Ergens onderweg werd het een verhaal over mijn leven. Maar ik heb altijd meerdere levens geleid, besef ik intussen. Er zijn al vaak andere mannen geweest... ik werd er indertijd niet gelukkiger van, en nu weer niet. Vraag is: was ik dan gelukkiger in die 10 jaar ertussen?

De vraag of ik gelukkig ben, stel ik me zelden. Want dan word je al snel teruggeworpen op de vraag: wat is geluk? 

Ik heb enkele mogelijke antwoorden:

- geluk is de afwezigheid van ongeluk

- geluk is de mogelijkheden hebben te voldoen aan de behoeften van jou en je gezin

- geluk is de kans hebben en grijpen te leven zoals je zelf wil leven

- geluk is voldoening halen uit je manier van leven en de inhoud die je eraan geeft

Zo op een rijtje gezet, ben ik gelukkig. Op papier ben ik gelukkig. En voor ik jou ontmoette, zou ik mezelf als de gelukkigste vrouw op aarde omschreven hebben. Ik heb altijd beseft dat geluk niéts te maken heeft met 'geen tegenslagen' tegenkomen. Tegenslag hoort bij het leven. En je kan ongetwijfeld de mooie momenten enkel appreciëren als je ook af en toe een tegenslag, een frustratie, een mislukking ontmoet op je weg.

Mijn leven liep niet over rozen. Net zoals elk ander mens was ik regelmatig gefrustreerd, omdat iets niet liep zoals ik het wilde. Moest ik verwachtingen bijstellen omdat mijn dromen te hoog gegrepen waren, of omdat er nieuwe gegevens bij kwamen. 

Maar toch... ik was gelukkig. Omdat ik, tussen alle tegenslagen door, tevreden was met wat ik had.

Dààr ligt misschien mijn beste definitie van geluk:

- geluk is tevreden zijn met wat je hebt

Sinds ik jou ontmoette, ben ik niet meer tevreden met mijn leven. Omdat jij er niet het deel van uitmaakt dat ik wil dat je ervan uit maakt. Lang ben ik blijven dromen...dromen over dat "ooit". Dromen die jij samen met mij opbouwde, en daarna nog lang onderhield. Dromen die jij nog steeds weigert te erkennen als niet-realiseerbaar. Zelfs tijdens de moeilijkste gesprekken ben jij in de onmogelijkheid om te zeggen "je hebt gelijk, dit zal zich nooit realiseren". 

Misschien is dàt wel het pijnlijkste van het afscheid van jou: niet het feit dat jij nooit het deel van mijn leven zal uitmaken dat ik droomde, maar het afscheid  nemen, loslaten van mijn droom. 

Want mijn droom over jou, over ons, over ooit kan ik niet gewoon bijstellen, herformuleren. Ik heb het lang geprobeerd, het zijspoor zijn. De minnares, om het met jouw woorden te zeggen. Tevreden zijn met wat je me wél gaf.

De waarheid is en blijft: ik wil alles van jou. En als ik niet alles kan hebben, wil ik niets. Omdat ik nooit tevreden zal zijn met slechts een stukje van jou... 

mijn beslissing is genomen... maar de verhoopte afleiding tijdens mijn vakantie laat jammer genoeg te wensen over. Maar okee, ook dààr kom ik wel weer overheen. 

Het doet me beseffen: als het erop aan komt, staat elke mens alleen. Jij leerde me vertrouwen op een ander, en het is mijn fout om nu die basis bij een ander te zoeken. Ik moet me terug op mezelf baseren, en op niemand anders leunen.

Jij beloofde me die steun. Als jij die me zelfs niet kon bieden, waarom zou iemand anders me die dan wél kunnen bieden? Blijkbaar ben ik zo ingewikkeld, zo verstoord, zo in de war, dat zelfs mijn vriend me niet meer kan helpen... hij gaf het op, begrijpt me niet, leest me verkeerd.

Terug naar mezelf... terug op mezelf geworpen. Ik kon het altijd, ik zal het weer kunnen. Hij noemde me "toute-puissante", "dieu dans ton coin". Misschien ben ik dat... of dénk ik toch dat ik dat ben... 

Stop medicatie... stop alcohol... stop medicaties. Enkel ik en mijn gedachten... en mijn werk niet te vergeten! Als het me daarmee niet lukt, heb ik professionele hulp nodig? Volgens mijn vriend wel.