Ik weet welke dagen eraan komen, ik ken jouw verdriet in deze periode. Vorig jaar liet je me mondjesmaat toe daarin, iets wat niet van jouw gewoonte is. Dit jaar... ik weet niets meer over jou.

Neen, dat is niet helemaal waar. Ik blijf normaal doen tegen Haar, en dus chat ik, zoals voordien met Haar, af en toe. Ik wil geen enkel vermoeden laten ontstaan. Maar ik vraag niét naar jou, vermeld jou nooit meer. En nu valt het me pas op hoe Zij steeds weer het gesprek op jou brengt. Jij bent Haar alles, da's duidelijk.

Zij is ziek, maar ik hoor meteen dat jij ook ziek bent. Mijn partner zet vanavond een film op die mij niet interesseert, en dus vertel ik haar dat. Zij zegt meteen dat jij die ook niet goed vond, Ze zegt zelfs niet wat Ze er zelf van vond. Steeds weer brengt Ze het gesprek op jou. Ik negeer elke verwijzing naar jou, en praat eroverheen. Ik heb iéts te vaak gehoord dat ik Haar uitvraag...

Maar van jou hoor ik niets. Al twee dagen enkel "gdm" en "slaapwel". Verder stuur ik niets meer. Dàt is er van ons geworden... Maar ik wil niet dat je me over enkele weken iets kan verwijten, dus stuur ik die twee woorden braafjes. Het laatste restant van wat er ooit was...

En toch... jij bent grotendeels offline op fb. Maar zodra ik Haar aanspreek, verschijn jij ook. Toeval? Ik denk het eigenlijk niet. Ik vermoed dat Zij meteen zegt dat Ze mij op chat heeft. Zoals ik al langer vermoedde: ik heb geen relatie gehad met jou, maar met JULLIE. Op alle vlakken heb je mij geïntegreerd in jullie leven, niet in jouw leven. 

Ik bedank hiervoor. Ik keek afgelopen week naar de doos in de kast op mijn bureau. Jouw horloge... het wacht op jou. Hoe ga je daarop reageren? Het is mijn laatste grote cadeau voor jou, het meest veelbetekenende. En meteen komt de vraag in me op: ik ben bijna jarig. Een jaar later is mijn cadeau van vorig jaar er nog steeds niet... mooie verhaaltjes, over "geen tijd". Onzin. Je bent een fantast... hoe heb ik me ooit zo kunnen laten verblinden?

We reden naar een vergadering van mij; lang zou die niet duren. We hadden een excuus gevonden, zodat jij mee kon. En zo zouden we, voor het allereerst in mijn leven, op kamer gaan. Ik had in die buurt een rendez-vous hotel gevonden. Jij, de man met ervaring met dat soort ontmoetingsplaatsen, zou reserveren.

In het oprijden bleek al: je had niet gereserveerd. Ik vroeg je dat te regelen tijdens mijn vergadering. Bij buitenkomst bleek je nog steeds niet gebeld te hebben, klonk het van "geen netwerk" (toch vreemd dat ik ginder wél netwerk heb, en jij niet?). Achteraf gezien herken ik het schema: jouw achterdocht (Zij zou eens moeten ontdekken dat jij dàt specifieke nummer gebeld had?), maar ook jouw inertie.

Achteraf gezien had die eerste keer al kunnen mislopen. Alle kamers volzet, of niet bereikbaar. Maar er was plaats. We werden ontvangen door een man die zo uit een vreemde film gestapt leek. Kregen een kamer, met een laag bed, enkel een laken op het bed, een zetel in de hoek. Onwennig... voor het eerst samen in een kamer, met een bed. 

Wat voelde jouw lijf meteen vertrouwd aan. We brachten de avond zoenend, pratend, vrijend door. Wat leek toen alles simpel. Wat hield ik van jou, die avond. Het voelde als thuiskomen... in jouw armen hoorde ik thuis.

Wat is er gebeurd met die twee mensen? Wat is er gebeurd met die twee mensen die zich zo in elkaar konden verliezen, voor wie geen enkele inspanning of leugen te groot was om maar een kwartiertje samen te kunnen zijn? Wat was ik naïef. Wat was ik verliefd. Wat hield ik van jou....

Terwijl ik het verhaal al hoorde, meerdere keren zelfs: jullie eerste ontmoeting. Het 'waar, wanneer, wat' in alle detail, zowel van Haar als van jou. Je herinnert het je alsof het gisteren was.

Maar onze keer vrijen (tot voor kort noemde ik het 'liefhebben' maar vandaag noem ik het 'vrijen' of zelfs 'sex hebben')... de datum lijkt je compleet te ontgaan. Ik verwachtte ook niet anders. Onze kennismaking, onze eerste ontmoeting... de data ontgingen je compleet.  Waarom zou deze datum wél meer indruk gemaakt hebben op jou?

Huilen doe ik niet meer. Ik dank de antidepressiva. Maar het speelt wél al heel de dag door mijn hoofd. Ik leg me neer bij het feit dat ik je seffens een boodschap zal sturen, om duidelijk te maken dat vandaag een betekenis had. Dat ga ik niet kunnen laten, ik ken mezelf. De tweede verjaardag vergaf ik je, in de aanloop naar je allereerste optreden. Stress doet rare dingen met mensen, vergoeilijkte ik je. Maar vandaag is er geen enkel excuus... enkel inattentiviteit.

Ik zou willen roepen, schreeuwen, je een klap in je gezicht geven om je te wekken. Je verliest me. Ik weet niet of je beseft waar ik zit, waar ik intussen geraakt ben. Jouw annulatie deze week was zo evident, zo verwacht. Ik gaf je enkele data om te praten, over een paar weken pas. Gedaan met me in alle bochten wringen, gedaan met mijn leven op jou af te stemmen. Momenteel heb ik andere prioriteiten, en ik respecteer die. Jij moet maar wachten...

Je horloge ligt klaar in mijn bureau... ik kijk er meerdere keren per week naar. Het wacht op jou.

Want daar komt het op neer. Haar boodschap op fb gisterenavond is duidelijk: jij hebt haar gezegd dat ze moet rusten op de zetel. En vandaag samen naar de huisarts, die jullie weer beiden thuis schrijft voor de rest van de week. Voor een verkoudheid (tja, noem het een rhinosinusitis, het komt neer op een flinke verkoudheid). Nu ja, ik wéét dat ik hard ben in die dingen, ga zelf werken met hoge koorts, met antibiotica. Ik ben opgevoed met een vreselijke werkethiek, en om thuis te mogen blijven van school (en nu het werk) moet het ernstig zijn.

Net zoals ik mijn kinderen grootbreng. Thuis blijven van school vraagt serieus ziek zijn, en nooit zonder een attest van de dokter. Mama schrijft zelf géén briefjes voor school... ook niet voor één dag. En het loont... één van de kids wilde enkele dagen geleden zelfs voor een uurtje naar school, voor hij naar de dokter moest voor controle na ziekte "want dan kan ik toch nog een uurtje de les volgen".

Op het jaar dat ik jullie ken, hoor ik steeds weer "ziek thuis" ("voor één dag heb ik geen attest nodig"). Ja, een punt van kritiek, dat ik nooit zal uiten. Het is jullie zaak, jullie eigen ethiek. Maar weer een punt dat mij bevestigt dat "wij" kansloos zijn. Ik zou het niet verdragen, die houding...

Maar ik had er het raden naar. Vermoedde het. Wat is het eenvoudig: haar eventjes aanspreken op fb, fijne werkdag wensen, en ik krijg de waarheid. Jij zweeg erover vandaag, wist me enkel te vertellen dat jijzelf je niet geweldig voelt, en naar de dokter gaat. Ik zwijg, confronteer je er zelfs niet meer mee. Je antwoord ken ik "ik heb toch niet gelogen". En inderdaad: je liegt niet. Je verzwijgt enkel dingen.

Ik doe hetzelfde. Ik verzwijg meer en meer, vertel het strikte minimum. Wat valt er immers nog te zeggen, behalve "vaarwel"?

Dus de woorden "vanavond lukt niet, Zij blijft thuis"... Natuurlijk kan ik het niet weten, maar ik stel me zo voor dat Zij zich niet super voelde. Ik kan me zo voorstellen hoe jij zegt "blijf dan maar thuis vanavond van de repetitie". Hoe dan ook... het berichtje rond 16h verrast me niet. 

Zoals altijd weer... zonder een woord van spijt over onze geannuleerde afspraak. 

Afspreken was al een moeizaam proces gisterenavond. Waar spreken we af? Ik voel hoe jij aanstuurt op een afspraak op kamer. Ik blijf vaag, houd het op "ik rijd wel in jouw richting, laat maar weten waar ik moet zijn". Maar op geen enkel moment stel ik voor dat we op kamer gaan. Dus eindigt het met een "kom dan maar naar hier zeker" van jouw kant.

Dus weer moest ik thuis last minute een "vergadering" annuleren... Gelukkig komen er nooit vragen, zijn ze zoals altijd blij dat ik een extra avondje thuis ben.

Het maakt me zelfs niet meer droevig, dat je annuleert. Ik laat geen traan. Is dit nu het effect van de antidepressiva? Ik klamp er me aan vast, vergat ze nog niet één keer (voor mij een hele prestatie). Twee weken ver ben ik nu... het kan dus enkel nog maar beteren. Gedaan met de angstaanvallen, de huilbuien te pas en te onpas, het obsessieve checken of je je fb of whatsapp opende. 

Loslaten... Laat ik jou los, of ben jij mij kwijt? Ach, wat maakt het ook uit... belangrijkste is dat ik volhoud, niet meer herval. Geen idee of ik daar al sterk genoeg voor ben. Ik kan het enkel hopen...