Kort. Leeg. Nietszeggend. Dat zijn onze berichtjes tegenwoordig. Ik doe ook geen moeite meer... heb steeds vaker het gevoel dat ik een rolletje speel. Dat van lieve, begrijpende vriendin. Ik word steeds beter in het ontwijken van valkuilen. Ga niet meer in op aanzetten.
En hoe afstandelijker en rustiger ik ben, hoe vaker jij een aanzet geeft. Sexueel getinte opmerkingen. Ik ga er niet op in, reageer er koel op. Steeds vaker krijg ik het gevoel dat ik jouw fantasie moet voeden. Ik besef maar al te goed dat ik dat spel vroeger meespeelde, en niet bepaald tegen mijn zin. Maar ik wil meer zijn dan dat... bij jou toch. Dat is wat jij mij vertelde, in het begin. Wat jij nog steeds beweert... alleen is daar niets meer van te merken.
Zo vreemd.. bij de Ander stelt het me geen probleem. Maar wat is dit eenvoudig als situatie... duidelijk... eenduidig. Maar ook: wat een verschil met jou. Er is wisselwerking, wederzijdse initiatieven. Geen spel van aantrekken en afstoten. Geen achterdocht. Geen verplichtingen. En toch hoor ik hem veel vaker dan jou. Als hij kans ziet, krijg ik een berichtje. Soms insinuerend, maar even vaak gewoon om iets te vertellen. Een gebeurtenis, een gedachte, een tegenslag, een grapje. Wisselwerking in de zin van "hoe ziet jouw komende week eruit?" Actief mee uitkijken naar kansen...
Natuurlijk is dit geen vervanging voor jou. Maar niemand zal jou ooit kunnen vervangen. Zelfs deze nieuwe "jij" niet... Deze nieuwe jij is niet mijn alter ego. Die man is weg...
It's time to let him go. The way that he kissed, smiled and smelled. You have to let it go. The way his hands felt on your waist, the way he said your name, you have to let it go. Because that's who he was, not who he is.
|