Want ik "veranderde mijn plannen plots"... kwam niet, zoals ik gezegd had, naar jou gisteren, met mijn dochter. Terwijl ik héél duidelijk had vermeld dat ik enkel zou langskomen als mijn andere plannen niet doorgingen (en dat hing af van een levering). Ik had jou donderdag meteen, toen ik hoorde dat mijn levering er was, dat laten weten. Maar ach... gemakshalve vergeten...

En dààrom was jij dus zo kil en kort de afgelopen twee dagen... 

Maar de reden van onze ruzie vannacht lag bij mij, geef ik grif toe. Ik zit te chatten met Haar (jij was nog steeds kort, en dus zag ik het nut niet in een moeizame conversatie). En zo krijg ik plots te horen dat Zij verlof neemt de tweede helft van jouw vakantieweek. Op de dagen dat je mij vroeg of ik verlof zou kunnen nemen. Ik maak me geen illusies, jij zal nooit komen als Zij thuis is... heb je het lef niet voor, remember? Maar dat Zij verlof neemt, verneem ik niet van jou, maar van Haar... 

Dus ja, ik ontplof. Verwijt je het feit dat je mij niets vertelt... Oh wat ben jij glad. "ik heb met niemand iets afgesproken" Natuurlijk niet, maar mij vragen wanneer ik verlof kan nemen, en zeggen dat een afspraak zal afhangen van of je dochter langskomt... Maak mij niets wijs, als Zij verlof neemt, komt jouw dochter dié dagen langs. Dat weet jij, dat weet ik. Maar je laat mij liever hopen en geloven...

Het is onherstelbaar... we zijn beiden zo voorzichtig, zo snel gekwetst. Dit komt nooit meer goed.

Ondanks een duidelijke hint over "one year ago" op mijn fb reageer je daar niet op... Ik haalde half maart niet. Maar het zou niets veranderd hebben. Ik probeer me voor te bereiden: ik zal jou nooit meer zien zoals vroeger. Nooit meer als mijn man, ik nooit meer als jouw vrouw. Dus vrijen is zinloos geworden, en wil ik niet meer. Doen alsof online, of in gezelschap... tot daar toe. Maar doen alsof tijdens het vrijen?

Dus vermoedelijk is dit het beste: het is voorbij. Hoe vaak zei ik die woorden al? Ik zal nog 100 keer hervallen, ik maak me geen illusies meer. Maar mijn beslissing wordt steeds zekerder... ons verhaal is afgelopen.

Mijn zaterdag was druk. Jouw reactie daarop is koel en bijna verwijtend. Hoe durf ik me te amuseren, terwijl jij thuis zit? Bovendien zit je vanochtend alleen thuis, Zij is werken. En dat laat je me ook weten... zelfs als ik je een fijne dag wens, krijg ik een bittere reactie "mij amuseren? in mijn eentje of wat?"

Tijdens het rondrijden, denk ik daarover na... Ik kan niet goed meer doen. Als ik mijn gevoelens toon, laat weten hoe triestig ik me voel door de situatie tussen ons, zeg je dat je weer de vrolijke ik wil zien. Maar als ik mijn dag opvul, me bezig houd, me amuseer, is het blijkbaar ook niet goed.

Het meest schrijnende aan de hele situatie is natuurlijk dat ik aan jou enkel dàt beeld laat zien dat ik jou wil laten zien. Het is geen leugen - toch niet meer. Ik kan terug genieten van momenten, soms gaat er een héél uur voorbij dat ik niet aan je gedacht heb. Maar dan, zo plots, gebeurt er iets, zie ik iets, hoor ik iets, denk ik iets... en rollen er tranen over mijn wangen. Maar die momenten deel ik niet meer met jou. Jij krijgt enkel mijn goede momenten te zien. Zoals je wilde. 

Je bent weer wat je was: een onbekende voor mij. 

We vertelden onze levens aan elkaar... zo vaak kruisten onze levens elkaar, ontmoetten we elkaar nét niet. Zo vaak liepen we rond op dezelfde plaatsen, sinds ik een tiener ben. Ondanks het leeftijdsverschil, of misschien nét omwille van het leeftijdsverschil, merkten we elkaar nooit op. 

En nu, 100 km van toen, 35 tot 25 jaar na toen, kwamen wij samen. En wat er vorig jaar gebeurde, was ... magisch. Ik kan er, zelfs na alle pijn, nog steeds geen ander woord voor bedenken. Dat gevoel van herkenning, van "thuis komen" bij elkaar... het was er, vanaf die allereerste avond.

Ik herinner me jouw woorden nog, hooguit een week na onze eerste chat. We spraken over dat we elkaar moesten ontmoeten (want de aanleiding was nog altijd jouw "gezocht"-annonce waarop ik reageerde). En plots waren ze daar... die woorden "ik ben bang voor die ontmoeting... ik ben bang om, als ik je écht ontmoet, verliefd op jou te worden". Ik was zo zeker dat dàt mij niet zou overkomen, en stelde je gerust. 

Maar je belde aan, ik opende de deur, keek in je ogen, en... was verloren. Na dat éne moment was niets nog hetzelfde. Ik wist meteen dat ik voor jou alles zou opgeven... 

Nu, een jaar later, worstel ik om me los te maken. Steeds weer schieten er flitsen van toen door mijn gedachten. Flarden van gesprekken... uitspraken... woorden die me jou lieten liefhebben. Wat schiet er van dat alles nog over na een jaar? Hoe ga ik de komende 6 weken door komen, zonder je dié vraag te stellen? Want zodra ik je dié vraag stel, zonder dat jij ooit de opmerking maakte over "een jaar geleden..."... Het gaat me kwetsen, dat jij er niét aan terugdenkt... een jaar geleden.

Een jaar... of een leven...

Eigenlijk niets belangrijks... zoals altijd wil jij veel. En zo ook naar het optreden van Voice male gaan kijken. Je ging Haar gisteren vragen om te kijken of er nog kaarten zijn. Nu ja, maanden geleden zei Zij zelf ook al dat ze ook kaarten ging bestellen... maar nooit gedaan. Weeral zo'n typische houding van Haar. 

Jij moet écht denken dat ik naïef ben... als ik vraag of je nu kaarten hebt kunnen te pakken krijgen voor het optreden, komt de leugen vlotjes "neen, er waren geen kaarten meer".  Maar moeilijk is het niet... ik zag gisteren al dat er nog 2 kaarten vrij zijn. Dat zeg ik je ook. Even snel komt de correctie "ik heb het eigenlijk niet meer gevraagd aan haar, of ze al keek, en of er nog kaarten waren". 

Ik reageer zelfs niet meer op je leugen. Confronteer je er niet meer mee. Het feit dat ik me dààr niet meer moe aan maak, dat ik een leugen laat passeren, een leugen waarop ik je eindelijk echt kan betrappen, dàt zegt veel voor mij. Want als je me zou kennen, écht kennen, zou je weten dat dit laten passeren een teken is dat het me echt niet meer kan schelen.

Ik schrijf en zeg het je vaak tegenwoordig: "het maakt niet meer uit" of "kan me niet schelen". Woorden die ik al sinds het begin van jou hoor bij elke ruzie, elk conflict. Maar het was telkens een manier om mij te doen reageren... en ik liep er iedere keer in. Begon dan te verzoenen, verklaren, verontschuldigen... zodat jij me kon "terugnemen". Slaan en zalven. 

Het verschil is dat ik het meen. Het maakt niet meer uit. Neen, ik ben nog niet los van jou. Maar het maakt me allemaal steeds minder uit. Of het maakt me toch minder vaak iets uit. 

Zaterdag zal het exact 1 jaar geleden geweest zijn. 1 jaar al...

Deze week kan jij nergens een moment vrij maken om elkaar te zien. Mij goed. Volgende week heb jij een hele week vrij, terwijl Zij gaat werken. Ik wacht nog steeds op een voorstel, zodat ik mijn agenda kan blokkeren. Jij zegt het me nogmaals: "ik ben geen planner". Mijn antwoord is dan ook duidelijk: "dan vult mijn agenda zich verder op". In jouw ogen ligt het niet aan jou... jij moet eerst weten wanneer jouw dochter langs komt. Jouw onmogelijkheid om positie in te nemen, zelfs tegenover jouw volwassen dochter, vind ik weeral getuigen van een absoluut gebrek aan lef. Alsof ze jou zal verwerpen als jij duidelijk zegt "ik wil weten wanneer jij komt, want ik wil ook nog andere dingen plannen, en ik wil natuurlijk bij jou zijn als je er bent". 

Ik ben en blijf de enige die jij durft teleur te stellen. Voor alle andere mensen, je dochter, Haar, een vriendin uit je lagere schooltijd die je anderhalf jaar geleden (dus amper enkele maanden voor wij elkaar ontmoetten) terug tegen kwam, collega's, je schoonzus, je buurvrouw,... voor al die mensen sta jij altijd klaar, laat jij alles vallen. Enkel ik moet er steeds weer aan geloven.

En dàt noem jij liefde? 

Ik heb het lang vergoelijkt. Overtuigde mezelf dat je tenminste bij mij jezelf durfde te zijn, niet bang was om me te verliezen als je me teleur zou stellen. Maar ook aan mijn incasseringsvermogen zijn er grenzen. En die heb je bereikt, mijn liefste. Dus ik zet mijn leven niet meer on hold... ik neem steeds meer afstand. Oh neen, ik ben er nog lang niet. Het is een echte processie van Echternach: 3 vooruit, 2 achteruit. Maar ooit kom ik dààr waar ik moet geraken: los van jou.

Je slaagt er trouwens in om me vandaag weer teleur te stellen. In mijn gebabbel toon ik je waar ik mee bezig ben: mijn keuze opsturen voor het optreden van Voice male pop up. Op de eerste plaats staat het nummer dat je afgelopen juni voor me zong op de karaoke "for the longest time". Een tekst die zo veelzeggend is. Jij bekijkt de lijst, en kiest een ander nummer. Zelfs mijn opmerking dat ik hoopte op een ander nummer doet bij jou geen belletje rinkelen... Ik geef mijn keuze niet vrij, en zeg je enkel dat ook jouw onmogelijkheid om in te zien welk nummer ik als eerste kies een duidelijk teken is. Maar het raakt me niet meer zo hard als je zou kunnen denken.

Vandaag raakt het me in elk geval niet... morgen is dat misschien weer anders. Maar vandaag ben ik sterk... vandaag kan ik het me niet laten raken. Geen enkele traan... vind je dàt niet triestig?

Je hebt gelijk... als ik bij jou ben, huil ik. Om alles wat we kwijt zijn. Om alles wat jij laat verloren gaan. Om een toekomst die we samen droomden maar die zich nooit zal realiseren. 

Lachen, dàt kan ik nog niet. Maar ik maakte vandaag wél een start met mezelf terug op te zoeken. Ik stond even stil bij "wie was ik voor ik jou leerde kennen, nu 361 dagen geleden?". Hoe bracht ik mijn avonden door, voor ik elke avond uren met jou chatte? Het antwoord was niet moeilijk: als ik niet werkte, bakte ik. En dus bracht ik vandaag mijn vrije avond tussen mijn bakboeken door. Niet de snelle gewone standaardcake, maar bladeren in mijn bakboeken, recepten kiezen, uitdagingen zoeken. Het resultaat staat overal in huis... allerlei baksels, de één al beter geslaagd dan de andere. 

Ik maakte ook werk van mijn andere droom. Een droom die we op een gegeven moment sàmen droomden: een midweekje weg. Mijn plan, en jij ging meekomen. Ging een excuus vinden: een opleiding ofzo. Intussen weet ik dat het jou aan het nodige lef ontbreekt om dat te realiseren. Maar dàt mag mij niet tegenhouden. Dus boekte ik het hotelletje dat ik indertijd uitkoos om naar toe te gaan; voor mij alleen. 4 nachten weg van alles. Je bent welkom om mee te gaan, dat laat ik je weten. Maar ik weet gewoon dat je niet zal meekomen... en ik laat het niet aan mijn hart komen.

Ik speel mijn rolletje... ben vrolijk tegenover jou. Vertel je over mijn boeking, en krijg de te verwachten dubbelzinnige reactie "dan kan je je laten gaan". Ik weet wel wat je insinueert, maar ga er niet op in. Ik stuur je foto's van mijn baksels, net zoals in het begin. De vrolijke ik, je vroeg ze, je krijgt ze. Dat je niet de échte ik te zien krijgt, lijk je niet te merken.

Een stukje meer mezelf... een stukje verder van jou weg.

Het is een vraag waar ik niet langer omheen kan. Wat vind ik aantrekkelijk aan jou? 

Fysiek ben je vast en zeker geen adonis. Niet veel groter dan mij, 10 jaar ouder, buikje, dubbele kin, je gebit is niet zoals ik het graag zie. Roker. Maar je ogen... je ogen fascineren me. Je kan zo aandachtig kijken, liefhebbend. Maar hard als we vrijen... dan is je blik staalhard. Beangstigend. Waarom blijf ik die blik dan toch steeds weer uitlokken, opzoeken?

Karakterieel vind ik je zwak. Onstabiel. Onzeker. Laf. Opportunistisch. Manipulerend. Een echte calimero. Geen man waarop ik kan bouwen. Maar wel iemand die mij vleugels geeft, het beste uit mij weet te halen. Al komt gaandeweg het besef: het ben niet jij die al die creativiteit uit mij haalt, ik haal ze uit mezelf als ik me geliefd voel door jou. Op momenten dat ik me door jou geliefd voel, kan ik de wereld aan. Durf ik te creëren op een niveau dat ik anders niet durf op te zoeken. 

Misschien gaat het dus niet om of ik van jou houd. Misschien gaat het erom dat ik houd van wie ik ben als ik mij geliefd voel door jou. 

Is deze liefde die ik voor jou voel, dan ook zuiver egoïsme? Ben ik eigenlijk niet beter dan jou... alleen is mijn reden een ander soort egoïsme. Niet beter of slechter, maar enkel... anders?