We eindigden vannacht met een fikse ruzie... niets nieuws onder de zon. Toen je me een stuk na middernacht nog steeds negeerde, ondanks dat ik je online wist en zag (je zat allerlei aan Haar te vertellen over je werk, terwijl ik ook met Haar chatte), heb ik je dat kwalijk genomen. Van het éne woord kwam het andere... en doordat ik enkele glazen wijn op had, hield ik me niet in. Géén non-dites bij mij...

Woordspelletjes.... je eeuwige zinnetjes "denk wat je wil", "jij veronderstelt steeds maar". Nooit zal je kunnen toegeven dat ik eens ergens gelijk in heb, altijd probeer je er met dat soort zinnetjes onderuit te komen. Jij vindt jezelf zo "gevoelig", "attent", "zorgzaam", "hulpvaardig". Maar dat ben je als het jou uitkomt... en dàn blijf je dat oprakelen. Hoe vaak heb ik intussen al gehoord dat je er "toch maar was in het ziekenhuis?" Dat je me "naar huis bracht na mijn ingreep"... 

Wat ik jou nog niet onder je neus wreef, is de dag dat ik jou, zonder aarzelen, 2000 euro leende afgelopen zomer... ja, je betaalde die meteen terug (ik wist dat het om enkele dagen zou gaan, en vertrouw je). Maar heb ik jou dat al één keer teruggekaatst? Het is zelfs nog niet in me opgekomen... 

Maar dat je me negeert, is een feit. En ergens is dat gemakkelijker... Dan moet ik me niet gefrustreerd voelen dat je me eerst iets stuurt en daarna negeert. Het is gemakkelijker als ik je helemaal niet hoor... hoe zeer ik je ook mis.

Vandaag onze laatste boswandeling op vakantie. Ik liep daar, een eindje achter hem. Ik luisterde naar de verhalen van mijn vriendin, van de kids. Ik keek naar hem, en plots begon ik te huilen... Snel verbeet ik mijn tranen, zodat niemand iets merkte. Maar de vraag draait sindsdien in mijn hoofd rond: waarom kan ik niet van hem houden zoals ik van jou houd? Mijn leven zou zo eenvoudig zijn, zo mooi. Hij is een goede man. Niet perfect, maar dat ben ik ook niet. Maar hij heeft zich al jaren weggecijferd voor mijn carrière, zorgt voor onze kids als een uitstekende vader, kookt voor hen, begeleidt hen bij hun huiswerk, gaat met hen naar hun dansles. Waarom kan ik voor hem niet diezelfde diepe gevoelens hebben als voor jou?

Waarom moest net jij mijn man zijn?