zo vreemd, want ik kan niet verder werken in mijn 2de blog. Anderzijds: wil ik dan een derde blog beginnen? Of is de cirkel hiermee rond? 

mijn laatste entry in "liefde op overschot" dateert van bijna een jaar geleden. Een moment waarop ik zo overtuigd was dat ik Neil uit mijn leven schreef. Natuurlijk hield ik het niet vol. Te moe om te blijven weerstaan, houd ik mezelf voor. Maar meer en meer ook het besef dat ook ik behoefte heb aan iets "van mij". Precies wat Neil me voorhield dat ik ben voor hem "iets van hem alleen". 

Ergens "leef" ik maar gewoon. Zonder nadenken. Word ik geleefd. Door mijn werk. Door mijn gezin. Maar wààr ben ikzelf? 

En stilaan komt het besef: "ikzelf" bestaat niet. Al heel mijn leven plooi ik me, om het voor anderen gemakkelijker te maken. Hier en daar is er een beetje egoïsme, maar zelfs dat brokkelt af. Mijn weekje herfstvakantie alleen... ik neem mijn beste vriendin mee, die anders nooit ergens komt. Mijn weekje A'dam: ik blijf in contact, beschikbaar, soms zelfs fysiek. De kleine zaken die ik had opgebouwd voor mezelf, ze verdwijnen. Ik verdwijn.

Toch maakte ik een keuze. Neil is uit mijn leven. Niet volledig, want hij blijft de vader van mijn vriendin. Zijn kleinkinderen kennen me steeds beter, komen naar me toe, vragen mijn aandacht. Maar er is geen relatie meer. Die maakte hij stuk, door zijn koppigheid, zijn houding, zijn persoonlijkheid. Dus sinds nu 7 weken zijn wij niet meer "samen". Hij probeerde nog wel, absoluut. En hoe zeer ik ook verlang naar vrijen met hem, ik weet nu dat het het niet waard is. Het is me de stress, het hartzeer, eigenlijk niets meer waard. 

Ik denk dat ik er meer last van heb als hij. Want hij leeft  van dag tot dag, en blijft overtuigd dat ik wel overstag zal gaan. Ik ben trots op elke dag dat ik dat niet doe.  Hij is het risico van ontdekking niet meer waard, en daar heeft hij zelf voor gezorgd.  Maar het maakt mijn leven wel een stuk leger. Eenzamer. 

Kwetsbaarheid wordt zelden aanvaard door mensen. Je moet sterk zijn. Je moet er staan. En als het niet gaat: "zoek maar professionele hulp". Zo zit ik niet in elkaar. Elke afwijzing van een vriend of vriendin om me gewoon bij te staan, zonder oordeel, zonder dooddoeners, doet me afstand nemen. Dus snijd ik vriend(inn)en uit mijn leven, beetje bij beetje. Onmerkbaar maar onvermijdelijk. Tot ik alleen zal zijn, en aan niemand meer rekenschap moet afgeven voor mijn afwezigheid. 

08-10-2024 om 18:10 geschreven door just a woman