevolgd door een "ik kan tenminste sorry zeggen").

Wat ben ik blind geweest. Blind van liefde...