Ook een jaar waarin we, na élk goed gesprek, in een chat weer uitkwamen op "ik weet wat jij niet meer wil". Steeds opnieuw verwijzingen naar het feit dat ik geen seks meer wilde met jou. Eén keer ging ik door de knieën, afgelopen zomer. Alsof ik wilde checken of het nog zou "klikken" tussen ons. En ja, het was nog steeds even goed. En toch was het net dàt dat me overtuigde dat het niet meer hoefde... omdat het uiteindelijk het ultieme bewijs was dat het niét om gevoel ging, maar om seks.

Maar zelfs de seks is het niet waard, om jou te verdragen. Je verwijten. Je abandonisme. Je passief-agressiviteit. Je woordspelletjes. 

Toch slaagde je er iedere keer opnieuw om me mee te sleuren in een project. Tijdens elk goed en rustig gesprek liet ik me overhalen: samen naar een toneelvoorstelling, een les komen geven op jouw school, meespelen in mijn theatergezelschap.... Tot ik enkele maanden geleden definitief besliste dat het gedaan moest zijn. Sindsdien hield ik élk voorstel tot een project af. Jij voelde de bui hangen: onze toneelvoorstelling zou het einde zijn. Je zei het zelf "daarna wacht er niets meer op ons".

Intussen ga in bijna een jaar om met die nieuwe man. Wat een verschil met jou. Maar ik besef dat ik het hem niet makkelijk maak... er zijn nog steeds sporen van jou in mijn communicatie met hem. Minder en minder, maar de afgelopen weken was ik zo fragiel, zo kwetsbaar naar het definitieve einde toe, dat ik tegen hem ook hard was. Zo hard dat hij overstuur een ongeluk had. Niets ergs, blikschade. Maar het deed me inzien: ik ben iemand geworden door jou die ik voordien niet was. Jij hebt me zo ongelofelijk veranderd.

Toch heb ik er ook veel uit geleerd. Ik heb geleerd dat ik ben wie ik ben, en dat is iemand die er een tweede leven op na houdt. Vorige week had ik een urenlang gesprek met een therapeute, en haar raad was om te schrijven. Dus heb ik beslist om mijn blog terug op te pikken. In de hoop dat ik hier niet meer over jou moet schrijven binnenkort. Toch niet over wat er tussen ons gebeurt. Wél over waarom je me zo diep kon raken. Ze stelde me veel vragen....de juiste vragen. Ze gaf me veel stof tot nadenken.

Het afscheid is een feit. Ik heb mijn afscheidsmail naar jou verzonden, vannacht. Jij vraagt een laatste gesprek "zodat jij eindelijk ook eens naar mij zal luisteren". Ik wil niet weglopen van moeilijke momenten. Dus je krijgt je gesprek. Mijn beslissing is definitief. Je bent geblokkeerd op mijn facebook. Zij maakte het me gemakkelijk, door je te blijven verdedigen en mij aan te vallen. Zo valt ook die facebook-link weg. Zo zal je niets meer weten over mij. Jouw leven gaat verder.... en ik wens je rust toe. De rust die je zocht. De rust die ik verstoorde.

Ik ga mijn weg, zoek mijn plek in de wereld. En ik zal die vinden. Zonder jou.