En al besefte ik dat het geen goed idee was... ik kreeg het niet uit mijn hoofd. Dat telefoontje zou dan plaatsvinden rond 18h: jij thuis, Zij aan het werk. Maar een brief die ik vond bij thuiskomst, was mijn redding. Hoeveel stress deze brief me (professionneel) ook bezorgde: het was zuivere afleiding van dàt idee. En zo is het plots ruim 22h voorbij.... Zij is terug thuis sinds 19.30h dus het moment is voorbij. Vermoedelijk/ongetwijfeld maar goed ook. 

Ook Neil kreeg de reactie op die brief. Want waar er nog een vage "belofte" tot meer in de lucht hing vanmiddag (uurtje op bureau), was alles door die brief meteen verdwenen. Bovendien bleek zijn tijd ook ingekort tot 20 minuten, door telefoontjes met dochter en eega (en wàt als beiden hun gegevens zouden naast elkaar leggen: wààr zat hij dan in tussentijd?). Nu ja, heb hem eerlijk gezegd dat ik niet happy was, niet vrolijk.... en dat hij, als hij dàt niet aankon, maar gewoon niét moest langskomen. 

Hij kwam toch, even praten, me opvrolijken. Ik weet het niet.... soms denk ik "ja, dit lukt wel", en op andere momenten denk ik "dit is een aflopend verhaal". Maar van "een uurtje samen" schoten nog 20 minuten over. Heel dat controlerend gedoe, al die telefoontjes, al dat rechtvaardigen waar je zat.... Ik ben het gewoon niet gewend. Ik blijf twijfelen... of hij me kan bieden wat ik zoek.

Ach, die hele zoektocht... ben ze soms gewoon zo beu. Misschien moet ik tevreden zijn met wat ik heb, en er af en toe een FWB of one night aan toevoegen? 

En uiteindelijk komt het altijd op hetzelfde neer: ik mis mijn "andere helft". Wat ik in jou vond, zie ik nergens anders. Klinkt klef, melig, suf. Maar het is de eenvoudige waarheid. En toch... ik blijf bij je weg. Zelfs als ik wil weten hoe je het stelt, het is géén eerste stap naar contact. Enkel geruststselling dat alles niet voor niets was.