"When I saw you, I fell in love, and you smiled because you knew" (Shakespeare). 

Meer was er niet nodig. Jouw blik, jouw blauwe ogen, en je lachje... dat lachje rond je lippen. Onweerstaanbaar werd ik er door aangetrokken. Word er nog steeds door aangetrokken. Het was alles, maar het was genoeg. Meer dan genoeg. Om me volledig en onherroepelijk van jou te laten houden. Wat ik nooit kon denken, nooit had durven dromen, gebeurde: die eerste kus. En toen moest ik je laten buitenstappen... ongerust dat dat het zou zijn. Dat je zou buitenwandelen, niet zou wachten.
 

Die eerste ontmoeting. Nu bijna 8 maanden geleden. Het lijkt gisteren, en het lijkt een leven geleden. Was het nog maar gisteren... kon ik maar terugkeren naar die eerste avond. Kon ik die eerste weken maar opnieuw beleven. Zou ik iets anders doen? Zou ik meer weerstand bieden? Of zou ik daarentegen net nog minder weerstand bieden, in de wetenschap dat elke weerstand enkel uitstel van het onvermijdelijke was? 

Misschien is dàt wel de opzet van deze blog voor mij: nadenken over wàt ik anders zou doen, als ik opnieuw zou kunnen beginnen met jou. Als daar al een antwoord op bestaat... 

Kwam je gewoon op het juiste moment in mijn leven? Of was dit écht voorbestemd? Ik heb altijd geloofd in een soort lotsbestemming, kismet. Maar als ik jou moést onmoeten, waarom dan nu pas? Waarom niet 20 jaar geleden, toen alles nog mogelijk was? Het is zo oneerlijk van het lot: me jou laten ontmoeten, zonder dat het mogelijk is om bij jou te zijn. 

Ik kàn geen deel uitmaken van je leven. Nooit zal ons verhaal gekend zijn door anderen. En toch wil ik laten weten dat ik van je gehouden heb. Houd. Zal houden. Ik heb er behoefte aan érgens een spoor te laten van ons verhaal...