De aanleiding is banaal, zeker in de ogen van de buitenstaander. Neil kwam langs, gisteren. Een fijn moment. Intens, want we hadden elkaar 4 dagen niet gezien, en 4 dagen geleden was alles beperkt tot een drankje en een autorit. Een fijn moment... tot zijn GSM rinkelde. Zijn schoonzoon. De sfeer was meteen gebroken, en op minder dan een minuut was hij opgefrist, aangekleed en vertrokken. Hij zag mijn tranen, verontschuldigde zich maar rende naar buiten om terug te bellen.

Ik wil dit niet meer. Ik heb genoeg van die korte momenten, 30 à 40 minuten op zijn terugweg van het werk naar huis. Toen we elkaar ontmoetten, beloofde hij me "af en toe een vrije namiddag". Die vrije namiddagen beperkten zich tot letterlijk anderhalf uur in een hotel, lange lunchpauze. 

Er is zo veel gevoel. Ik zie deze man graag. Maar hoe zeer hij me ook zegt "kers op de taart, crème fraiche én stuk van de taart"... wanneer zijn gezin belt, laat hij alles vallen. Kan hij zelfs geen 2 of 3 minuten nemen om me rustig een fijne avond te wensen.

Maar ik moet zwijgen. Want ik "gun hem zijn geluk niet". Ik '"zoek problemen waar er geen zijn". Hij "wil enkel mijn geluk". 

Wel, ik ben niét gelukkig. Sinds gisterenavond staan de tranen in mijn ogen, op eender welk moment. Op deze manier kan ik niet functioneren. 

Zijn er oplossingen? Eigenlijk niet. Ja, ik kan op zoek naar nieuwe escape rooms, of bestaande. Travis wil niet liever dan me elke dag zien, maar ik kan het niet aan. Ik wil rust.... Ik wil weg. Ik wil slapen.