We spraken af (uiteindelijk toch weer op mijn initiatief, want jij liet niets horen, en ik moést mijn avond kunnen plannen naar thuis toe). Op kamers. Op mijn voorstel... het alternatief, ergens iets gaan drinken, zag ik zelf niet zitten. Jij zou constant over je schouder hebben zitten kijken, of niemand je herkende.

Ik was er ruim voor jou... en viel in slaap. Je kuste me wakker... op mijn wang. En toen... toen praatten we.

Er werd zo veel gezegd. Maar de conclusie is en blijft: jij hebt sinds het begin gezegd dat je Haar nooit zou verlaten. Hoe jij die woorden kan rijmen met jouw beloftes naar mij toe, dat je "vast geloofde in een ooit waarin wij samen zouden zijn", daarop kan je geen antwoord geven. Als ik aandring, zeg je "daar moet ik over kunnen nadenken".

Gaandeweg nuanceer je je woorden. Je zal Haar nooit verlaten, tenzij.... "tenzij zij je buitenzet". "tenzij jullie relatie zo onleefbaar wordt dat jullie uit elkaar gaan". "tenzij Zij een ongeneeslijke ziekte krijgt". Wat jij zélf niet inziet, is dat ik, in al die mogelijkheden tot een "ooit", altijd de tweede keuze blijf. In geen enkel scenario ben ik een positieve keuze voor jou.

Tegelijkertijd beweer je dat ik ongelijk heb, dat ik me jouw "nummer 2" noem. Dat het niet zo eenvoudig is voor jou, om mij te kiezen. Je komt terug op het financiële argument, dat je mij niét het idee wil geven dat je uit financiële gemakzucht voor mij zou kiezen. Tegelijkertijd blijf je zeggen dat je Haar nooit zal verlaten, dat je achter die woorden blijft staan. In dezelfde zin zeg je dat je, los van het financiële aspect, Haar nooit zal verlaten. 

Ik noem je "bang". Jij blijft maar zeggen dat je het niet kan maken, Haar verlaten. Denk je dat ik niét bang ben? Als ik mijn thuissituatie opblaas, moet ik iédereen het hoofd bieden: mijn ouders, mijn broers, mijn kinderen, mijn vrienden, mijn collega's. En niémand, absoluut niémand, zou begrijpen waarom ik mijn ventje verlaat. Want hij is een geweldige kerel. Hij heeft me kansen geboden die weinig mannen me zouden hebben geboden. De vrijheid om mijn carrière uit te bouwen. Het vertrouwen om een sociaal en professioneel netwerk uit te bouwen, zonder enige achterdocht. De ruimte om mijn passies uit te bouwen, en zelfs te verdiepen het afgelopen jaar. Tijdens al mijn uithuizigheid vangt hij nu al 12 jaar de kids op, zorgt voor een verse warme maaltijd elke avond, begeleidt hun huiswerk, gaat naar hun toonmomenten op de academie... dat alles terwijl ik werk.

Wie zou ooit begrijpen dat ik zo'n man verlaat? Dat ik hem dan nog verlaat voor jou? Een 10 jaar oudere man, 3 keer gescheiden, in schuldbemiddeling, roker (jij bent de énige roker in mijn omgeving!!! iedereen weet hoezeer ik anti-tabak ben), diabeticus, nierlijder, 2 grote honden (ik, die nog nooit een huisdier duldde), huismus. Dus ik ben doodsbang, als ik ooit zou moeten uitleggen aan iedereen dat ik die geweldige papa, best knappe kerel (die bovendien jonger is dan mij), sociale vent, goed georganiseerde man (wat past hij goed bij mij, dwangmatige planner), verlaat voor jou... 

Maar ik was ertoe bereid. Ondanks mijn angst.... Enkel en alleen omdat ik van jou houd op een manier waarop ik nooit van hem hield.

Jij zegt dat je van me houdt. Dat je me verschrikkelijk zal missen als ik uit je leven stap. Dat je me zo graag ziet... Mijn antwoord is cru: "niet graag genoeg om je angst te overwinnen".

En daarmee is alles gezegd... 

anyone can start from now and make a brand new ending.

zo voelt het inderdaad aan... Opnieuw starten met jou, met die eerste ontmoeting, is onmogelijk. Trouwens, wat zou ik veranderd hebben? Mijn gevoelens waren een tsunami, jouw liefde en aandacht een pletwals. Hoe had ik daar ooit aan kunnen weerstaan?

Afgelopen zomer, toén had ik moeten volhouden. Toen had ik je moeten laten gaan... Beter laat dan nooit, zal ik maar denken?

Maar ik kan wel de rest van mijn leven terug in handen nemen. Het verleden is onherroepelijk voorbij. Maar morgen kan ik veranderen. Die macht heb ik...

Het doet me nog altijd vreselijk pijn om die "morgen" te zien zonder jou. Ik heb zoveel gevoel in jou geïnvesteerd. Maar ik voel me compleet leeggezogen, opgebruikt. Mijn gevoel is dat ik gaf en niets terugkreeg. Maar ik weet dat jij net hetzelfde gevoel hebt... tja, de waarheid zal zoals altijd wel in het midden liggen zeker?

Wat ik wél zeker weet, is dat mijn gezondheid onder de situatie heeft geleden. Lijdt. De afgelopen weken ging ik zo vaak dronken slapen... vond 's morgens dan stukken chat terug die ik me niet meer herinnerde. Maar een volledige chat niet meer herinneren, zoals eergisteren, dàt was schrikken. Er zijn echter andere tekens dat het niet goed gaat: controleverlies (overtuigd zijn dat ik maar één glaasje zal drinken, en niet kunnen stoppen), uitkijken naar dat eerste glas... Dus dit weekend wordt er geen druppel gedronken.

Volgende week in A'dam sluit ik het niet uit , maar het is vakantie. Zodra ik thuis kom, zal er weer een rem op gaan...niet meer tot de zomer. Jij bent me mijn gezondheid niet waard, verdorie!

Welk spelletje spelen jullie eigenlijk? Jou hoor ik niet. Maar van Haar kreeg ik vandaag zowel een nieuw vriendschapsverzoek op fb (was ik niet duidelijk genoeg, dat ik afstand wil?), als een pb om me een fijne dag te wensen. Mét xxx (iets wat Zij en ik normaal niet naar elkaar sturen). Wat heb jij haar verteld, dat Zij denkt dat Ze dat kan doen???

Ik hoor het morgen wel. Misschien. Je liet nog niets weten... en ik vertik het om te vragen wat het wordt. Mijn gok is dat het je niet lukt om thuis weg te geraken (tenzij je zegt dat je met mij afspreekt om het uit te praten, en dàt wil ik dus niet!!!). Nu ja, ik ben toch in de buurt... dan breng ik enkel jouw boek nog terug binnen. Aan de voordeur. Zonder commentaar. Zonder uitleg. Afleveren, da's alles.

Dit is de enige manier... 

shove me

I don't call that love me

I call that over

you say talk it out

I say it's all one big mistake

cut so deep, it's hard

and it's the chance I have to take

I don't need to follow

I wanna face love on my own

motion no emotion

from now on that's how love goes

Een laatste gesprek... op jouw vraag. Je "probeert" komende zaterdagavond. 

Wat wil jij uitpraten? Jij wil jezelf verklaren, zeg je. Besef je nu nog niet dat ik je doorheb? Hoe vaak hadden we dit "laatste" gesprek al? Ik ken je truukjes... een aantal negeer ik al een hele tijd. Je lippen met je tong bevochtigen... ja, ik ben dol geweest op jouw tong. Gek kon je me maken... jou zoenen zette me steeds weer in vuur en vlam. 

Ik kan het toegeven, nog steeds: een betere minnaar als jou kende ik nooit, en zal ik ongetwijfeld nooit meer kennen. Niet dat jij zo speciaal bent..ik ook niet trouwens. Maar in bed klikken we. Tenminste, àls ik me overgeef. En laat dààr nu net het schoentje wringen... Ik kan me niet meer overgeven aan jou. Ik vertrouw je niet meer...

Een ander truukje: het slachtoffer uithangen. Alle fout op jou nemen. Maar je woorden klinken on-echt. Je woorden zijn een middel om mij terug aan te trekken. Ik werd verliefd op jou voor ik je ontmoette... ik hield van jou, zuiver door jouw woorden. En eens je me had, vielen die woorden weg. 

Tenslotte zal je de grote redder uithangen. "ik zal er altijd voor je zijn". "als je me belt, kom ik". 

Dit alles zal onderbroken worden door verwijten "ben je dan al vergeten dat ik je kwam opzoeken in het ziekenhuis?" "ben je vergeten dat ik je naar de dokter reed?" "ben je vergeten dat....?". Ben jij je verbroken beloftes vergeten? "ik zorg ervoor dat we een nacht samen hebben in juli" "ik zorg dat ik deze zomer een taalkamp doe als monitor, en dan zorg ik dat er nog iemand nodig is, dan kom jij ook" "we gaan samen op reis, ik verzin wel een studiereis". 

Ja, ik mis je. Ik voel me alleen, verloren. 

Nooit eerder geloofde ik dat het écht gedaan was... ergens besefte ik dat elke poging tot afscheid tot mislukken gedoemd was. Ik wist goed genoeg dat één van ons steeds weer die eerste stap zou zetten... Een "per ongeluk bellen" op messenger (wat duurde het lang voor ik doorhad dat je, om mij 'per ongeluk' op messenger te bellen, wel éérst mijn profiel moest openen... dus 'per ongeluk'???). Dàt was jouw truukje... en ik liep er in het begin in: "probeerde je me te bellen?" Toen ik er niet meer op reageerde, stapte je over op zelf reageren "sorry, per ongeluk". Elke manier was goed om de communicatie te herstellen. Naar het einde toe was het zelfs gewoon, na een hevige ruzie 's avonds, de volgende ochtend gewoon "gdm" sturen . Alsof er niets gebeurd was...

Door Haar en je dochter hier ook in te betrekken, heb ik mijn beslissing minder omkeerbaar gemaakt. Toch liet ik een deur op een kier staan... Zij vroeg uitleg, die ik niet gaf. Enkel dat het alleen jou en mij aanbelangt, dat er harde woorden vielen waarvan de inhoud er niet toe doet. Ik nam de schuld op mij, heb geschreven dat het om mijn gevoelige punten ging. Maar ik schreef ook dat ik afstand moet nemen van jou, en dat ik dat enkel kan als ik ook afstand neem van Haar. Maar dat ik niet uitsluit dat er ooit weer contact zal zijn. Wie weet...

Dacht ik alles begin april al teruggegeven te hebben... ben je er toch nog in geslaagd om een link te installeren. Ik was het helemaal vergeten, maar er zit nog een boek van jou in mijn tas. Sowieso, Zij moet haar verjaardagscadeau nog krijgen van mij... iets op bestelling gemaakt, en dat heeft langer geduurd als voorzien (omdat de materialen moeilijk te krijgen waren). Dus dat cadeau heeft Ze nog te goed van mij... het cadeau waarvan jij vroeg "het heeft toch dezelfde waarde als mijn horloge?". Ongerust dat ik Haar minder zou geven als jou... 

Onder elke leugen heb jij je uitgewurmd. Maar vandaag besefte ik dat er een flagrante leugen is geweest... Mijn verjaardagscadeau van vorig jaar... een heel jaar liet je me er op wachten. Maar zoals altijd kon het kleine jongetje in jou het niet laten om de verrassing te verklappen. Dat had je beter niet gedaan, dan had ik je misschien nog geloofd (of in elk geval niet kunnen betrappen). Maar ik herinner me perfect dat je me, in mijn bureau, vertelde wat je voor me kocht (of liever: bestelde): een gepersonaliseerde pennenzak, met mijn naam op, omdat je het "zo vreselijk vond dat al mijn pennen rondslingeren op mijn bureau". Je zei er nog bij dat je er nog een vulpen bij ging kopen. Je bezwoor me dat die pennenzak besteld was, zelfs betaald was, maar nog niet afgehaald "geen tijd".

Dit jaar kwam je, apetrots, af met mijn cadeau... van vorig jaar én dit jaar. Inderdaad: pennen, met mijn naam op. Een vulpen "van vorig jaar" en een gewone pen "voor dit jaar". De vulpen is van jou alleen, de gewone pen van jullie beiden. Maar de bestelde en betaalde pennenzak? Hoe vaak heb je me bezworen dat die klaar was, dat je enkel "geen tijd vond om die af te halen"?

Het lijkt een detail, en dat is het ook. Ik geef niet om "dingen", om cadeaus. Ik ben een slechte "krijger". Mij gaat het om het gebaar. En ik vond het een lief gebaar: een pennenzak met mijn naam op. Ik heb je zo vaak gezegd dat ik niet wilde dat je geld aan mij uitgaf, dus een pennenzak vond ik ruim voldoende. Maar... je loog. Duidelijk.

Dus: wat verwacht ik van zaterdag? Ik weet het niet. Maar ik weet dat ik moet standhouden. Afstoten en aantrekken. Push me shove me. Als ik hier in blijf zitten, gaat het verkeerd met mij. De zelfmoordgedachten zijn dan wel verdwenen (of toch niet terug). Maar ik vertoon vluchtgedrag. Ik vlucht weg... steeds vaker in drank. Om niet te moeten nadenken, om niet te moeten voelen. Ik besef het, en moet er een halt aan toeroepen. Ik vond zonet een chat die ik gisterenavond naar de Player stuurde, hem smekend om hulp.  Een chat waar ik geen enkele herinnering aan had... Dit kàn niet meer. 

Ooit gaf jij me vleugels. Maar ik voel me Icarus.. en jij bent mijn zon. 

En plots zag ik het, helder als nooit eerder: jij hebt àltijd een dubbel discours gehad. Me altijd beloven dat "ooit" er zou komen, een ooit waarin wij altijd samen zouden zijn. We droomden er samen over, en jij voedde die dromen. Maar tegelijkertijd steeds weer jouw uitspraken van "ik zal Haar nooit verlaten, we kunnen financieel niet zonder elkaar". 

Wanneer ik je dan confronteerde aan die uitspraak, klonk het steeds weer "ik kan haar niet verlaten, maar de situatie kan veranderen. Zij kan mij buitengooien bijvoorbeeld". Ik zei het je al: ik ben géén tweede keuze, geen second best, geen vangnet. Hoe rijm jij beide uitspraken: "ik geloof in een ooit waarin wij samen zijn" versus "ik zal Haar nooit verlaten"??? 

Maar ook daarnaast: jouw eerste bekommernis is altijd weer, iedere keer opnieuw ZIJ. Zelfs nu, nu ik beslist heb om een clean cut te doen, is jouw eerste opmerking: "hoe moet ik dat aan Haar uitleggen?" . Niet "hoe voel jij je?" (die vraag kreeg ik nog geen enkele keer). Niet "ik wil je niet kwijt." Enkel "ik ga Haar moeten troosten, want Ze huilt, Ze begrijpt het niet". 

De grote redder... en Zij laat het je toe, Haar redder te zijn. Ben ik te zelfstandig voor jou? Te autonoom, te zelfredzaam? Alvast te confronterend, en dàt verdraag jij niet. 

Die eeuwige achterdocht van jou... die susceptibiliteit. Slachtoffergedrag. 

Jij wil een laatste gesprek. Om jouw standpunt uiteen te zetten. Ik heb er geen probleem mee. Want ik heb mijn beslissing genomen, en ik kom er niet op terug. Gisterenavond laat verwijderde ik jullie alledrie als vriend van mijn FB. Het vreemde is: Zij was de eerste die het door had... Begrijpelijk dat Ze er niets van begrjipt. Ze wil van jou horen waarom ik deze beslissing genomen heb, wat er gebeurde tussen ons. Ik laat het jou uitleggen... ik heb Haar enkel gevraagd om geen vragen te stellen, noch aan jou noch aan mij. 

Maar ach, zo lekker lief fusioneel als jullie zijn... Zij zal het niet laten rusten, en jij zal de behoefte voelen om te klagen. Er zijn genoeg "veilige' twistpunten tussen ons: je relatie met je dochter, je houding naar Haar, je gezeur, je omgaan met geld, je steeds weer ziek melden, ... kies maar iets.

Ik ben vrij. Voor het eerst in 15 maanden ben ik vrij.

Waarom huil ik dan???

Het vreemde is: ik ken je. Of ik denk toch je te kennen. Ik stel me voor hoe jij facebook nauwlettend in de gaten houdt. Controleert of ik online kom. Mijn tijdlijn in de gaten houdt. Bij wie reageer ik? Wie reageert bij mij? Wie zijn die mogelijke minnaars waar ik op alludeerde?

Ik ken je. Dit zijn de woorden waar je al een jaar voor vreest. De woorden waar je al een jaar op insinueert. Ik vind het tragisch. Tragisch voor jou... Op zo ongeveer élk vlak stopte ik niet met je gerust te stellen, mijn antwoord was nooit lang geldig, moest steeds weer herhaald en bevestigd worden. Ja, je bent de beste minnaar die ik ooit had. Ja, ik geniet van vrijen met jou. Ja, je ejaculaat is omvangrijk (dàt is nu eens een obsessie waar ik nooit een jota van begrepen heb... who cares???). Ja, ik houd van jou. Ja, je bent beter dan mijn eigen partner. 

Steeds opnieuw moest ik het herhalen. Steeds opnieuw kreeg ik dezelfde vragen. Alsof mijn antwoord een beperkte houdbaarheidsdatum had. Steeds weer twijfelde je...

En nu ik je voor de voeten gooi "ja, ik slaap met anderen. Ja, ik heb minnaars" stel je mijn uitspraken niét in vraag. Omdat het je diepste angst bevestigt, heb je geen bevestiging nodig. Je neemt mijn provocerende woorden meteen voor waarheid aan, geen twijfel, geen aarzeling. 

Wat ben je toch voorspelbaar voor mij. Maar ik maak me zelfs niet meer moe om je te confronteren met mijn inzichten. Het is zinloos...

Het doet er niet meer toe... of jouw gedrag nu voortkomt uit een borderline persoonlijkheid of eerder een autistisch functioneren... ik kàn, wil, en zal er geen energie meer in steken. Zij mag je hebben... 

Ik schreef het je: doe je huwelijksaanzoek maar aan Haar. Haar diepste wens. Ik speel het spel, kom dansen op je huwelijk. Zoals je zei: "ik zeg 'ja' met een traan in mijn ogen". Mijn droom, nu een jaar geleden. Ga je gang...  Zie ik mezelf met jou huwen? Ik had het gewenst, wilde het, zou er alles voor opgegeven hebben. En eens erin, zou ik volgehouden hebben. Jij was te bang, schoof beslissingen voor je uit... steeds verder. Want je kon Haar "niet verlaten zolang ze financieel jou nodig had". Tja, jullie gingen krediet na krediet aan sinds ik jullie ken... waardoor Zij steeds langer jou nodig zal hebben, jullie zijn financieel gebonden.

Misschien vind ik ooit iemand die beter bij me past? Die het plaatje compleet maakt, me hetzelfde kan bieden als mijn partner met nét dat beetje meer dat jij mij bood. En anders.. blijf ik ongetwijfeld. Toch zolang de kids klein zijn, me nodig hebben. Waarom vertrekken en de zaken gecompliceerd maken, als het is om alleen te zitten? Jij zal Haar niet verlaten, los van of ik single ben of niet. Dààr was je duidelijk in, meerdere keren. 

Ik hoor het je nog zo zeggen: "ik geloof in een ooit... misschien gooit Zij mij ooit buiten, dan ben ik vrij". 

Choose me or lose me. I'm nobody's backup.

Off in the distance 

a cool wind is blowing

I'm not who I was

and I'm not where I'm going

I'm so tired of knowing

that there is no way of knowing

You left me stranded 

between two worlds

You turned me into a mixed up girl

You left me stranded between two worlds

Two worlds

Is it nicer where you are?

Do you ever think of me?

Is it easier now

that you don't have to love me?

Like a fool I allowed you

to coddle and drug me

And then you left me stranded

between two worlds

You turned me into a mixed up girl

You left me stranded between two worlds

Two worlds

A weak shadow of deaht

Across a bowl of bitter milk

I borrowed symbols

on my funeral silk

Reflections of you

in each fall's drooling rain

And still you stay with me 

like a knife in my brain

Vannacht weer ruzie... insinuaties van jou over "eventuele anderen". Steeds weer.. steeds opnieuw. Ik had iets gedronken, en op een gegeven moment was ik het beu. Ik las "succes met de anderen". Beu die soort opmerkingen steeds weer opnieuw te krijgen, ze ik je: "ik geef je wat je wil lezen... waar je al een jaar op aanstuurt. Er zijn anderen. ik heb minnaars. Wil je namen?" Aan jou om te bedenken of ik het meende of niet... ik ben het zo moe om jou steeds weer gerust te moeten stellen. Op alle vlakken. 

Ik ben moe van jou.