Ik probeer. Ik doe écht mijn best om je niet meer te contacteren, op zoek naar antwoorden, naar inzichten. Momenteel heb ik mezelf uitgedaagd. Het is nl superfrustrerend als jij niet meer reageert op iets wat ik stuur. Het veroorzaakt  bij mij een razernij die ik vaak niet onder controle heb.

Dus gisteren, na weer maar eens ruzie, heb ik gewoon gezegd "jij wint". Daar reageerde jij op met "hoezo? Jij wint?". Ik heb er niet meer op gereageerd, en ben dat ook niet van zin. Antwoord krijg ik niet op mijn vraag. Steeds weer is er een excuus "ziek", "te druk", "het verkeer was hels en dus konden we niet rustig praten in de auto". Ik kén je excuses, en hoor ze al ruim 2 jaar. Deze keer mag jij je afvragen wat ik wilde zeggen... 

Ik laat je sudderen. Ik reageer niet meer. Ik daag mezelf uit. Laat jou je afvragen waarom ik niet reageer. Zoals ik zo vaak deed...

Je bent een struisvogel. Of nog erger: wat ik niet zie, bestaat niet. Dus negeer jij woorden, situaties. So be it. Dan ben je me defintief kwijt. Ik schrijf niet meer. Niet enkel anderen kunnen me uitdagen, ook ikzelf kan dat. En momenteel laat ik jou eens nadenken. Ik neem géén contact meer op (willen jullie me aan mijn woorden herinneren als ik het toch doe???)

Gelukkig is Neil er. Binnen zijn beperkingen, momenteel. Maar aanwezig als hij kan. Ik trek er me aan op... en tel af tot zijn thuiskomst.  Ik reken op een moment samen, we zullen zien....

Vanavond is het eenvoudig: bloggen of ruzie maken met jou. Want ik wacht nog steeds op een antwoord. Gisteren durfde ik te vragen of je al een antwoord had. Je las het maar geen reactie. Nogmaals 24 uur later deed ik nog een poging. Ik schreef je vanavond dat ik vorige week zoveel razernij had kunnen loslaten, na ons gesprek, omdat ik buitenstapte met het idee dat ik je éindelijk, éindelijk had kunnen uitleggen hoe ik me voelde bij heel die lening, en vooral omdat jij het leek begrepen te hebben. Maar wat me ook razend maakt (en dat zei ik ook duidelijk) is jouw "ontwijken". Zodra ik een opmerking maak of vraag stel waarop je niet weet hoe te reageren, negeer jij het. Alsof je hoopt dat het zo weg gaat, dat ik vergeet wat ik zei of vroeg.

Deze keer reageer je wel "ik was naar mijn dochter, ook eens een dag vakantiegevoel. Mag dat?". Twee keer anderhalf uur in de auto met Haar, en jullie vinden de tijd niet om te praten??? 

Dus is het vandaag simpel: ofwel blijf ik reageren op jou, en maken we ruzie. Ofwel kom ik hier alles van me af schrijven. Ik kies de tweede optie. Omdat ruzie maken met jou toch een verloren strijd is. Hier komen schrijven helpt mij in elk geval alvast vooruit...

Mijn hoofd blijft draaien. Duizend gedachten schieten steeds weer door mijn hoofd. Over ons, over Neil, over mijn werk, over alles en iedereen. Alcohol maakt het iets rustiger. Dus alle goede voornemens ten spijt, heb ik mezelf beloond voor mijn 4 uur hard werken in huis (tja, ik doe nooit een lenteschoonmaak, maar hier is augustus-opruim een gewoonte) met een donker biertje. De auto steekt vol voor het containerpark morgenochtend... Overdrijven zal ik vanavond niet, geen zin in een kater morgen. Daarvoor heb ik nog te veel werk. Maar ik geniet rustig van de smaak.

Neil heeft me de afgelopen dagen verwend. Ondanks zijn vakantie, full house ginder, slaagt hij er elke dag in om even contact te leggen. Soms heel kort, enkele zinnetjes, soms een chat van een half uur. Vorig jaar stond het contact op strikt minimum zodra zijn eega was aangekomen. Dit jaar is anders. Het risico is dat ik eraan gewend geraak. Gisteren sliep ik bijna... na een chat van bijna een uur eergisteren verwachtte ik geen contact. Toch chatten we enkele minuutjes gisteren. 

En dus merk ik dat ik, ergens, zit te wachten op een teken van leven. Dat vandaag misschien niét komt. Ik ben verwittigd, dagelijks contact is niet mogelijk tijdens deze weken. Maar tot nu toe was er élke dag contact, al was het één zinnetje, één foto, één 'iets'. Ik zie hem er steeds liever om. Maar hij was duidelijk, van in het begin: "houd niet van mij. Adoreer me, bemin me, vrij met me. Maar houd niet van mij. Want zodra je van mij begint te houden, zal je verlangen naar meer, en gaat deze relatie je kwetsen. Zodra ik merk dat onze relatie je kwetst, zal ik je laten gaan." En dus houd ik niet van hem. 

Hoe zou ik trouwens durven? Na jou wil ik me nooit meer zo open stellen voor iemand. Trouwens, wat is "houden van"? Ik merk dat ik alle geloof in "liefde" als dusdanig kwijt ben. Er zijn zoveel manieren van "houden van". Ik houd ook van donker bier. Zo. Nu jij....

En ik zal ze stellen. Op een rustige manier. Geen drama's meer, geen ruzies meer. Maar ik heb zo'n behoefte om te begrijpen hoe alles zo ver is kunnen komen, en hoe ik me zo heb kunnen laten inpakken. En dàt kan enkel door antwoord te krijgen op mijn vragen.

Eergisteren voelde ik dat er iets wrong. Ik riep je op chat, zei dat ik een vraag had. Maar tien minuten later was ze er nog niet. Kreeg ze niet geformuleerd. Of liever: ik kreeg ze niet geformuleerd op een manier die jou niet meteen in de verdediging zou laten gaan. Dus liet ik het erbij, en zei dat ik de vraag wel zou stellen zodra de juiste woorden er waren.

Gisterenmiddag vielen de woorden plots op hun plaats. En aangezien ik niet graag dingen uitstel, heb ik ze ook meteen gesteld.

De vraag was de volgende: "hoe komt het dat jij in december, dus nadat Zij haar eindejaarspremie kreeg, nog steeds niets deed? Naar mij toe zweeg je in alle talen over die lening, maar ook naar haar toe heb je het onderwerp nooit aangesneden. Anders zou zij nooit hebben gereageerd dat ze van niets wist, dat ze andere plannen had met haar premie. Hoe is dat zo gekomen, tussen begin oktober en midden december?"

Je moet "erover nadenken". Ik heb je geantwoord dat dit misschien eens een vraag is die jullie samen moeten beantwoorden... Ruim 30 uur later wacht ik nog steeds op een antwoord (terwijl ik weet dat zij gisteren niet moest werken, dus jullie hadden heel de dag en avond samen). Wat jij nog steeds niet lijkt te beseffen, is dat ik intussen ook doordenk. Dat ook ik een antwoord op die vraag zoek, me in jullie verplaats.

Mijn antwoord is "struisvogelpolitiek". Ontwijken van problemen. Zolang je er niet over praat, bestaat het niet. Of jij het ook zo zal durven benoemen, betwijfel ik. Ik verwacht me aan antwoorden als "het was zo druk", "het kwam er nooit van", of hooguit "nalatigheid". 

Het is belangrijk. Niet enkel om te begrijpen, maar ook om verder te kunnen met Neil. Omdat er nog steeds, als éérste reflex, achterdocht door mijn hoofd schiet bij hem. Ik heb het al beter onder controle, reageer niet meer meteen zodat ik mezelf even de tijd geef terug rationeel te zijn. En Neil heeft geduld. Maar ik heb geen zin om dit te blijven meesleuren, als een oude lappendeken.

En tja, ik ben en blijf een vrouw. Dus begon ik er enkele te herlezen. Als ik die nu teruglees, schrik ik. Niet over de inhoud, dié herinner ik me maar al te goed. Maar over de vorm. De manier van communiceren. Met de afstand in tijd en het wegvallen van de emotionele impact zié ik hoe je me "leidt" tot uitspraken, terwijl jij zelf oh zo voorzichtig bent in je eigen woorden. Maar je lokte uitspraken uit, dat zie ik nu in. 

Ik ben blij dat ik die chats niét las voor ik mijn stuk schreef. Want ook dàt heb ik erin verwerkt. Maar het heeft véél nadenken gevraagd, veel introspectie, om tot die conclusie te komen. En een stukje in mij is best trots dat ik het zélf kon inzien, kon beseffen, zonder er gewoon met mijn neus op te zitten. Een ander stukje van mij wordt er ook triest van. Triest dat ik me zo liet "leiden". 

Het doet me weer nadenken: ben ik zo manipuleerbaar? (ik zié Jules nu gewoon lachen) En ik wéét van mezelf dat ik dat niét ben. Ik ben koppig, ik kan doordrammen, ik ga zelden een uitdaging uit de weg (ja Jules, dààr ben ik manipuleerbaar in, maar pas op, want als ik merk dat je het begint te misbruiken, die kennis, zal ik anders reageren...). Maar ik ben ook zo coherent mogelijk, in mijn beslissingen en mijn manier van leven. Enkel bij jou ben ik alle coherentie kwijt geraakt, lees ik nu terug. Zo vaak heb ik getwijfeld, of het aan mij lag, of ik inderdaad de dingen verkeerd (vanuit mijn hoop en liefde) interpreteerde, dingen las die je niet zei. Maar na het nalezen van enkele chats, ben ik nu zeker.

Jij hebt een borderline persoonlijkheid, met sterke narcistische trekken. Heel in het begin vermoedde ik het, en ging ik googelen: "relatie met een borderliner". Ik zal nooit de eerste getuigenis vergeten die ik las, op een forum: "loop hard weg zodra je het beseft, voor het te laat is". Ik heb niet naar die goede raad geluisterd. En daarin ligt ongetwijfeld de reden  dat het zo lang duurt (en ik voel dat het nog erg fragiel is, de afstand). 

Dus: eigenlijk moet ik nu ook durven zeggen: die chats terugvinden was een meevaller. Omdat ze me bevestigen in wat ik altijd wel voelde maar niet kon erkennen.