Ik haalde je thuis op... kans om even samen in de auto te zitten. Kans om even te praten. Maar in tegenstelling tot andere keren, begin ik er zelf niet over. Nog een ruzie kan ik niet aan, en ik wil rustig naar dat optreden toe gaan. Als is het dan een optreden van Haar, ik heb beloofd dat ik kom, en dus wil ik er zijn.

Jij praat. Over hoe kwetsend je het vindt dat ik je een leugenaar noem. Ik corrigeer je, ik noemde je geen leugenaar (of toch niet meer sinds half augustus). Eén voor één haal je aan waar ik mis was: de informatie die ik oa van Haar krijg, klopt volgens jou niet. Wie moet ik geloven? Waar ligt de waarheid? Ik weet het niet... en ik wil het niet beginnen checken. Dus ik kapituleer "sorry, ik kan niet weten wie gelijk heeft. Maar ik mag er niet van uitgaan dat de ander het juiste zegt".

Moe geruzied. Ik haal al je eigen incoherenties, je eigen tegenstrijdige uitspraken, zelfs niet meer aan. Ik wil geen ruzie meer.

Het enige dat ik mezelf nog toesta is te vragen waarom ik al die onderhuidse opmerkingen moet aanhoren. Staan we in een winkel voor het ondergoed, en wijs ik een leuke boxershort aan, dan krijg ik te horen "die hoef ik niet te kopen, want jij wil er me toch niet meer in zien". Verschillende keren heb ik recht op dit soort zijdelingse opmerkingen. Waarom? Wat hoop je daarmee te bereiken? Dat ik aan je voeten val, huilend van spijt over mijn woorden van enkele dagen geleden, toen ik zei "het is over"? Geloof me, dàt is niet de manier om me terug te winnen.

In al onze ruzies, in ons gesprek 3 dagen geleden... overal reageer je met allusies op het feit dat ik niet meer met je naar bed wil. Wat ben je daar fout in. Ik WIL nog wel met je naar bed. Natuurlijk wil ik jou. Ik wil jou nog steeds, op alle mogelijke manieren. Als vriend maar ook als minnaar. Nog steeds als mijn man. 

Maar voorlopig ga ik niet met je naar bed. Niet op deze manier. Een leven vol ruzie, en af en toe een vrijpartij?

Ik zie in: ik kan van je houden zonder met je te vrijen. 

En toen begon je weer... met beschuldigingen ("nieuw vriendje op fb? ga je nu met hém kameren?"). Met mij alle verantwoordelijkheid voor deze situatie te geven ("hoop dat je beseft wat je deed"). Met grote woorden  ("ik was bereid om zo veel voor jou te doen"). 

Ik bleef kalm. Verbazingwekkend kalm denk ik. Het vroeg me minder moeite dan vroeger om eerst rustig te ademen, even na te denken over mijn antwoord, en dan pas te antwoorden. Ik liet me niet verleiden tot het trekken van conclusies uit jouw insinuaties. Want mijn conclusies komen telkens weer als een boemerang terug in mijn gezicht.

Wil dat zeggen dat ik niet meer naar je verlang? Neen, toch niet. Zo ver ben ik nog zeker niet.

Wil dat zeggen dat ik niet meer van je houd? Absoluut niet. Je zit in mijn hart, en eens je dààr zit, blijf je daar zitten.

Wil dat zeggen dat ik je niet meer kan weerstaan? Hopelijk wel. Ik hoop sterk genoeg te zijn om de realiteit niet meer uit ogen te verliezen.

Wil dat zeggen dat ik je niet mis? Oh neen, ik mis je. Ik mis je meer dan ik kan omschrijven.

Maar ik ben ook realistisch. Deze relatie is al heel lang voorbij. Alleen kan jij mij niet uit je mentale prentje knippen... Maar dàt is geen liefde... dat is gewoonte? Starheid? Obsessie misschien? Ik denk na over hoe ik jouw gevoelens voor mij zou omschrijven... dié woorden komen nog wel. Maar nu ben ik moe... moe van de afgelopen week, vol ruzies.

Maakt het uit welk woord we erop plakken? Het is en blijft een feit: zo zeg je A, zo zeg je B. Je beweert A, en je doet B. De voorbeelden zijn legio. 

Als ik je confonteer met de incoherentie, is er steeds een uitleg. Je was moe, je had het druk, je had een rotdag, ik begreep het verkeerd... 

2 maten, 2 gewichten... er gelden andere regels voor jou als voor mij, zelfs op dezelfde dag, in hetzelfde gesprek. Je verwacht van mij het éne, en doet zelf het andere... 

Dit wordt vaag... ik ga het concreter trachten te maken. 

Je laat je niet horen, een hele dag. Als ik daar iets over zeg, hoor ik "ik had een vreselijke dag. Je had het me kunnen vragen voor je me verweet dat ik niets liet horen". Maar als ik zelf iets niet vertel, krijg ik te horen "ik heb het recht niet meer om iets over jou te weten". Slotsom is: jij hoeft mij niets te vertellen, ik moet er maar achter vragen... ik moet jou alles vertellen, spontaan. 

Iedere keer als ik die incoherenties tracht aan te wijzen, ga je in de verdediging. Dan noem ik jou dus "leugenaar, onbetrouwbaar, ongeloofwaardig". Dan ga je over op dat hatelijke zinnetje "denk wat je wil". 

Vandaag was ik zo dapper... ik nam géén contact op. Maar er is -altijd weer- één van ons die door de knieën gaat. We zijn en blijven 2 polen van een magneet: onvolledig zonder de ander, en onstuitbaar naar elkaar getrokken. Ja, ik mis je. Zelfs al zag ik je vaak dagenlang niet, zelfs als ik je niet hoorde... ik wist dat je er was.

Nu... nu weet ik het niet meer... Eerlijk? Ik kan me nog niet voorstellen dat het écht voorbij is. Ondanks al mijn besef in wat er speelt, ondanks het inzicht in het schema van aantrekken/afstoten, slaan/zalven waar we in verzeild geraakten, wil ik nog niet aanvaarden dat "wij" niet meer bestaan. 

Anders dan de vorige keren zei ik het je, naast je zittend op de zetel. Het is voorbij, ik geef het op. De ruzies, de veronderstellingen, het spel van aantrekken/afstoten... ik stap eruit. 

Wat voel ik nu? Ik weet het nog niet goed... kan het amper geloven. Je vroeg het me enkele keren "is dit je definitieve beslissing?" 

Wacht, eerst vertrok ik, met ruzie. Het toeval wilde dat ik, nét in de auto gezeten, een vriendin op messenger kreeg... ze hield me een tiental minuten bezig. En toen plots kreeg ik "kom je terug?". Mijn antwoord "wil je dat ik terug kom?" werd gevolgd door "doe de deur open". Dààr moest ik het mee doen. Tekenend voor al onze gesprekken: het is aan mij om de conclusie te trekken, jij bent niét in staat om op die vraag te antwoorden met "ja". Uit jouw antwoord moest ik zelf maar concluderen dat je wilde dat ik terug kwam "anders zou ik de deur niet open doen". 

Wat voel ik nu? Ongeloof. Angst. Pijn.

Het overviel me pas toen ik in de douche stond. Als in een flashback zag ik mezelf weer douchen, die dag in juli. Ik was nét thuisgekomen van vakantie, enkele dagen alleen thuis. De hele dag van vertrek ginder was ik in de vaste overtuiging dat we minstens 24 volle uren samen zouden doorbrengen, in mijn huis. Vlak voor vertrek werd toen duidelijk dat je niéts geregeld had, dat je niét zou komen. Dat ik hooguit enkele uren in een rendez-vous-kamer ginder mocht verwachten. 

Ik reed naar huis, als in een roes. Weet zelfs amper nog hoe ik thuis kwam, na een rit van bijna 3 uur. Ik herinner me een laatste chat toen... waarin je nogmaals opperde dat ik afkwam. Ik stapte onder de douche, en begon te huilen. Datzelfde gevoel overviel me vanavond... ik besefte plots dat dààr alles draaide. Dat ik sindsdien nooit meer geloofde in al je beloftes.

Wat voel ik nu? 

Rust.... op de één of andere vreemde manier voel ik me rustig.

Want je zou al lang gereageerd hebben, me hebben laten begrijpen dat je dit las. Op de één of andere manier zou je me hiervoor hebben laten betalen, boeten;..

Tegelijkertijd speelt de vraag: wie leest hier? Ik kan niet anders dan het me af te vragen... Twee mensen, meer niet... twee mensen kregen deze link. En toch zie ik dat tellertje hier stijgen. 

Maakt het me uit? Eigenlijk niet... ik schrijf voor mezelf, om mijn ideeën op een rijtje te zetten. Voor jou, al die dingen die ik je wil zeggen maar die je niet hoort. Misschien dat ik je ooit de link weer stuur.. maar voorlopig niet. Het leek een goed idee, jou dit laten lezen, maar al snel merkte ik: ik voelde me niet meer vrij om te schrijven wat ik wil. Vandaar de naamsverandering van deze blog...

Maakt het me uit? Een stukje van me is nieuwsgierig... wie zijn die mensen die hier lezen? Zijn het steeds dezelfden? Menselijk ongetwijfeld...

Maar de slotsom is: ik schrijf voor jou. Naar jou. Aan jou. Als spoor van jou. Als bewijs dat wij bestonden...

Amper 5 weken geleden sprak je die woorden uit. Het wordt moeilijk om ze nog te geloven.... vanochtend was je al naar je werk vertrokken, zonder enig teken van leven. Weer zo'n regeltje waar we in het begin zwaar ruzie over hadden... de fameuze "gdmxxx" 's morgens. Een teken van "ik denk aan je". Een teken van "jij bent belangrijk voor mij". Teken van aandacht. Teken van liefde.

En nu? Niet meer nodig... niet meer noodzakelijk. En vooral: geen ruzie meer waard. Als ik er iets over zeg, krijg ik het verwijt dat ik "weer met discussies uit het verleden aankom". "Daar ben je weer, altijd weer confronteren". Inderdaad... en daar ben jij weer: ontwijkend. Les non-dits. Laten we vooral niéts zeggen... over niets.

En schiet niets meer over. Ik mag het niet over het verleden hebben. Toekomst, daar hebben we het gewoon niet meer over. Zelfs morgenavond is te ver weg... "zal zien hoe ik me voel". Het heden... enkel het moment zelf.

Het resultaat is direct. Je wenst me "slaapwel". Zonder "xxx". Mijn straf... je ontzegt me elk teken van affectie zodra ik me niet gedraag zoals jij dat wil. Mijn boete...

Zoals vannacht... hoor ik je een hele avond niet na je vertrek hier. Om 21u meld je dat jullie even iets gaan eten. Ik zeg lief "smakelijk, laat maar horen als je er weer bent", en hoor je vervolgens niet meer. Om iets na 23u vind ik het welletjes geweest, ik moet nl wel de hele week werken, en ben moe van mijn werkhervatting. En als ik dan -nog steeds heel liefjes- laat weten dat ik moe ben en in bed ga kruipen, "slaapwelxxx" stuur, krijg ik te horen "waarom nu al?"

Ik wéét -denk toch te weten- wat er achter die opmerking zit: kruip ik samen met hem in bed? Wat riskeert er te gebeuren als ik tegelijk met hem ga slapen? Je opluchting bij het nieuws dat de kids bij mij sliepen, was bijna voelbaar. Of beeld ik het me maar in? Zoek ik overal meer achter? Zoek ik je gewoonlijke jaloezie terug in je woorden, in de hoop dat het toch een teken is dat ik van jou ben in jouw ogen?

Je laat vallen dat je de volgende dag vrij bent, stelt voor te gaan kameren "als je je goed genoeg voelt morgen". Je verwacht dat ik alles laat vallen, mijn werk, mijn gezin. Ik reageer kort "en wélk excuus moet ik zo last minute bedenken?". Het maakt me boos, opstandig... 2 volle maanden zat jij thuis, zette ik mijn agenda in detail in een veilige mail, met élke gelegenheid die ik kon vinden, de plek waar we elkaar zouden kunnen zien ifv mijn tijd... Nooit bekeek je ook maar één keer die mail... 2 volledige maanden lang liet je alles maar aanmodderen. En nu jij terug werkt, moet ik me in jouw vrije tijd wringen, mijn werk rond het jouwe aanpassen?

Ik doe het niet meer. Net zoals ik vannacht niét de vraag ging stellen om af te spreken vanavond. Oh, er werden insinuaties naar intimiteit, of laten we het noemen wat het is: sex, gemaakt. Maar enkel héél indirect, alles voorzichtig, voor interpretatie vatbaar. Ik beet op mijn tanden, lette erop me niet te laten vangen in een interpretatie. Ik krijg je steeds beter door, hoe je me al die maanden liet concluderen, conclusies die je achteraf kon ontkennen, omdat ik steeds weer degene was die de conclusie trok. Jij liet enkel doorschemeren, maar sprak je nooit uit. 

Weet je nog? Heel in het begin vreesde ik dat je een player was. Het kwetste je. Maar je bent een player... oh niet in de klassieke zin van het woord. Maar je speelt met woorden, en met mij. De vraag blijft: hoe bewust doe je dit? Is dit het spel van een soort Markiezin de Merteuil, of komt dit voort uit jouw eeuwige achterdocht? 

Waar gaat dit spel naartoe?

Dus stond je hier vandaag... om te helpen. En ik genoot ervan om jou hier aan tafel te zien zitten. Te luisteren naar jouw stem. Te kijken, stiekem, naar jou. Op de gang een snelle gestolen zoen. 

En ja, je had het onthouden... aan de voordeur kreeg ik een afscheidszoen. Al was je gehaast... je maakte er even tijd voor. Zo eenvoudig is het.

Gisterenavond kreeg ik je ook even op chat, tijdens je werk. Toch wel... en ja, dàt maakt voor mij het hele verschil.

Maar... doet het me weer twijfelen? Ik moet erkennen van niet. Ik voel hoe ik afstand neem, mezelf bescherm. 

Jouw "wat doe je morgen?" bij het afscheid. Ik werk... en ik kan niet zo maar even, à l'improviste, steeds verlof nemen. Trouwens, je ging zelf zien hoe je je voelt morgen. Morgenavond ben je alleen thuis. Ik legde de bal in jouw kamp, stuurde je "als je me wil zien, laat het me dan weten. Dan schrijf ik een vergadering in de familie-agenda". Ik wacht op nieuws... maar dat kan ik morgen niet meer doen. 

Dan zou elke kans om elkaar te zien deze week verkeken zijn. Want verder is deze week élke avond ingevuld in mijn agenda. Jij zal op de één of andere manier moeten leren plannen, met mij. Maar het verwijt "het is altijd jouw keuze, jouw goesting" heb ik nét iets te vaak gehoord... nu is het aan jou. Jouw keuze. Jouw goesting. 

"evolutie"... jouw woord... inderdaad evolutie. Naar vriendschap. Misschien is dat gewoon het beste? Maar het is niet wat ik wil....nog steeds niet.