Mijn buddy heeft me doen nadenken. Anderhalve week geleden was ik razend op Neil, omdat hij een -voor mij belangrijke- dag was vergeten. Een zondag, een dag waarop ik hem meestal toch amper hoor, dàt weet ik intussen toch. Maar om middernacht kreeg hij de volle laag... en had de pech dat hij ook nog nét op zijn Ipad zat. Maar zoals gewoonlijk bleef hij kalm, kwam me maandag ophalen en praatte alles uit met mij. Mijn buddy deed me ook beseffen: ik moet méér kijken naar alles wat hij goéd doet, en me niet focussen op wat hij niét goed doet.

En Neil doet me zo'n deugd. Wat een verademing na jou. Zegt gewoon "blijf rustig" tegen dit duracell-konijn. En okee, hij vergeet bepaalde data. Maar hij had me verwittigd, dat hij geen data onthoudt.... dààr heeft hij zijn eega voor. Maar hij onthield mijn verjaardag, zong voor me aan de telefoon die dag. En hij refereert al weken naar onze eerste ontmoeting, overmorgen. Gisteren ging ik op en af naar A'pen, voor het werk, en hij maakte zich vrij om iets met me te gaan drinken voor ik mijn trein terug nam, vond een excuus voor thuis waarom hij later zou zijn. Zat een uur op me te wachten (stomme file). Ik heb me verontschuldigd, zo veel was ik hem wel schuldig ("excuses my way").

En dan besef ik weer: zo was ik vroeger niet. Ik was veel cooler, veel zelfverzekerder, raar genoeg, toch op dat vlak. Ik zocht nooit ergens iets achter. Jij hebt me zo hard veranderd... en niet ten goede. Ik moet weer meer loslaten. Alleen maakt dat "loslaten" me zo bang. Omdat ik besef dat ik dan ook schrik heb dat ik "desinvesteer". Ik heb dat aan Neil proberen uit te leggen, die angst. Omdat ik wél wil loslaten, maar niet wil desinvesteren in mijn relatie met hem. 

Bijna een jaar.... Zo lang heeft onze geschiedenis zelfs niet geduurd. Als ik écht denk hoe lang wij 'samen' waren, dan denk ik een 6-tal maanden. Toen kwam die zomer, waarin je alles stuk maakte, met je leugens, je niet-ingeloste beloftes, je verklaringen die nergens op sloegen... En toch duurde het nog bijna 18 maanden voor ik je uit mijn leven kon schrappen.

En stilaan komt het besef: ik ga jou niet uit mijn leven kùnnen houden. Meer en meer vragen mensen, mijn gezin, de mensen van toneel me hoe het met jou gaat, of ik nieuws heb van jou, waarom ze je niet zien op activiteiten of over je horen. Mijn kinderen vragen achter je. Dus ik ga je moeten contacteren, dàt besef komt steeds duidelijker boven drijven. Maar: ik ben intussen gewapend. Deze 2 maanden zonder contact hebben me sterker gemaakt. Ik kan je onder ogen komen. Vrienden zullen we nooit meer worden. Maar "kennis" kan ik aan....dàt weet ik intussen. 

De realiteit is dat Neil er is. Hij maakt me gelukkig, wanneer hij er is. En wanneer hij er niet is, is er mijn eigen leven. Dàt had ik niet meer in die intense maanden met jou. Jij was er àltijd. Neil laat me mijn leven leiden, net zoals hij het zijne leidt. En we hebben een geheim stukje leven samen. Zo had het tussen ons moeten zijn. Dàt was het plan. Maar het draaide anders uit... Ik probeer er filosofisch mee om te gaan: zou ik een rustige man als Neil op zijn waarde hebben kunnen schatten zonder de ervaring met jou? De waarheid is vermoedelijk dat ik hem compleet zou genegeerd hebben. Dankzij jou zie ik zijn kracht, zijn positiviteit, zijn rust. 

Dus meer en meer probeer ik jou te zien als een wijze les. Een les die ik moest leren. Fouten die ik niet meer mag maken. Laat ik Neil daarvan ook de vruchten plukken. Dat ik er tegen kan hem een dag niet te horen. Dat ik er tegen kan dat hij over zijn eega praat. Dat ik er tegen kan dat hij op vakantie amper contact kan hebben. Omdat ik me zeker van hem kan voelen. Hij is er. Ook al is zijn motivatie vermoedelijk voornamelijk seksueel.... zolang we een modus vivendi vinden, is het toch goed?