De tijd van het jaar waarin Neil en ik elkaar een volle maand niet zien. Of toch niet kunnen aanraken. Niet fysiek tenminste.

Zomer... iedereen kijkt ernaar uit. Maar voor mij is het nu, het derde jaar op rij, een periode waar ik van gruwel. 

Die eerste zomer, in 2016, was het een maand vol onzekerheid. Alles was toen nog zo nieuw, zo spannend, zo intens. En amper 6 weken na onze ontmoeting vertrok ik op reis, met het gezin. Toen ik halverwege enkele dagen naar huis moest komen, stond hij hier meteen. Het meest stomme excuus was goed geweest om thuis er tussen uit te glippen, en mij te komen zien. Maar verder waren het vreselijke weken. Want het contact was schaars, en hij kon me dan nog zo vaak zeggen dat hij naar mij verlangde, hij zat wel 2000 km verder met zijn eega, lag elke avond naast haar.

De zomer van 2017 ging al iets beter. Geen terugkeer echter tijdens mijn vakantie deze keer, dus een langer 'elkaar missen'. Maar wel al vaker stiekeme videochats, filmpjes, korte chats...  Maar ook het besef: dit is groter dan het lijkt. Ik moet afstand bewaren. Ik mag me niet hechten. En dus ga ik in het najaar van 2017 voor het eerst op zoek naar escape rooms...

En nu dan, zomer 2018. Zoals elk jaar volgen onze vakanties zich perfect op... zo perfect dat ze met enkele dagen overlappen. Hij vertrekt, enkele dagen voor ik thuis kom. Weer 5 weken zonder rechtstreeks lichamelijk contact. Ik voel het gevaar. Want op die afstand, met de beperkte mogelijkheden om eens langer dan enkele minuten te praten, moeten de momenten dat we elkaar rustig kunnen spreken (lees: zowel hij als ik alleen in huis) wel tot virtuele seks leiden. 

Het bleek al enkele keren een heikel punt: gaat onze relatie louter over seks, of is dit meer? Zoals zo vaak in het leven, blijken onze meningsverschillen te draaien rond verschillende verwachtingspatronen. Hij wil me gelukkig zien, en voor hem is mijn geluk tijdens seks het meest perfecte geluk, en dàt wil hij me steeds weer bieden. Ik wil, buiten seks, ook affectie, maar hij 'ziet' daarin niet mijn geluk, en dus wil hij mij 'meer' geven. Als ik echter letterlijk zeg dat ik een gewoon avondje op restaurant wil, dat dàt me gelukkig zal maken, doet hij zijn uiterste best om het te realiseren, moet ik toegeven. 

Toch... Neil noemt wat wij hebben nu echt "een relatie". Hij zegt steeds vaker spontaan dat hij me mist. Zijn 'honger' naar mij wordt steeds intenser, in die mate dat ik me afvraag hoe het daar thuis eigenlijk loopt. Zijn metafoor van "jij bent de kers op de taart" evolueerde naar "jij bent de slagroom en kers op de taart". Hij is jaloers als ik met andere mannen uit ga eten (ook al zijn die dan zo gay als iets) - al is het belangrijk om te beseffen dat hij het me nooit zal verbieden. Integendeel, het verraste hem zelf ook dat hij zich jaloers voelt naar homosexuele vrienden met wie ik uit eten ga toe. 

Maar... met dit alles komt er bij momenten ook een gevoel van gecontroleerd worden op bij mij. Al wéét ik gewoon dat hij het niet zo bedoelt, zeker niet bewust doet, plots beleef ik een flashback van momenten met jou. Op vakantie, als ik vertel dat ik een abdij bezoek (nota bene samen met mijn gezin en de grootouders), reageert hij met "foto". Hij verklaart het als "door foto's heb ik het gevoel dat ik bij je ben, meemaak wat jij meemaakt". Wat ik hem nog niet heb kunnen uitleggen, is hoe jij die foto's, die exacte woorden, gebruikte om me in je macht te houden, me te onderwerpen, afhankelijk te maken.

Hoe zou ik ook aan een ander ooit kunnen uitleggen hoe het er tussen jou en mij aan toe ging? Neil heeft het me laatst gevraagd. We zaten in mijn bureau, te praten, en hij stelde een vraag over mijn Looney Tunes, Tweety en Sylvester. Ik heb eerlijk geantwoord, dat ik ze kocht toen de kamers waar wij zo vaak namiddagen of avonden doorbrachten, sloten. Tweety (ik) in een houdgreep in de hand van Sylvester. Mijn moeizame loskomen van jou. Voor het eerst wilde hij alles weten over jou, over hoe alles gelopen was: hoe ik je leerde kennen, wanneer we elkaar voor het eerst ontmoetten, de ruzies, het pijnlijke afstand nemen... Voor het eerst erkende hij dat ik een leven had voor hem, op relationeel gebied. Iets waar hij liever niets over hoorde voordien. Ik heb hem een beetje kunnen schetsen hoe alles toen was, maar écht begrijpen zal hij het nooit. Daarvoor zou ik maanden nodig hebben, om dat te trachten op iemand over te brengen. Het principe van "slaan en zalven". Het abandonisme. Het dreigen met verdwijnen. Je crisissen, tot bezoeken aan spoed toe. De urenlange nachtelijke chats waarin je me belette om te gaan slapen, allemaal uit schrik dat er 'iets' zou gebeuren in mijn bed...

En toch... alles volgde perfect op elkaar. Ik ging in mei 2016 naar Amsterdam, om afscheid te nemen van jou. Mijn betreurde vriend was er voor me, hielp me, praatte uren en uren op me in, hele nachten. Ik nam een besluit. Schreef je toen een duidelijke laatste mail. Kwam thuis. En ontmoette Neil. 

En dààr draait het om, uiteindelijk. Plots besef ik het: morgen is het twee jaar geleden dat hij een einde maakte aan zijn leven. Mijn vriend. Mijn maatje. Mijn ex-minnaar van zo lang geleden. Zonder hem zou ik mezelf nooit hebben opengesteld voor Neil. Hij hielp me om afscheid te nemen van mijn dromen, mijn geïdealiseerd beeld van jou. Nu zie ik je zoals je bent. Daarom ben ik in staat om terug contact met jou te hebben. Omdat ik nu besef wie je bent. Jij denkt dat chatcontact het enige contact met jou is dat ik aankan, dat ik die bescherming nodig heb. Hoe kan ik jou het tegendeel laten inzien, zonder je te vertellen waar ik nu sta?

Waar ik nu sta... Ik sta op het punt dat ik een fijn gezinsleven heb, al is de passie ver weg. Toch is het het beste leven dat ik me kan voorstellen, omdat geen enkele andere man me zo veel vrijheid zou durven geven. Ik heb een charmante en goede minnaar, met wie er een relatie ontstond die steeds hechter wordt. En in dat laatste zit net het gevaar. Want nooit wil of mag ik nog dromen koesteren zoals met jou. Dus heb ik escape rooms. Plaatsen waar ik enkele uren of een nacht mag doorbrengen, alles mag vergeten. Waar er niet meer van mij wordt verwacht dan dat ik er ben, en me aan het moment overlever. 

Complex? Ongetwijfeld. Ben ik jaloers op personen die in één enkele persoon hun soulmate, hun alles terugvinden? Absoluut. Maar ik heb er me bij neergelegd: ik zal nooit leren vliegen.