Dus ik speel het spel... één van mijn vragen is je nieuwe uurrooster. Het valt goed... perfect, als je mij buiten beschouwing laat. Jij bent vrij op precies dié halve dagen dat Zij niet moet werken. Ik reageer dan ook met "je zal wel blij zijn met je uurrooster". Domweg antwoord jij "heel blij". Ik ga een stap verder "je uurrooster past perfect in alles, in je andere job, in Haar vrije dagen". Weeral antwoord jij met "inderdaad". Uiteindelijk krijg je mijn sarcasme door... "ik weet niet of je het nu meent of niet". 

Voor mij bewijs je weeral dat ik geen plaats heb in jouw leven. Enkel in jouw fantasiewereldje... Ik houd me sterk, wens je proficiat met je perfecte uurrooster.  En huil... voor de zoveelste keer. Wanneer zal het eindelijk de laatste keer zijn?

Jouw afwezigheid in mijn leven geeft me veel tijd om te mijmeren. Ik herinner me scènes uit het afgelopen jaar. Wat ben ik blind geweest.Ik ben selectief geweest in mijn zoektocht naar tekens dat ik belangrijk ben voor jou. In woorden beweer je dat ik belangrijk ben. In daden bewijs je steeds weer het tegenovergestelde. Enkel in bed kan je me tonen dat ik ertoe doe. Daarbuiten echter...

Ik herinner me een dag in juli. Een vrijdagochtend. Enkele dagen na het breekpunt, je verbroken belofte. Je beloofde met me te gaan winkelen, een hele dag. Zij moest werken. Bovendien wist Ze ervan, ik had het laten vallen op een avond waarop we samen aan tafel zaten, enkele weken eerder. Die vrijdagochtend kwam je langs. Je kon nog niet mee, want er was een acuut geldprobleem. Dus je moest eerst dat regelen. Ik beslis ter plekke om je, voor die enkele dagen, het geld te lenen. Alles doe ik om je die dag van mij te laten zijn. Iets gewoons doen samen, daar verlang ik naar... gaan rondwandelen in winkels, kleren kiezen.

Maar je begint al: "ik kan pas weg om 17h, dan is Zij weer werken". Ik voel het al aankomen... je hebt Haar niet gezegd dat je me beloofde te gaan winkelen. Je belt Haar, dat het geld in orde is, dat ik help. En dan... hoe kan het dat ik dàt zinnetje zo genegeerd heb... maar vandaag hoorde ik het je zeggen alsof het gisteren was "ze vraagt of ik mee ga winkelen vandaag... dat is wel het minste dat ik kan doen, nu ze ons zo helpt". Alsof met mij meegaan een manier is om me te bedanken, alsof ik niet in mijn eentje kan gaan winkelen. Wat Zij antwoordt, hoor ik niet, maar ik zie je stiller worden. Nadat we naar de bank gegaan zijn, komt hetgeen ik op dat moment al vermoed: je krijgt pijn. Voelt je niet goed. Voelde het al sinds het ontwaken. Je gaat naar huis rijden, dat geld betalen, en zal dan zien of je je nog in staat voelt om mee te gaan winkelen. 

Ik laat je buitenstappen, en meld je dat ik vertrek. Zonder jou. Dat ik het wel begrepen heb. Ik ben gaan winkelen die dag. Waar ik niet heen ging, was het hotel dat ik vond, om de verloren tijd van eerder die week in te halen. Huilend ben ik die dag terug naar mijn gezin gereden.

Zij... steeds weer Zij. Nooit zal je mij voor Haar plaatsen. 

Gisterenavond chatten we even... ik laat je weten dat ik deze voormiddag in een gemeente vlakbij zit, van 9 tot 12h, wel wetende dat jij daardoor rijdt, als je terug naar huis rijdt van op je examen vanochtend. Jij gaat aan dat nieuws voorbij. Iets later wijs ik je er nog eens op "dat was een hint". Weer negeer je het...

Ik word niet meer boos, zelfs niet meer verdrietig. Ik ga eraan voorbij, praat over iets anders. Vanochtend wens ik je succes met je examen, vraag je enkel om me te laten weten hoe het liep. Dat doe je, en tegelijkertijd meld je me dat je "onderweg bent. En wat nu?"  Wat dan??? Ik vraag niets... ik bied je een kans om me een klein uurtje te zien, en jij grijpt ze niet. Terwijl je letterlijk op 200 meter van de plek waar ik een cursus volg rijdt... we hadden iets kunnen gaan drinken, een wandeling kunnen maken, of gewoon in de auto hebben zitten praten. 

Ik laat je nog weten dat ik weg kan, herhaal dat mijn gezin me pas een uur later zal komen oppikken. Jouw reactie? "ben intussen bijna thuis". Ik kén het traject dat je rijdt... ik reed het al zo vaak dat ik per minuut kan zeggen waar je je bevindt. Op het moment dat jij stuurde "onderweg" was je al in de gemeente waar ik me bevond. Dàt noem ik niet "een kans grijpen", dàt is gewoonweg veronderstellen dat ik alles al plande. Want het is waar: voordien zou ik geregeld hebben dat ik op dat moment buiten stond, zou ik je letterlijk gezegd hebben "pik me daar op, en we gaan daar heen". Maar net dàt gedrag van mij maakt dat ik al 11 maanden hoor "het is altijd jouw goesting". 

Maar: ik word niet meer boos. Zelfs amper verdrietig. Ik zeg "okee", en leg mijn GSM weg. Sluit mijn cursus af, laat me oppikken door mijn gezin, ga winkelen met hen... en contacteer je zelfs niet. Ik denk aan je, maar minder dan ik vrees. Ik geniet van mijn kids.

Ik krijg slecht nieuws, in verband met iemand die ik ken. Het nieuws raakt me, frustreert me... kanker. Zo onrechtvaardig. Elke dag krijgen mensen te horen dat ze kanker hebben, dat besef ik maar al te goed. Maar nu... ik kan zelf niet verklaren waarom het nieuws me deze keer zo hard raakt. Het is niet alsof dit de eerste persoon in mijn omgeving is die kanker krijgt. Misschien word ik wel zo boos en opstandig op deze situatie, omdat ik het niet word op jou? Maar ik ben razend, gefrustreerd, opstandig,... al die dingen. En ik post het dan ook op facebook, dat ik zin heb om ergens héél hard tegenaan te schoppen. 

Geen 5 minuten duurt het, of jij reageert... "waarom schoppen?" Jij beweert bij hoog en bij laag dat je mijn facebook niét in de gaten houd. Hiermee bewijs je het tegendeel... weer bestaat er een grote discrepantie tussen wat je zegt en wat je doet. Ik heb geen zin om het je uit te leggen, zeg enkel dat het niets met jou te maken heeft. Nog probeer je "echt niet?". Je moet het doen met een kordate "echt niet". Je volgende vraag kan ik zo voorspellen "kan ik iets doen?" Dàn leef jij op... als jij kan "helpen". Maar jouw helpen is geen écht helpen, dàt weet ik intussen al. Jouw helpen is enkel voor jezelf, niet voor de ander. Mijn antwoord is trouwens niet gelogen: "neen, je kan niets doen". En daar laat ik het bij...

De rest van de middag negeer ik je. Ik neem geen contact op, en check zelfs niet of jij online komt. Ondanks dat het weekend is, hoor ik de Ander wel. Even chatten... elkaar vertellen hoe de dag verloopt. Hij zit met een serieuze tegenslag vandaag. Maar weeral word ik geconfronteerd aan het verschil tussen jullie. Geen gezeur of "waarom ik weer?" houding, enkel de stappen die hij al ondernam, in afwachting van maandag. Daarna over tot de orde van de dag, de verdere plannen. Een mature optimistische houding... En dus deel ik mijn gevoel van frustratie wél met hem. Aan hem vertel ik hoe ik me voel.

Mijn gevoel niet delen met jou... het is nieuw voor mij. Al iets meer dan 11 maanden lang vertel ik jou àlles. Zonder geheimen... jij weet alles over mij. Mijn enige geheim was de Ander. Tot nu... Het voelt bevrijdend aan, om niet meteen naar jou te rennen met mijn gevoel. Weer zelfstandig, niet meer afhankelijk.

Maar ook een kantelmoment. En dat voel je ergens toch aan. Je contacteert me zodra je me ziet verschijnen op facebook vanavond. Je vraagt me of ik nog boos ben... Vervolgens ga je verder... "zag de foto's op facebook... nu begrijp ik waarom je me wegduwt...jouw keuze". Ik kan er enkel mee lachen... jij trekt conclusies op basis van repetitie-foto's, waar ik naast iemand in de zetel zit. Ik en hij??? Laat me niet lachen... Ik beslis de zaken eens duidelijk te stellen: ik duw je niet weg, maar ik ben gestopt met je aan te trekken, achter je aan te lopen. Dàt zal je ongetwijfeld voelen. Maar ik duw je niét weg. Integendeel: jij vraagt me bij jou langs te komen, en ik kom. Dat bewees ik afgelopen week. Maar... ik zal nooit meer vragen om te mogen langskomen. Dàt is nieuw. 

Ik blijf rustig, zet de zaken gewoon eens op een rijtje. Jij tracht van onderwerp te veranderen, maar ik sta het je niet toe. Letterlijk "verander niet van onderwerp alsjeblieft. Praat dit uit". Maar ik merk: je laat mij praten, en zegt zelfs niets. Dus ik stop ermee. Ik laat je weten  "tegen mezelf praten kan ik elders". Hier kan ik ook nadenken, de dingen neerschrijven. Liever bloggen dan tegen iemand te praten die toch niet reageert...

Ik besef : ik schrijf de dingen neer... heb bewijs voor mezelf nodig wat ik denk, wat er gebeurt, wat er speelt. Maar ik voel ook de behoefte om eens te schrijven hoe het was... voor ik vergeten ben dat we ook geweldige momenten hadden samen.  Ik maakte de optelsom: 

we leerden elkaar kennen op 6 februari

we ontmoetten en zoenden elkaar voor het eerst op 23 februari

we  beminden elkaar voor het eerst op 3 maart

we beminden elkaar -naar mijn gevoel- voor het laatst op 26 juni

daarna volgden een helse zomer, vol verbroken beloftes, en 5 maanden van proberen om die zomer ongedaan te maken

Binnenkort vieren wij verjaardagen... ik vraag me af of jij eraan zal denken. Ik in elk geval wel. Op 3 maart krijg je van mij een geschenk. Niet het eerste... maar wél het meest betekenende. Je krijgt van mij een horloge... als teken van de tijd samen die we onherroepelijk kwijt zijn. Door jouw toedoen... al die momenten die jij liet liggen. 

Ooit gaf jij me jouw horloge, toen ik op vakantie vertrok. Als teken dat je op me zou wachten. Ik mocht het 4 maanden dragen, verzon een vreemd excuus tegenover mijn gezin, waarom ik een horloge droeg dat niet van mij was. In een groots gebaar, ergens eind augustus, gaf ik het je terug. Sindsdien draag ik weer mijn eigen horloge. En af en toe, provocerend lijkt het wel, draag jij dat ene horloge als we elkaar zien. 

Die vakantie... jij gaf me jouw horloge, als teken. Ik gaf je mijn tekst... een tekst die me nauw aan het hart ligt... al ruim 20 jaar in mijn portefeuille zit. Zo vreemd... door dit neer te schrijven besef ik plots dat je die nog steeds in jouw portefeuille hebt zitten... Op zich niet erg: ik kén de woorden. Maar waar ik zo ongeveer àlles van jou teruggaf, kreeg ik mijn tekst nog steeds niet terug...

Gisterenavond laat deed je het weer. Kort nietszeggend gesprekje, en bij afsluiten ben ik flink. Wens je "slaapwelxxx". Krijg enkel een "slaapwel" terug. Even later laat ik je dat weten "figures... ik kan xxx sturen, jij niet. Maakt niet meer uit, en nu moet je ze echt niet meer sturen. Zal wel merken of je het wel kan, me morgen contacteren. De bal ligt nog steeds in jouw kamp."

Dus ik negeer mijn GSM vandaag... slaag er wonderwel in om jou niets te sturen. Nochtans zie ik je heel de dag door online komen, op messenger, op whatsapp. Maar mij negeer je... Om 21.30h haal je het niet meer... krijg ik "fijn je te horen". Ik mis je bericht, ben bezig. Je wéét nochtans dat ik vanavond repetitie heb. Om 22.18h komt het abandonistische "soit". Rond half elf lees ik beide berichten. Denk bij mezelf "blijven ademen", en stuur gewoon rustig terug "ook fijn om je te horen." En ik stel vragen over je dag... ga volledig aan jouw zwijgen voorbij.

En de realiteit is: het kan me een stuk minder schelen vandaag. Elke dag kan het me minder schelen. Ik mis je. Dat verandert niet. Maar mijn trots neemt de bovenhand. Ik smeek niét meer om aandacht. Ik provoceer je niet meer. Ik zoek je niet meer op.

Ik zoek je niet meer op? Eerlijk... ik blijf mezelf pijnigen met te checken of je online was ergens. Eigenlijk zijn messenger en whatsapp vergiftigde communicatiekanalen. Niet enkel kan je precies zien of je berichten worden gelezen door de ander, maar ook nog om hoe laat ze online waren voor het laatst. En als je, zoals ik, dat om het uur of toch minstens om de paar uur doet, dan voel je je natuurlijk genegeerd. Iemand niet online zien... dan kan je geloven dat die druk bezig is. Maar iemand steeds online zien komen, zonder dat ze de moeite doen je te contacteren... 

Ik kan het nog niet laten, om dàt te checken. Maar ik geef mezelf tijd... het moment komt nog wel. Het moment dat ik een hele dag niet meer kijk wanneer jij voor het laatst online was. Het moment dat ik niet meer wacht op jouw berichten. Het moment dat ik niet meer verlang naar contact met jou.

Maar ik besef: nooit zal ik stoppen met te verlangen naar jou. Jij bent en blijft mijn man... Mijn verlangen is zoveel meer dan lust. Als het enkel lust was, dan zou ik nu over je zijn. Ik houd van jou, zoals ik van niemand anders ooit gehouden heb. En dàt, mijn lief, die liefde heb jij weggegooid.

Ik kan dan nog zo hard roepen "jouw verlies". Maar ik verlies ook... ik verlies de toekomst die we droomden, samen. Ik verlies mijn man. Ik verlies jou. Maar het ergste: ik verlies een stuk van mezelf. Zonder jou zal ik nooit meer de vrouw zijn die ik nu weet dat ik ben bij jou.

Dus ik ga verder... 

Ik plaatste hier mijn biecht, werd angstig en verwijderde... maar eerlijk is eerlijk toch? En wat is een blog zonder eerlijkheid?

Dus ja, ik geef toe. Ik ga verder... er is een ander intussen. Dit is geen liefde, dit is een duidelijke afspraak met een volwassene. Maar wél iemand die weet wat hij wil. Iemand die, raar genoeg, op een bepaalde manier op jou lijkt. Die een aantal heel gelijkaardige problemen heeft gekend in zijn leven als jou. Maar wat een verschil in houding! Waar jij steeds weer klaagt en vindt dat alles en iedereen tegen jou is, biedt hij zijn problemen het hoofd met een ongelofelijk optimisme.

Bij jou is het glas altijd halfleeg, bij hem is het altijd halfvol.

Natuurlijk ,van hem verwacht ik niets meer dan fijne momenten. Geen toekomstdromen over een leven samen. Geen valse beloftes. Maar ook: eerlijkheid. Openheid. Als er eens iets tussen komt, zelfs last minute (ja, het overkomt hem ook wel eens), krijg ik meteen een "sorry". Een sorry die gemeend klinkt, en die ik niet moet afsmeken. 

Hij weet over jou... hij weet dat hij een manier is voor mij om afstand te nemen van jou. En dat mag van hem. 

Face it... je bent me kwijt.
 

Maar ik schiet niet. Meerdere keren wis ik vandaag mijn woorden... stuur je zelfs niets. Vandaag moet jij langs op je nieuwe werk... ik zat gisteren naast je toen je die mail kreeg, met het programma waar je wanneer moest zijn. Ik weet dus perfect wanneer je vertrekt, tijd hebt, thuis komt. En toch, na mijn "gdm xxx succes straks" hoor ik je de hele dag niet meer. Meerdere keren zie ik je online komen, op meerdere plekken. Maar op geen enkel moment krijg ik nieuws van je.

Meerdere keren wil ik iets sturen, maar ik zwijg. Om half vijf hoor ik toch even hoe het ging vanochtend, als ik zélf contact leg. Mijn "tot later" als ik verder moet werken, krijgt een "tot later" terug. Maar bij thuiskomst, hoor ik je nog steeds niet. Ik zie je niet online, en dus stuur ik je niets. Tot ik, om 23h, Haar online tref. Van Haar verneem ik dat je al in bed kroop. Zonder een woord.

Welke nieuwe start is dit? Maar... ik zwijg. Eerder zou ik je nu een bitsige opmerking gestuurd hebben, ook al wekt die jou. Maar ik zwijg... en dat zal ik morgen ook doen. De bal ligt in jouw kamp. Eén traan... meer huil ik er niet om vanavond. Mijn evolutie...

Een moeilijke start vanochtend. Voor het eerst in dagen hebben we 's morgens al kort contact. Hard tegen hard. Je meldt me dat je je vanaf nu "in zwijgen zal hullen" (hoe vaak hoorde ik dié al niet?), dat ik je "weet te vinden als ik je wil zien". Ik slaag erin om kalm te blijven, en herhaal wat ik je de afgelopen 3 weken iedere keer opnieuw zei: ik heb 10 maanden lang alles georchestreerd, onze beider agenda's naast elkaar gelegd om kansen te vinden/creëren om elkaar te zien, ja, zelfs jouw excuses verzonnen tegenover Haar. Nù is het aan jou...

Ik probeerde het afgelopen zomer al een keer, maar zonder succes. Mijn planmatige kant nam de bovenhand, en als vanzelf trachtte ik nog steeds kansen te vinden voor ontmoetingen. Deze keer meen ik het echter... ik zeg het je vanochtend nogmaals. Hoe gemakkelijk is het voor jou om mij te verwijten dat het "altijd mijn goesting" moet zijn? Hoe kan het ànders dan "mijn goesting" zijn, als je mij steeds alles laat regelen? 

Dus ik herhaal mijn woorden: vanaf nu is het aan jou om me te vragen langs te komen of je te bellen. Ik neem geen initiatief meer...

Ik wéét wat ik riskeer. Ik loop het risico je vandaag niet te zien. Vanavond is Zij niet thuis, dat weet ik wel. Voor de kerstvakantie hebben we halveling de afspraak gemaakt elkaar vanavond te zien. Maar ik hoorde daar niets meer over... en ik begin er niet zelf over. Ik heb een drukke werkdag, en ik slaag erin om me, voor het eerst in lange tijd lijkt het me wel, te verliezen in mijn werk. Meerdere uren gaan voorbij dat ik niét aan je denk. Zodra ik naar huis vertrek, komt het besef keihard binnen: ik zal je vandaag niét zien. Er is niets afgesproken. 

Mijn maag keert zich om. Jou niet zien vandaag houdt in dat ik jou niet zie deze hele week. Ik beslis er het beste van te maken, ga naar huis en stort me op koken met mijn kids. Zij genieten van de onverwachte mama-aandacht... en ik ook. Daarna beslissen 2 van hen om me te vergezellen naar de supermarkt, en we doen uitgebreid, rustig pratend en grappend, onze boodschappen. Het is driekoningen morgen, maar omdat ik er morgen niet ben, mogen ze vandaag de driekoningentaart aansnijden. Ze zijn door het dolle heen.

Thuisgekomen gaan we allemaal meteen in pyjama-modus. Voor de kids hét signaal dat mama écht wel thuis blijft vanavond.

En dàn verras je me... ik krijg bericht van jou. "Je komt af?" Ik ken je... voor jou is dit een flinke stap, om dit te vragen. Ja, ik zou kunnen reageren van "is dat een vraag om me te zien, of om te checken of ik er plots ga staan?" Maar ik besef dat deze vraag, zelfs zo gesteld, al genoeg zegt. En dus verzin ik een reden, steek mijn kids in bed, en vertrek. Naar jou...

Ik weet niet wat ik moet of mag verwachten. Tijdens de rit maak ik mijn hoofd leeg... maar allerlei mogelijke scenario's schieten door mijn hoofd. 

Echter... wat je doet bij mijn binnenkomst is het laatste wat ik verwacht: je zoent me. Innig en intens. En zo brengen we het volgende uur door: zoenend, af en toe even pratend. En weer verras je me. "ik heb je gemist" Meteen erna ontkracht je die woorden, door te vragen of ik jou ook gemist heb. Zo ben je nu eenmaal: altijd, steeds weer, nood aan bevestiging. En voor een buitenstaander lijkt het banaal, jouw woorden. Echter, voor mij betekenen ze de wereld. Dat jij, spontaan, zonder dat ik ernaar hengel of ze als eerste uitspreek, zoiets zegt... 

Je verklaart het: "het is een nieuw jaar". Zou dit écht nog mogelijk zijn? Of zal morgen alles weer een zeepbel blijken te zijn? Ik weet niet of ik nog durf te hopen, en ga het even loslaten... De bal ligt in jouw kamp. Laten we zien hoe je dan nu speelt...

Ik had je al een hele dag niet gehoord, en dan, plots, na middernacht, die "N". Ik had nét mijn pc afgesloten, mijn chat met Haar afgerond. Want Zij is jarig vandaag, en dus wenste ik Haar nog, net na middernacht, een fijne verjaardag. Jij lag naast Haar te slapen in de zetel, zei Ze, maar je werd nét op tijd wakker om Haar een gelukkige verjaardag te wensen om middernacht. "Sjoe wordt wakker". 

Ik rondde af, na mijn verjaardagswensen, en ging naar boven. En dàn... uit het niets... die dubbele "N". Het voelt aan als pure provocatie: "het is Haar verjaardag". Waarom die N? Dus ja, ik werd razend, en stuurde "no need to rub it in... enjoy". Jouw reactie: "er gebeurt hier niets, ik ga blokken". Je wist heel goed wat ik zou denken, met die N. 

Ik heb ze altijd gehaat, die afspraak, op jouw aandringen. Als er sex is met de ander, geven we het toe aan elkaar. Tussen ons kon enkel volledige eerlijkheid bestaan, vond je toen. Nog steeds hecht je aan die afspraak, regelmatig komt ze boven. Iedere keer dat ik laat voelen dat ik het moeilijk heb te geloven dat jullie al 11 maanden geen sex meer hadden, herinner je me aan die afspraak, dat je daar eerlijk over zal zijn. 

Maar me uitlokken met die N, wel wetende wat ik zou denken... ik vind het wreed en gemeen. Achteraf horen dat jullie vreeën... tot daar aan toe. Maar een verwittiging???   Studeren is gewoon geen N waard, da's onzin. We gebruikten al maanden geen N meer, beiden een eigen laptop en een gsm met code (en ja, ik moest die N de afgelopen week enkele keren gebruiken op vakantie, omdat we maar één laptop mee hadden). Het is een kinderachtige manier om contact te leggen... en ik ben er met open ogen ingetuind vannacht.

Waarom blijf ik aarzelen? Ik denk er steeds meer over na om je overal te verwijderen... fb blokkeren (niet enkel mijn chat maar jou volledig), je gsm-nummer uit mijn gsm verwijderen, zo verdwijn je ineens uit mijn whatsapp (aan jouw gsm nummer wil ik nog wel eens twijfelen, dus dat kan ik vergeten). Enkel jouw vaste lijn zou ik nog steeds van buiten kennen, zo vaak draaide ik dat al de afgelopen maanden. En je mail-adres, dàt kan ik moeilijker verwijderen of vergeten. Maar het zou me beletten je aan te spreken op fb, whatsapp of sms... Waarom doe ik dit niet gewoonweg? 

Het antwoord is eenvoudig: ik kàn niet geloven dat het over is. Ik wil het niet geloven.