die open kon

bleek leeg te zijn

zo'n simpel ding

verklaart een boel

net zo'n gevoel 

heb ik voor jou

Ruim 25 jaar geleden zag ik deze tekst ooit passeren op de nederlandse tv, zo'n laat-avond-gedichten-moment. Onuitwisbaar in mijn geheugen gegrift sindsdien. De schrijver herinner ik me niet... het was zo'n soort "einde van de avond" waar iedereen een tekstje heen mocht sturen. Het is dus niet uit onwil dat ik de auteur niet vermeld... maar ik heb enkel de woorden onthouden. Toch ook al een compliment, al die jaren?

Leeg... zo voel ik me. Compleet leeg. 

Al die maanden dat ik aan mijn tekst werkte voor theater... elke week, elke bespreking met de regisseur, bracht me weer tot nieuwe inzichten. De tekst lijkt mijlenver van me af te staan, en niemand beseft dat ik voor het eerst (en vermoedelijk voor het laatst) eens écht was. Op de meest veilige manier heb ik kunnen uitspreken, op een podium, in aanwezigheid van 300 mensen, wié ik echt ben. De persoon die niemand kent, en nooit zal kennen. Een vrouw die voor iedereen in haar leven iemand anders is...

Na de voorstelling wilde ik rust. Stilte. Afstand. 

En die heb ik genomen, letterlijk. Ik heb een aantal mensen letterlijk gezegd dat ze me eventjes niet zouden horen. Andere contacten heb ik gewoon op een lager pitje gezet, het strikte minimum. Ook social media heb ik beperkt, minder mails verstuurd (enkel de functionele). Ik wilde weten wie ik zou missen. 

Neil en ik... we hebben zwaar ruzie gemaakt, in de week na de voorstelling. En hij heeft iets gebroken, deze keer. Maar alles wat ik hem heb gezegd, gevraagd, heb proberen doen opmerken, is door hem gelezen... het enige dat hij onthouden is dat ik mijn fout heb toegegeven. Dat ik hem heb bekend dat ik me bewust ben van het feit dat ik me kan laten meeslepen in een ruzie, en dat ik ongeduldig van natuur ben. Dingen die ik al lang wist, hem ook al zei. Maar omdat ze deze keer op hém sloegen, heeft hij het eindelijk gehoord, en er zich op gefixeerd. Voor hem heb ik toegegeven dat de oorzaak van onze ruzies bij mij liggen.

Ik heb het gewoon opgegeven. Als ik voel dat ik iets verkeerds ga zeggen (en er is zo veel verkeerds mogelijk), haal ik eens diep adem, wens hem een fijne dag en trek me terug in mezelf. Ik zwijg, vertel minder en minder. Voor hem is het vooruitgang. Voor mij is het uitstel van executie. Ons verhaal kent maar één mogelijk einde.

Een lege doos... leeg. Ik ben leeg. Dus misschien kent mijn verhaal ook maar één mogelijk einde?