Het was niet de eerste keer dat je het me voorstelde, om de één of andere reden te vinden om een nacht bij jullie te blijven slapen. Oh, niét als Zij weg is, zoals vorig jaar één keertje mogelijk was... onze énige nacht samen. Maar gewoon bij jullie in huis... in de kamer naast die van jullie. De afgelopen week vroeg je het me herhaaldelijk, om -in plaats van bij de vriendin met wie ik gisteren iets ging eten- bij jullie te komen slapen. Steeds dwingender kwam de vraag wààrom ik in hemelsnaam bij die vriendin wilde blijven slapen? 

Ik begrijp nog steeds niet wat er zo bedreigend is aan een nachtje uit logeren bij een vriendin en haar gezin? Er komen kleine bij-vragen: waar slaap ik dan? waar is haar man als wij uit gaan eten? hoe kom ik terug naar huis de volgende ochtend? 

Gisterenmorgen zette je weer het offensief in... stelde zelfs voor om me -zelfs 's avonds laat- nog te komen ophalen bij haar (45 min rijden). Ik werd er moe van... beloofde om het in overweging te nemen. Het wordt bijna een conflict... weeral. Dus ik sluit af, wens je succes met je examens, en vraag je me op de hoogte te houden.

In de middagpauze beslis ik, in afwezigheid van elk nieuws rond je examens, toch maar even te vragen hoe het al gaat met de eerste examens. Ik sta perplex van je antwoord: "ik heb beslist niet te gaan". Informatie die ik dus niet mocht krijgen? Ik sluit mijn gsm voor de rest van de namiddag.

Na mijn dag opleiding herbegin je: "kom ik je halen straks?" Ik houd de boot af, zeg dat ik zal zien met mijn vriendin. Er zijn redenen om toch in te gaan op je voorstel, houd ik mezelf voor. Het feit dat er, onverwacht, geen trein terug naar huis zal zijn vanochtend. Tuurlijk, ik kan andere trajecten gaan uitzoeken, mijn vriendin kan me naar huis brengen, ... Ik besef dat ik zelf ook redenen zoek om de nacht bij jou-  -neen, jùllie door te brengen. In mijn hoofd is het bij "jou", al weet al ik natuurlijk al te goed dat het bij jullie is.

Alle omstandigheden in acht genomen is het geen slechte oplossing, en mijn vriendin rijdt me tot halverwege jullie stad, waar jij me komt oppikken. En dus zit ik vannacht op jullie zetel, tussen jullie en de honden, te praten. En ik wacht... ik wacht tot Zij eindelijk beslist om te gaan slapen, zodat ik even... héél even maar met jou alleen kan zijn. Ik zie jou vechten tegen de slaap, maar uiteindelijk kruipt Zij dan toch in bed. 

Lui liggen we nog een beetje te praten in de zetel... jouw hand streelt mijn been... en hoger. Het windt je op, en dat zeg je dan ook. Maar we zijn voorzichtig, het risico is te groot. Je vraagt wel of er vandaag ruimte is om ergens heen te gaan (voor we samen naar een voorstelling gaan, zoals al even gepland is). Ja, dat kan...als jij me zogezegd naar huis brengt, anderhalf uur voor je normaal naar mij zou vertrekken. Vannacht is dat geen probleem. Maar de zaken lopen anders... vannacht bevredig ik jou dan toch. En wat ik dan mag verwachten, gebeurt: vanochtend zie jij plots geen mogelijkheid meer tot vroeger vertrekken om op kamer te stoppen, een uurtje. 

Jij hebt je pleziertje gehad, en de drang en interesse en motivatie is meteen weer weg. Ik neem de trein naar huis, weet zelfs niet meer of ik hierover moet huilen. We gaan naar onze voorstelling, samen, en ik zeg niets hierover. 

Ik ben op... vannacht confronteerde me aan alles wat ik nooit met jou zal kennen. Zo gezellig in de zetel liggen samen, tv kijkend, pratend, of gewoon samenzijnd... Maar zoals altijd zie jij het niet. Voor jou ging alles prima... weeral: jouw twee vrouwen samen in huis, bij jou. Maar ik wil dit niet... niet op deze manier. 

Ik wil geen "friends with benefits". Zonder vooruitzicht op alles wil ik niets meer...

Van in het begin maakte jij die plannen, alle plannen van dingen die we "als vrienden" zouden doen, samen met Haar. Julle zouden langskomen op vakantie, jullie zouden komen eten,.... Ook vandaag krijg ik het voorstel om te komen slapen (en toegegeven, deze keer zou het me wél uitgekomen zijn, zou me een langere nacht hebben opgeleverd, gezien mijn reistraject morgen). Jij hebt niet liever blijkbaar dan dat ik langskom bij jullie thuis... en liefst nog als Zij er is. Het perfecte excuus, "voor de buren". Zelfs als ik op de avond dat jij alleen thuis zit, langskom, dring je aan dat ik blijf tot Zij thuis is "stel dat de buren je zagen...". Maar ook op andere momenten... jij zoekt steeds dingen die ik bij jullie thuis kan komen doen. Omgekeerd kreeg ik je hooguit een keer of 3-4 hier...

Op deze manier ligt de leugen telkens bij mij. Ik verzin plaatsen waar ik heen ga, terwijl ik eigenlijk bij jou zit. Maar juist hierdoor weer ik jou, en vooral Haar, steeds meer uit mijn leven. Om ontdekking te voorkomen. Dus wat jij "afstand nemen" noemt is ook gewoon nodig... 

Maar wat is dat met mannen? Hun behoefte om hun vrouwen te verenigen? 

Ook die ander begint daar stilaan mee. Waar niemand weet over hem, zelfs niet dat ik hem ken, kent zijn vrouw mijn naam. Vanochtend stond ik zelfs ingeschreven in zijn professionele agenda, met een smoes. Toen zij hem even belde, zei hij dat we nog zaten te praten (toegegeven, we zaten ook écht te praten!), noemde mijn naam tegenover haar. 

In dat gesprek groeide bij mij het besef dat ik een enorme vrijheid heb. Bij jou benauwt het me al, dat fusionele leventje, dat "alles samen doen" waardoor het ook zo moeilijk is om af te spreken buiten de uren dat Zij werken is. Maar ik stak het op jouw achterdochtige jaloerse karakter. Misschien ook op jouw leeftijd? Maar ook die ander maakt me duidelijk dat hij verrast is door alles wat ik mag. En ik besef dat het niet zo evident is blijkbaar, uit gaan eten, op stap gaan, laat staan op vakantie gaan zonder je partner.

Ik ken niet anders. En ik zou het niet anders kunnen. Is dàt de reden waarom ik instinctief niet wil huwen? Uit schrik dat ik mijn gevoel van vrijheid kwijt ben. Nochtans... ik heb nooit veel misbruik gemaakt van die vrijheid. Mijn vrijheid ligt in een rijk gevuld sociaal leven, opleidingen, activiteiten,... En daar moet mijn partner niet voortdurend bij te zijn... liefst niet zelfs. Zonder geheimen, heb ik behoefte aan een deel dat enkel van mij is.

Het doet de vraag rijzen: zou ik kùnnen samenleven met jou? Want ik besef dat jij mijn manier van leven niét zou kunnen aanvaarden. Als ik jouw reactie al meemaak op mijn sociaal leven (dat ik inderdaad terug oppik, nu ik niet meer élk vrij moment voor jou moet vrijhouden, nu ik niet meer mijn hele agenda op jou afstem maar wacht op initiatief van jou uit... initiatief dat er duidelijk niet komt)... Hoe kan jij van mij verwachten dat ik thuis zit, enkel en alleen omdat jij ook thuis zit, in een ander huis? Wat als onze "thuis" hetzelfde huis zou zijn?

natuurlijk neem jij terug contact op... vandaag krijg ik telefoon van je. Ik ben winkelen met mijn vriendin, maar dat lijk je weer vergeten te zijn. "heb je even tijd?" Ik krijg een hele uitleg over je werk, hoe ze je buiten willen werken. Je vraagt mijn professionneel advies. Wat moet ik denken? Dat ik dan wél goed genoeg ben om te contacteren, of dat het gewoon een excuus is om me te contacteren? Ik antwoord zo goed als ik kan, blijf kalm. Maar met een nieuwsgierige vriendin vlak naast me kan ik gewoon niet met je praten. Al probeer ik wel... maar je komt eronderuit.

in de auto terug naar huis vraag ik je of je tijd hebt. Eeuwige achterdocht "waarom?" Ik bel je, wil rustig praten. Ik verwonder mezelf, blijf rustig, coherent, stel je enkel de vraag wat dat allemaal is sinds eergisteren. Jij draait de zaken om: "je ging me niet meer bellen". Dat jij dit conflict startte, eergisterenavond, ruim 24 uur voor mijn telefoontje, zie je niet in. 

Ik heb maar één vraag voor jou: waarom? Waarom die woorden eergisterenavond? Waarom dat zwijgen gisteren? Wat bedoel je met "mijn plannetje van zondag"? Na veel aandringen komt het hoge woord eruit: je voelt dat ik afstand neem. Jouw gevoel. En dus ageer je naar mij toe. Hoe rijm je dat met zondag? Ik zag je 's morgens, stelde jou nog even praten voor op mijn bureau, wat jij weigerde. Ik zag je de hele namiddag, toen ik met Haar aan tafel zat te werken. Waar in hemelsnaam haal jij het dat ik afstand neem? Ik was op dat moment net weer aan het verzoenen... en jij noemt mij afstandelijk???

"sorry, mijn gevoel, ik was fout". En daar moet ik het mee doen. Moet erover zwijgen. Kan jij dan echt niet begrijpen dat die afstand er komt door jouw eigen gedrag? Dat je me zo hardhandig wegduwt, dat ik moe ben van het steeds weer terugkrabbelen?

Ergens, tussen de regels, hoor ik de ware reden... Jij moest niet werken vandaag, en ik "verkoos" te gaan winkelen met mijn vriendin. Een afspraak die ik al een maand geleden maakte, zou ik hebben moeten afzeggen omdat jij plots vandaag vrij was (jouw uurrooster veranderde afgelopen maandag, onvoorzien). Jij vroeg me niets, en ik had dat dus zelf moeten vragen? Bovendien kwam ik eergisterenavond niet langs "zoals meestal". Ik herhaal: ik kom niét meer langs zonder een uitnodiging van jou. 

Ik ben moe... zo moe... Maar ik blijf kalm, vriendelijk, correct. Je hebt gelijk: ik neem afstand. Om te overleven... maar dàt ga jij nooit inzien. Jij houdt niet van mij... wat jij liefde noemt, is iets heel anders. Wàt precies,dat zoek ik nog...

En ik houd woord. Start de dag met "gdmxxx, succes met het studeren". 's Middags "succes met de examens, hoop dat je me even laat weten hoe het geweest is". Jij houdt ook woord, hult je in complete stilte.

Waarom? Heel de dag stel ik me die vraag. Waaraan heb ik gisterenavond en vandaag verdiend? Je verwijt me dat " je liever recht in je gezicht de dingen hoort, dat mijn gedrag zondag je duidelijk maakte wat ik van plan ben". Ik denk en denk... overloop zondag. Ik weet het écht niet. Zondagochtend repetitie, zag ik je even. Neen, je wilde niet mee naar mijn bureau om even rustig te praten. Verdenk je me ervan dat ik op dat moment er een einde aan zou maken? Je moest eens weten.... ik wilde je geld lenen voor een rekening waarvan ik weet dat je ze niet kan betalen, had geld in de achterzak van mijn broek zitten. Heel de namiddag zat ik met Haar aan jullie tafel, te werken. 

Of gaat dit weer om jouw eeuwige jaloezie? Het feit dat ik op stap ga zonder jou = kans op een ontmoeting met een andere man? Je zei me ooit dat je het kwestie van respect vindt dat een persoon niet met een persoon van het andere geslacht uit gaat eten, alleen. Ik heb je toen duidelijk gezegd dat ik dat wél doe, uit gaan eten met een mannelijke collega of een vriend, om bij te praten. Maar komend weekend ga ik uit eten met een vriendin. 

Natuurlijk weet jij, beter dan wie ook, dat een ontmoeting in een klein hoekje zit. Op een onverwachte plaats. Niet gepland. Maar wil dat dan zeggen dat we elkaar moeten opsluiten, om elk risico te vermijden? Statistisch gezien ontmoeten de meeste mensen hun toekomstige partner tijdens een opleiding of op hun werk. Moeten we dan ook maar stoppen met werken?

Stilaan vervloek ik de dag dat ik je ontmoette. Weer huil ik.... Ook ik heb mijn breekpunt. Ik zal geen contact meer opnemen. Al besef ik dat jij mij weer zal contacteren... zo loopt het altijd. Ik zoek afleiding... nu naar huis, een slaappil en mijn bed in. Ik wil niet in de verleiding komen om je iets te sturen... wiste al meerdere keren vandaag een reactie.

Weer huil ik... deze keer niet om je woorden, maar om de afwezigheid ervan.

Jij zit elke avond thuis, gaat nergens heen. Je noemt jezelf een huismus. Ik ben dat niet. Wàt is het probleem? 

Van jou hoor ik tegenwoordig last minute dat je iets te doen had, of zelfs achteraf maar.. die enkele keer dat je eens ergens heen gaat (en da's altijd een activiteit van Haar: mee naar een receptie met Haar, naar Haar familie, of heel af en toe uit eten met je dochter). Ik laat me niet doen, en vertel wat mijn plannen zijn. Onschuldige plannen: winkelen met een vriendin, naar een voorstelling (in mijn eentje dan nog), een avondje gaan uit eten met een vriendin. Jou kennende vermeld ik ook nog de naam van de persoon met wie ik weg ga, duidelijk een vrouwennaam. En zelfs dàn krijg ik dit soort reactie.

Het resultaat is ernaar... je neemt afscheid, zonder xxx. Ik heb zin om te reageren, één korte reactie ontsnapt me "bedankt voor de xxx". En ik sluit af, gooi fb toe. Neen, ik kom niet terug om ruzie te maken. Ik ga hier niét op in. Geen kans voor jou om me na een ruzie te verwijten dat je niet meer kan studeren, dat je examens niets zullen worden. Dat ik "bedankt word voor de ruzie, nét op dit moment". 

Jij zit thuis, en dus moet ik dat ook doen? Ik dacht het niet, mijn lief. Jouw pessimisme mag mijn dagen niet meer vergallen... Wees maar zielig in jouw hoekje, ik zal gelukkig zijn in het mijne...

Je bent in een achterdochtige bui vandaag. Meerdere keren krijg ik, op mijn vragen "waarom wil je dat weten?" Onschuldige vragen, omdat je niets meer uit jezelf vertelt. En dus stel ik vragen "ga je studeren vanavond?", "hoe was je dag?", "hoe liep het werk?", "heb je lekker gegeten?"... Ik ga er niet op in, antwoord één keertje op jouw vraag "waarom?" gewoon "om dezelfde reden dat jij me vraagt of ik nog veel afspraken heb vanavond". 

Weer een dag zonder jou... weer een dag zonder jouw liefde. 

Weer een dag waarop je mij niet meer jouw vrouw noemt. Ik verras mezelf met deze laatste zin... het overvalt me, hoe hard ik het mis jouw vrouw te zijn. Maar het is nu al zo lang geleden dat je me zo noemde. 

Plots besef ik het: dit is écht over. Wij zijn onherroepelijk, onherstelbaar, definitief voorbij. Ik ben jouw vrouw niet meer, jij bent mijn man niet meer. 

Ik mis jou. Ik mis wie jij was. En ik mis wie ik was bij jou.

Maar ik zwijg...