Daar ben ik zeker van, omdat ik merk dat ik anders en beters kan krijgen. Want "what was I thinking?". 10 jaar ouder, met de nodige medische problemen. Waarom zou ik mezelf daarin lanceren, op het moment dat ik eindelijk terug een zekere vrijheid kan genieten, nu de kids steeds zelfstandiger worden? Om dan met een oude man thuis te zitten, die obsessief met eten bezig is (alhoewel, je kiest ook precies wélke regels je wel of niet volgt, let's get real), die een niercrisis krijgt zodra er een conflict is, die zijn gezondheid inzet in ruzies. 

En ja, zowel Neil als Adam zijn ouder dan mij.... amper jonger dan jou. Maar wél in goede gezondheid. Optimisten. Positief ingesteld. 

De hamvraag blijft "wat zocht en vond ik in jou?". Het antwoord ligt vermoedelijk in dat magische woord "aandacht". Iemand die naar mij luistert, ipv omgekeerd. Iemand die me liet praten en praten (en me daar dan op pakte achteraf, maar dàt had ik toen nog niet door). Iemand die, voor het eerst sinds lang, MIJ vroeg hoe ik het stel, hoe ik me voel, hoe het met me gaat. Die me laat praten, me laat vertellen...

Begrijp me niet verkeerd. Ook Neil stelt die vraag, systematisch, elke keer weer, zelfs 4 keer aan het begin van elk contact "comment vas-tu?". Maar het klinkt cliché, een standaardvraag, zoals hij ze 1000 keer per dag stelt aan klanten. Want waarom zou je die vraag 4 keer moeten stellen als je de eerste keer naar het antwoord luisterde??? Stel me dan de vraag niet, als je niet luistert? Maar okee, Neil is een ander verhaal... al gaat het eigenlijk meer en meer om hem. Jij speelt gewoon geen rol meer in mijn leven. Toch niet actief...

Vorig weekend hadden we even contact. Plots was het "ik wil praten". Ik stelde je een datum voor, die meteen werd afgeketst "verjaardagsweekend". Mij goed, maar dan mag jij met een ander voorstel komen. Ik zie wel. Ja, ik geef toe: ik ben nieuwsgierig naar wat jij me nog te zeggen hebt. Want ik... ik ben uitgepraat. Het enige wat ik jou nog zou kunnen zeggen is "ja, je hebt gelijk: er is een ander". Maar dàt is nu eens een informatie die ik jou niet gun. Het gaat je niet aan, en het zou je misschien nét kunnen voldoende frustreren om stommiteiten te doen. Het idee dat er een ander met mij vrijt... je had het er altijd al moeiljik mee. Dus ik zal je nooit zeggen dat er een ander (of liever: meerdere anderen) is. 

Ik besef: ik ben zoekende. Want wàt is de perfecte buitenechtelijke relatie? Even probeerde ik een vrijgezel. Maar brute pech: hij leek te veel op jou. Dankzij mijn ervaring met jou kwam ik er snel achter, en heb ik er een einde aan gemaakt. Geblokkeerd op whatsapp, GSM meteen naar voice mail. Ik denk dat de boodschap wel overkwam, want hij valt me niet meer lastig (hij zou me theoretisch kunnen sms-en natuurlijk). Kort en krachtig.

Neil is een ander verhaal. Hij is van goede wil, daar twijfel ik echt niet meer aan. Maar.... hij begrijpt niet wat ik nodig heb. Voor hem gaat alles goed. Tot ik af en toe een crisismoment heb. Dan is hij in de war, triestig door mijn houding. Ik heb geen idee of het zal blijven duren... Hij is bang dat ik hem verlaat, geeft het toe. Onze kracht ligt in onze communicatie. Hij is zo rustig, laat zich niet afschrikken door mijn harde woorden soms (en ja, jij weet als geen ander hoe confronterend ik kan zijn). We blijven praten.... steeds weer. Rustig, kalm, verzoenend. Maar onbewust kwetst hij me. Als hij me in een gesprek over kinderen opvoeden zegt "ik had je 10 jaar geleden moeten kennen" (toen zijn kids dus tieners waren, de leeftijd die de mijne nu hebben), denk ik "waarom zeg je niet dat je me 30 jaar geleden had moeten kennen, toen al onze opties nog open lagen?". Hij kan zich gewoon geen ander leven voorstellen als het zijne... waarin ik maar een bijrol speel. Dàt kwetst me, en dàt zal hij nooit begrijpen. 

Ik probeer het zelfs niet meer uit te leggen. Ik besef dat ik mijn opties open houd. Ik weiger hem te spreken over "liefde". Hij mag het nog zo vaak zeggen "tu m'aimes mais tu refuses de le dire". Ja, ik weiger het, en ik zal het blijven weigeren. Nooit zal hij die woorden van mij horen. Ik heb het jou gezegd, en zie waar het me bracht. Nooit zal een man die woorden nog van mij horen. Laat mannen de woorden maar zeggen. Neil op zijn manier "ceci n'est plus baiser, c'est vraiment faire l'amour". Adam zegt het rechtuit "Ik hou van jou".

Mijn liefde geldt slechts drie personen: mijn kids. Al de rest... niets is definitief. Niets is voor altijd. Niets is onomkeerbaar. Niets is "voor altijd".