Jij wilde, na mijn afscheidsmail, een "laatste gesprek". Jij wilde me een laatste keer spreken, om jouw "versie" te geven van alles wat er gebeurd was. Twee keer annuleerde je. Derde keer, goede keer. Of had je door dat er geen vierde kans zou komen?

Jouw "versie" bleek erg kort te zijn "ik wil me excuseren voor alles" en "ik hoop dat er een manier is om elkaar te kunnen blijven zien". 

Excuseren waarvoor? Want àlles wat ik vanavond zei, wat mij gekwetst of teleurgesteld heeft, waar ik me belogen voelde, counterde je. Voor alles had je een verklaring... Liesbeth List zong het al "gebabbel gebabbel gebabbel... en verder hete lucht". 

En elkaar nog zien? Ik was zo ongelofelijk duidelijk in mijn laatste mail naar jou (maar ja, die moest weer snel snel gewist, dus je had al geen flauw benul meer wat daar precies in stond): 

"Ik neem geen afscheid van mijn realiteit. Maar ik creëer een tweede leven. Ik heb altijd gezegd: ik zal nooit spijt hebben van de keuzes die ik maakte, enkel van de keuzes die ik niet durfde te maken. De keuze om thuis te vertrekken, is echter een keuze die ik niet durf te maken. Of niet wil maken. Omdat de keuze zinloos zou zijn. Er is niets wat op me wacht immers. Dus kies ik er actief voor om thuis te blijven, Ik maak van mijn "geen keuze maken" een bewuste keuze. Een andere manier om de dingen te bekijken.

Net zoals ik uiterst bewust de keuze maak om definitief afscheid te nemen van alles wat wij waren. En aangezien ik "jou" niet los kan zien van "ons", neem ik ook definitief afscheid van jou. Ik zal nooit beroep op je doen als ik het moeilijk heb. Ik zal niet naar je toe komen als ik een probleem heb. Ik verwijder mezelf uit jouw leven.

Mijn hoop voor jou is dat je terug rust vindt in je leven. De rust die je gevonden had, voor ik erin terecht kwam. De rust die je zo wanhopig zocht, voor jezelf en voor je dochter. Mijn wens voor jou is dat je die rust mag behouden, en dat dat nog vele jaren mag duren.

Als alles in het leven een reden heeft, laat dàt dan de reden van onze ontmoeting geweest zijn. Dat je die rust des te meer kan appreciëren en koesteren.

Dus hier scheiden onze wegen. Zonder spijt, zonder rancune. Vind je geluk dààr waar je beslist hebt het te zoeken. Ik ga op zoek naar mijn "plek in de wereld". Dat wordt mijn persoonlijke zoektocht, en ik kom er wel. Waar die zoektocht me heen leidt... wie zal het zeggen. Maar één ding is duidelijk voor mij: zolang ik jou in mijn leven houd, zal ik blijven hopen op iets dat niet bestaat, niet kan. Dàt is jouw keuze geweest. Vind vrede in je keuze, en maak er het beste van."

Geen truukje was je vanavond te veel. "ik zal dan maar vertrekken...tenzij je wil dat ik blijf" (mijn reactie "jij hebt dit gesprek gevraagd, ik niet"). "kijk, je lieveling" (een foto van je hond, en ja, ik zal haar vreselijk missen, dat grote zalige flodderbeest). Tussen je pogingen, klonken verschillende keren verwijten. Ze zijn zinloos. Je woorden hebben geen betekenis meer. Omdat het hete lucht is. Te lang gebakken hete lucht. 

Ik heb niet gelogen. Ik heb niets verstopt, ook mijn tranen niet. Want ja, ik besef, nog meer dan jou, dat jij vanavond uit mijn leven wandelt. Er is geen weg meer terug. En met jou vertrekt een stuk van mij. Ik ben eerlijk, en zeg het jou. Het maakt je, zeg je, ergens blij.

Deze week zag ik een post op facebook. Een rabbijn vertelt over liefde:

"young man, why are you eating that fish?"

The young man says "because I love fish."

He says: "Oh. You love the fish. That's why you took it out of the water and killed it and boiled it."

He says: "Don't tell me you love the fish. You love yourself, and because the fish tastes good to you, therefore, you took it out of the water and killed it and boiled it."

So much of what is love, is fish love. And so, a young couple falls in love. Young man and young woman fall in love. What does that mean? That means that he saw in this woman someone who he felt could provide him with all of his physical and emotional needs, and she felt in this man somebody that she feels that she can write that was love, but each one is looking out for their own needs.

It's not love for the other. The other person becomes a vehicle for my gratification.

Too much of what is called love is fish love.

An external love is not what I'm going to get but what I'm going to give.

We had an ethicist Rabbi Dessler, who said "the people make a serious mistake in thinking that you give to those whom you love, and the answer is, the real answer is you love those to whom you give."

His point is, if I give something to you, I've invested myself in you. Since self-love is a given, everybody loves themselves, now that part of me has become in you, there's part of me in you that I love. True love is a love of giving, not a love of receiving.

Ik gaf je mijn hart, mijn liefde, mijn vertrouwen, mijn lichaam. En vanavond ben je ermee vertrokken.Je bent blij dat het me toch pijn doet, jou te zien vertrekken met een deel van mij. 

Bijna een jaar lang ben ik nu bezig met deze zaken terug te creëren, te bouwen, te herstellen. Maar... en dààrin ligt mijn grootste vrees.... het vertrouwen om dat alles nog ooit aan iemand te geven... dàt heb je definitief afgenomen. Mijn capaciteit om iemand zo volledig lief te hebben als ik jou liefhad, die ontnam je me. En dààr heb ik vanavond geen enkel excuus voor gehoord...

"You did not love me. You just loved the fact that I was there for you. You loved the attention I gave you. /You loved the fact that I would drop anything for you. You did not love me, but God, I loved you."