Maar je praat over onbenulligheden, faits divers... waar we over moéten praten, vermijd je. Uiteindelijk breek ik, begin te huilen. Dat snap jij dan weer niet... jij begrijpt niets van mijn verdriet.

Toch komt er een moment dat we praten. Je probeert het wel... me te zoenen. Maar ik houd de boot af. Wat zou het makkelijk geweest zijn om erop in te gaan. Het zou geëindigd zijn met een vrijpartij... weeral snel, zonder voldoening. Dat wil ik niet meer, en daar moet ik mezelf streng in toespreken. Jij reageert gekwetst "het is duidelijk, zelfs een zoen kan niet meer". 

We praten. Of moet ik zeggen: ik praat. Niets nieuws. Ik analyseer de situatie. Durf voor het eerst te zeggen dat jij nog nooit mij een échte positie hebt gegeven in jouw leven. Tuurlijk, ik heb een plaats. Ik weet dat jullie over mij praten, dat ik geestelijk een ruimte inneem in jullie gezinnetje. Maar dàt is niet wat ik vraag.... ik wil een plaats in jouw leven, niet in dat van jullie! Waarom kan jij wél met een vriendin gaan sporten, of eens afspreken met een andere vriendin uit een vereniging? Maar met mij kan dat niet. Ik noem het een "gebrek aan lef". En jij geeft het toe... door de situatie durf je mij niét dezelfde plaats te geven als een andere vriendin. Hierdoor moet elke ontmoeting ofwel "officieel" (dus moet ik een reden verzinnen), of in het geheim (als zij dus niet thuis is, en dan nog vraag je me meestal om te blijven hangen tot ze thuis komt).

Ik zal er je over laten nadenken... Je komt er zelf ook nog wel achter.

Ik heb je ook rechtuit gezegd: "volgens mij pas jij bij Haar, niet bij mij". Die woorden kregen geen enkele reactie... je liep naar buiten. Als ik bij je terugkomst vraag waarom je gewoon wegliep, is het antwoord "ik wilde een sigaret gaan roken, mag dat?". Wat een onzin... maar je ziet het zelf niet in, dat je dan gewoon wegloopt.

Maar okee, geen geschreven woorden meer. Als ik iets wil zeggen, zal ik het je mondeling zeggen. Wanneer ik erin slaag je te zien... want veel moeite doe jij niet. Jij zoekt geen enkele kans overdag, en ik kan niet elke dinsdagavond een excuus bedenken om hier thuis weg te geraken...

We eindigen de dag met mijn woorden "ik wacht op de dag dat jij me weer kan zeggen wat je me in het begin kon zeggen". Je beweert te begrijpen wat ik bedoel... we zullen wel zien. Ik geloof er niet meer in...

Ik kan zonder jou. Denk ik. Maar ook ik koester de herinnering aan onze eerste maanden, zou die liefde  terug willen vinden. En tegelijkertijd besef ik meer en meer: het is voorbij. Die dagen komen nooit meer terug. Ik hield onvoorwaardelijk van jou, zonder enige reserves, geen grenzen, geen muren. 

Het is dié herinnering die me doet vasthouden, me steeds weer doet hopen. Want meer is er niet meer, volgens mij. Jij beweert van wel. Beweert nog steeds van me te houden. Je zegt het niet meer... behalve afgelopen week. Eén keer... meer niet. Maar je blijft ook wie je bent. 

Als ik iets stuur dat je niet zint, word ik meteen afgestraft, krijg ik geen "slaapwelxxx". Na afgelopen week waagde ik het nog één keertje... stuurde je de waarheid "ik houd van jou". Mijn woorden bleven zonder enige reactie. De volgende ochtend verontschuldig ik me. Niét voor de inhoud van mijn woorden, maar voor het simpele feit dàt ik ze stuurde. Het zal niet meer gebeuren. 

Ik bel je even (om een geldige reden). Meteen vuur je de vragen op me af: hoe was mijn dag? Hoe voel ik me na mijn kleine ingreep gisteren? Ik voel dat je het wil weten, maar het zal vertikken om zelf het initiatief te nemen om mij te contacteren. En ik ben het beu... beu om steeds weer in de vragende positie te zitten. Jij moet voélen dat iemand je nodig heeft. Maar ik wil mijn zelfstandige ik terug vinden!

Gisteren besefte ik plots: jij hebt, sinds half november, mijn littekens nog steeds niet gezien. Vroeg er zelfs niet achter om ze te zien? Het besef maakt me weer duidelijk hoe over dit alles is... 

Vrienden die dingen samen doen? Laten we het houden op vriendschap, want meer zit er niet meer in... Het moment is voorbij. Je bent me kwijt, maar dat besef je nog steeds niet denk ik. Ik wil het nog niet zeggen... niet met zoveel woorden. Er staat nog te veel op het spel de komende 7 weken. Ik heb rust nodig, heb andere focuspunten. 

Maar over 7 weken zullen al "onze" verjaardagen voorbij zijn. Ik maak me geen illusies, jij zal er op geen enkele manier aan denken. Twee weken na onze 3de verjaardag, de dag dat we elkaar voor het eerst beminden, zit alles erop. Dan ben ik vrij. Geen projecten meer die eraan komen, geen implicaties als jij boos wordt. 

20 maart is het voorbij. Jij krijgt het horloge dat ik besteld heb... als teken van de tijd die voorbij is, en de tijd die jij nog zonder mij zal mogen doorbrengen. Ik hoop dat je nooit beseft wat je weggooide... maar ik zie in: ik ben meer waard dan dit. Waar mijn toekomst me heen zal brengen, of ik in mijn huidige relatie blijf... de tijd zal het uitwijzen. Maar een toekomst met jou is er niet.

Gisteren hebben we bijna 2 uur zitten praten. Jij zegt "we moeten stoppen met elkaar steeds dingen te verwijten, vooral ik". En iets verder herbegin je: "wat je afgelopen zomer zei, kan ik niet vergeten". Het zal nooit veranderen, dat besef ik. Maar tegelijkertijd heb je gelijk: ik kan niet zonder jou, jij kan niet zonder mij.

Ik doe mijn best. Houd afstand. Af en toe een berichtje. Jij doet geen inspanning, en de bom zal wel weer eens barsten. Dan doe je maar...

Gisteren kroop ik in bed, vroeg. Ik stop mezelf vol met pillen, en slaap 10 uur. Ik wil gewoon niets meer weten, niets meer horen, niets meer denken. Wat is het alternatief? Ik verbaas mezelf door mijn gedachten... "wat als ik een doos zolpidem neem en in het kanaal spring? " Ik weet: ik zal dat nooit doen. Het ligt niet in mijn karakter. Maar gewoon al het feit dat ik het denk, beangstigt me. 

Die dingen zeg ik je niet. Waarom zou ik ook? Het zou klinken als goedkope chantage, en zo bedoel ik het niet. Ik deel al zo lang mijn gevoelens niet meer met jou... ik ben eraan gewend geraakt. Ik deel niets meer met jou... behalve de obsessie voor elkaar. Een obsessie die nergens op slaat, nergens op gebaseerd is.

Vandaag hoor ik je amper. Ik geef je nochtans alle kansen... kan vanmiddag vrij nemen. Maar jij negeert die kans. Ik zoek en vind een alternatief. De ander ziet me graag genoeg komen. En het contact met hem wordt steeds persoonlijker... vandaag ontving hij me in zijn huis, toonde me de kamer van zijn dochter. Maar ik zal nooit verliefd worden op hem, daar ben ik zeker van. Maar ik apprecieer hem, praat graag met hem. Hij is recht door zee... zoals hij zelf zegt "ik ben niet de persoon om je naar de mond te praten, what you see is what you get". Wat een verademing... 

Ik besef: ik ben nog niet los van jou. Maar ik moet... ik ben géén tweede keuze!!!

Plots bedenk ik: wie kan niet zonder wie? Zou het echt zo zijn dat jouw behoefte aan mij groter is dan mijn behoefte aan jou?

Op jouw manier... omslachtig... omfloerst.... ontwijkend. Maar ik heb enkele duidelijke antwoorden kunnen uit je halen.

Jij wil Haar niet kwijt, maar je wil mij ook niet kwijt. Zij is jouw houvast, Haar huis jouw veilige haven. Ik confontreer je met je veranderende taal: Haar huis werd de afgelopen maanden "ons huis". Vandaag noemde je de katten, Haar katten, plots "mijn katten". Je herhaalt het feit dat ik zelfstandig kan zijn, financieel, en jij niet. Maar door die uitspraken maak je me duidelijk dat je er niét in gelooft dat ik jou die veilige haven ook zou kunnen bieden.

En toch blijf je beweren dat jullie een innige vriendschap hebben, meer niet. Jij stelt vriendschap boven liefde.

Je vraagt me herhaaldelijk waarom ik huil. Ik vertel je de waarheid: bijna elke dag huil ik om jou. Meteen reageer je "ik ben een slecht mens, dat ik jou dit allemaal aandoe". Om jou, het draait altijd weer om jou. 

Oh ja, ergens, in ons gesprek, zeg je dat je van me houdt. Het doet me nog meer pijn. Want als je écht van me zou houden, dan zou je me niet zo behandelen... 

Op één punt heb je gelijk: jij kan niet zonder mij, en ik kan niet zonder jou. Steeds weer worden we naar elkaar toe getrokken. Ik vraag je welke toekomst je dan ziet? Jouw antwoord slaat me met verstomming: je wil vriendschap, maar dan als vrienden die dingen samen doen die ze niet met eender wie doen. 

Ik huil. Maar ergens heb ik medelijden met jou. Jij zit in een relatie omdat je niet anders kan. Denk je. Maar je vindt het te beangstigend om verandering door te voeren. Dus blijf jij bij Haar. 

Sorry mijn lief... je kan ons niet beiden hebben op hetzelfde niveau. Zolang ik me de belangrijkste voelde, jouw  vrouw, kon ik leven met haar aanwezigheid. Maar jouw weigering of onmacht om me je gevoelens te uiten, hebben me weggeduwd.

Ik ben buitengestapt bij jou vanavond. Niet één zoen... zelfs niet bij het afscheid. Ik hoorde je nog mompelen: "bedankt". Ik keek niet meer om, stapte in mijn auto. De  rit naar huis was vreselijk... huilend. Je had zoveel kunnen doen: me iets sturen, me bellen... iets. Maar neen, jij liet me uit je leven vertrekken, en deed geen enkele inspanning om me terug te halen. 

Kan ik het deze keer? Kan ik deze afstand bewaren? 

Ook vanavond krijg ik dat zinnetje te lezen. En het doet me nadenken: geloof ik je eigenlijk nog?

Geloof ik al jouw verhalen en verklaringen? Ik heb er altijd bewust voor gekozen om je te geloven. Omdat ik niet wil en kan leven met achterdocht, met wantrouwen. Er zijn zoveel zaken die ik niet kan controleren. En dus heb ik de keuze: je geloven of je niet geloven.

Geloof ik je, als je al 9 maanden beweert dat je mijn verjaardagscadeau bestelde en betaalde, maar nog niet ging afhalen?

Geloof ik je, als je zegt dat je al bijna 12 maanden, sinds de dag dat wij elkaar online ontmoetten, geen sex meer hebt gehad met Haar?

Geloof ik je, als je zegt dat jouw gevoelens voor mij niet veranderd zijn?

Ik weet wat ik niét meer geloof. 

Ik geloof niet meer dat jij gelooft in een "ooit".

Ik geloof niet meer in een toekomst samen. 

Ik geloof niet meer in jullie broer-zus-relatie.

Vanavond reageer ik op jouw "of je me nu gelooft of niet". Ik ga eens niet in de verzoenende rol... maar reageer met "ik geloof je nog altijd... ik geloof nog altijd dat er ergens een cadeau in een winkel ligt te wachten, besteld maar nog niet afgehaald". Provocerend, dat besef ik maar al te goed. En jij? Jij verdwijnt, zonder enige reactie, van facebook.