Vanochtend startte het... Neil die vraagt wat ik doe vandaag. Of er een kans is om elkaar te zien. Desnoods morgenochtend. Wat start als een "je veux te voir" evolueert al snel naar "j'ai envie de toi". Ik houd de boot af, want ik heb écht een afspraak vanochtend, en moet op het middaguur vertrekken naar een bbq. Maar hij rekent op mijn "springen", en tien minuten na de start van mjn afspraak (waarvan ik geen idee had hoe lang die zou duren, enkele minuten of een uur) krijg ik telefoon "je suis en route vers toi". 

En ja... ik spring. Omdat ik wéét dat het onvermijdelijk is. Al wéét ik dat ik, door ja te zeggen, elke kans op die "visite" aan zee verlies. Want zijn "nood" zal gelenigd zijn. We brengen 45 minuten samen door, en dan vertrekt hij. Met de verwachte woorden "tu sais, cela sera difficile, de passer à la mer". Ik hoor hem niet meer, de rest van de dag. 

Hij verwacht me vanavond op het dorpsfeest hier. Optreden, fuif. Hij en zijn echtgenote gaan graag uit... omdat ze anders "toch maar voor de tv zitten". Ik heb hen verteld over het feest vanavond, heb erop aangedrongen dat ze zouden komen. En ze komen, inclusief dochter en schoonzoon. Hij verwacht me ginder.

Ik kwam thuis van de bbq. Zieke wederhelft, dus ik moet alleen gaan. No problem, het is een dorpsfeest, ik kom er altijd wel bekenden tegen. Dus ik maak me klaar: make up bijwerken, een outfit aantrekken waarvan ik weet dat hij het sexy zal vinden. En ik vertrek. Amper 150 m ver bedenk ik me: "wat ga ik ginder zoeken?". Ik besef dat ik geen zin heb om te doen-alsof vanavond. Ik wil niet doen alsof ik vrolijk ben. Ik ben niet vrolijk. Ik ben nog steeds even triestig als de afgelopen twee weken. Ik twijfel nog steeds aan alles. Ik voel me nog steeds "de eeuwige maitresse". En vanochtend bevestigde dat gevoel alleen maar.

Ik ben zijn maitresse. Een maitresse die hij aanbidt. Een maitresse naar wiens lichaam hij hunkert. Een maitresse die hij gemist heeft, de afgelopen weken. Maar een maitresse. Niets meer. 

Dus ik stel een kleine daad van rebellie. Ik keer me om, naar huis. Ik verwijder mijn make up, trek mijn kleren uit. Stuur een korte boodschap, dat ik niet kom en hen een fijne avond wens. Drink een glas, schrijf alles even van me af, en ga zo dadelijk slapen. 

Over ongeveer 20 uur zal ik alleen zijn. Iemand stelde me voor om mijn GSM gewoon thuis te laten. Volledig deconnecteren, van alles en iedereen. Wat klinkt dat heerlijk... ik weet enkel niet of ik het kan. Ik weet jammer genoeg dat ik het niet kan. Maar ik wil afstand, letterlijk en figuurlijk. Durf ik hem nog eens te zeggen dat ik 72 uur afstand wil? Dat ik eigenlijk gewoon rust wil? Dat ik dit niet meer wil?

Neil. Ik had het moeten weten. Hun overnachting van woensdagnacht leidde tot een tweede nacht ter plekke, waardoor hij toch slechts vrijdagavond aankwam. Hoe kon ik me voorstellen dat hij zou zorgen dat hij vroeger aankwam om mij te kunnen zien? Maar -zoals de vorige twee jaren- is hij op de terugrit communicatiever. Stuurt updates over zijn localisatie. Telkens met bisous en calins. Bereidt zich voor op ons terugzien, paait me. Zo voelt het toch aan voor mij... 

Jij. Ik had beter moeten weten. Jou een moeilijke vraag stellen staat gelijk aan eeuwig wachten op een antwoord. Tandpijn, te druk, ik ken de excuses intussen wel. Je doet zelfs niet meer de moeite om me te antwoorden. Altijd weglopen, altijd je kop in het zand steken. Ongetwijfeld vrees je dat ik jou erop zal aanspreken "waarom verliet jij Haar niet voor mij?". Maar die vraag kan me gestolen worden. Ik wil een antwoord op mijn algemene vraag: waarom ben ik altijd de maitresse en nooit DE vrouw? 

Alcohol en pillen. Ik weet beter dan dit. Het ging zo goed, de afgelopen maanden. Ik sliep, meestal zonder iets (of enkel melatonine). Maar sinds één week vlucht ik 's avonds weer. Laten we een koe een koe noemen. Ik kan zonder alcohol. Dat weet ik best. Maar àls ik één glas drink, drink ik een tweede. En een derde. Ik wil niet liggen denken in bed. Ik wil niet piekeren (djeezes, waar is de tijd van Betty, in het Big Brother huis, toen "piekeren" iets leuks insinueerde?). Ik wil weg zijn. Escapisme. Wat is er beter: escape rooms of dit?

Dus ik besliste vanochtend. Die vakantiedagen die ik -half en half- inplande komende maandag en  dinsdag... ze stonden in mijn agenda (leeg!), ze stonden in het organigram van mijn werk, maar... ik vroeg ze nog niet aan. Vanuit het idee "wat met Neil?". Vanochtend besliste ik, vanuit een gevoel van revolte. En ik reserveerde. Neen, niét in A'pen, vlakbij het werk van Neil. Nooit meer... me in een stad bevinden waar ik geen enkele affiniteit mee heb, om hem een uurtje te zien. Dan blijven er 23 uur over waar ik niets mee ben.  Jammer genoeg is het appartement van Jules geen optie (zonder rancune, er zijn goede redenen). Dus ga ik naar de Belgische kust. Wandelen, uitwaaien. Ik heb niets met de belgische kust, laten we wel wezen. Maar ik vond een leuke plek, apparthotel. Vrijheid, geen verplicht ontbijt, geen schoonmaakster die je komt storen. Een wandeling, vroeg in de ochtend, voor al die toeristen wakker worden. Ik huur een fiets en ga gewoon fietsen, verstand op nul. 

Neil vraagt me "acceptes-tu des visites?". Eerst zien, dan geloven... Het centrum van het land, rit naar A'pen... de Belgische kust is een grote omweg. Mijn kleine moment van rebellie... "ik sta niet altijd klaar voor jou". We zien dus wel...

Neen, dan Travis. Hij is duidelijk. "tu réserves ton mardi matin pour moi. Ou je viens te chercher, et on y passe l'après midi et je te ramène chez toi ensuite". Wat moet ik hiermee? Ik leid een dubbelleven maar kan geen triple leven aan. Maar Travis... he grows on me. Hij biedt me momenteel precies dàt wat ik zocht: aandacht, steun, een luisterend oor, iemand die er voor mij wil zijn. Iemand die minder limieten inbouwt dan Neil. Maar met Neil heb ik intussen een geschiedenis. We maakten veel mee, gingen door enkele crisissen samen. 

Ik wil weg, dàt is eigenlijk mijn conclusie. En dat zal me lukken, voor enkele uren. Daarna? We zien wel...

Het resultaat? Hij vertrok enkele dagen vroeger dan gepland naar huis. Zelfs zo veel vroeger dat hij niet enkel vrijdagavond al zal hier zijn, maar in mijn berekening donderdagavond. Want hij stuurt me wel onderweg af en toe een localisatie... en zat nu, woensdagavond, al op 815 km van Brussel. In de veronderstelling dat de foto en localisatie die hij me doorstuurde hun overnachtingsplaats is, zijn ze morgen donderdagavond thuis. Ik weet niet wat ik moet verwachten... of misschien wel? Een vraag om elkaar vrijdag te zien? Een vrijdag waarop ik keihard moet werken, omdat ik dat zo plande. Omdat ik ervan uit ging dat hij nog ver weg ging zitten... 

Ik weet het niet echt meer, moet ik toegeven. Honderdduizend vragen en twijfels draaien door mijn hoofd. Het besef dat ik voor zo veel mannen de perfecte maitresse ben, maar nooit "de" vrouw... Ik stelde zelfs de vraag aan jou. Omdat jij van alle mensen ongetwijfeld het dichtst bij de échte ik kwam... Maar zoals gewoonlijk laat je me in de kou staan. Je moet "erover nadenken"... en dan, 48 uur later, heb ik nog steeds geen antwoord. Als ik erachter vraag, lig je op de zetel met "tandpijn". Waarom klinkt dit zo bekend?

Wat je als hypothese kon aanbrengen, was precies hetgeen ik zelf al bedacht. Misschien ben ik té zelfstandig voor de meeste mannen. Of zo kom ik toch over... Heb ik niemand nodig. Dat geldt zeker voor het praktische aspect. Maar emotioneel wil ik zo hard dat er iemand me steunt, me begrijpt, me structureert. En tezelfdertijd verweer ik me ertegen. Ga ik, zodra iemand te close komt, in de verdediging, loop ik weg. 

Toch... waarom ziet elke man in mij de perfecte maitresse, degene die al zijn dromen zal verwezenlijken, maar nooit de vrouw met wie hij zijn leven zou willen delen? Wat is er mis met mij, met mij als persoon? Ik stelde jou de vraag, en wacht op het antwoord... Jou kennende ga ik nog lang mogen wachten. Je bent de eeuwige struisvogel, en moeilijke vragen negeer je liefst. Never mind... Jij zal nooit veranderen.

Neil en Travis... de toekomst zal het uitwijzen... 

Hj contacteerde me op zaterdagmorgen, met de gewoonlijke bonjour. /Hij kent me goed genoeg om uit mijn antwoorden te kunnen uitmaken in welke staat ik me bevind. Al zag hij het als "kwaad"... ik was verdrietig. Simpelweg verdrietig. 

Het enige antwoord daarop is "wees ajb gelukkig". Hij blijft bij hoog en bij laag beweren dat ik voor hem perfect ben wat hij wil, maar anderzijds probeert hij me op kleine zaken te veranderen. Mijn ultrakorte kapsel zou iets langer moeten. Mijn hippe boxers in alle kleurtjes vind hij maar niets, liever een sexy slip.  Hij ziet liever halslijnen met een V dan een ronde. Het zou leuk zijn als ik eens een pedicure zou laten doen, met nagellak. Bij die laatste zei hij het zelfs letterlijk "comme ma femme".  Zo perfect zal ik dan wel niet zijn... en gelukkig reageer ik nogal tegendraads op druk (enkel voor die nagellak gaf ik 'm gelijk, om sandalen te kunnen dragen). 

Afgelopen week zei hij iets dat me deed nadenken. Hij noemde  me "toi tu réprésentes mon rêve, mes envies, mes fantasmes. Ton sourire me manque Ta jouissance me manque. Ton plaisir me manque. Ta langue me manque". Ik weet niet of het mijn interpretatie is, maar hierin zag ik enkel de maitresse. Nergens in die woorden zit "IK.

Geconfronteerd corrigeerde hij "t'es une être superbe, plein de coeur, plein de cerveau, plein d'amour, que je adore".

Dit was het moment dat mjn alarmnummer begon te spelen. Wannee ik dit soort gesprekken voer, gewoon too much en niet geloofwaardig, hoor ik het nummer van Alain Delon en Dalida "parole parole parole". 

Op mijn vraag wààrom ik hem zo weinig hoor, tov vorige jaren, kreeg ik het gepaste antwoord. Ongetwijfeld zou dit hopen vrouwen doen smelten, maar mij ergert het alleen maar. Hij beperkt de contactmomenten nl tot de momenten waarop hij aan mij denkt. Die momenten zijn 's morgens bij het ontwaken (leve de ochtend-erectie ongetwijfeld), en dan stuurt hij me wel ongeveer elke dag een hallo.. soms chatten we 5 of 10 minuten, soms moet ik het de hallo doen. Daarna is het de hele dag stil (al had hij me op voorhand gezegd dat hij me zou bellen waneer ze boodschappen gaat doen). En af en toe vind ik nog een "bonne nuit" na middernacht (die vind ik dan 's morgens, aangezien ik slaap). Waarom denkt hij enkel op dié momenten aan mij? Omdat hij, om te beletten te veel aan mij te denken, zich voortdurend bezig houdt met klusjes in en rond hun huis, zodat hij "niet triestig wordt dat hij niet bij mij is".

Romantisch? Op het eerste gezicht het perfecte antwoord. Maar dan komt "parole" keihard opzetten. Woorden zijn gemakkelijk. Daden zullen zo veel meer zeggen... en daar zullen we mee zien wat hij doet. Want ik wéét nu al hoe zijn terugkeer eruit zal zien. Maandag 20 augustus terug beginnen werken. Zijn "ik kan af en toe een dagje vrij nemen om iets samen te doen" realiseerde zich nog nooit. Ik geloof er ook niet meer in. Dit liggen in een lade, samen met alle "un jour"s. "Un jour, je t'amènerai dans ma maison en Espagne". "Un jour on ira faire une sortie toute la journée dans une grande ville". Un jour, on pourrais passer un weekend ensemble". 

Maar ik geloof er niet in. Nooit meer kan ik meegesleurd woren in dit soort dromen. Ik weet nl niet of ik daar een tweede keer overheen zou komen. Hopelijk kan ik voldoende afstand blijven bewaren...