Ik doe mijn best, maar 2 keer ging ik in de fout, stuurde je een document. Stukken uit mijn blog hier, gecodeerd met een wachtwoord. Het wachtwoord stuurde ik je, die eerste keer, via sms. Heb je de link gelegd? Of heb je die mails, met documenten "die niet open willen gaan", gewoon weggegooid?

In die documenten geef ik je alle kansen om hier terug terecht te komen. Ooit, lang geleden, gaf ik je de link. Las  je enkele posts. Maar ik ken je goed genoeg, die link ben je al lang kwijt, verwijderd. Achterdochtig, zoals altijd. En je vergeet alles. Zelfs die "ons-mail" die ik aanmaakte, zodat we naar elkaar dingen konden sturen zonder ze te moeten  verwijderen, zonder dat iemand anders eraan kon... je vertrouwde het niet. Nooit heb je er gebruik van gemaakt. Nergens wil jij een spoor achterlaten van wat we hadden. Bange man. Achterdochtige man.

Maar verder ging het goed met me. Verleden tijd, inderdaad. Vanmiddag werd ik even geconfronteerd met jou. Op een domme manier... The player was op bezoek, en toonde me een post van jou op fb. Vroeg om uitleg. Ja, ik wéét waar die post op slaat, en het is niet op mij. De feiten dateren van voor onze eerste ontmoeting. Maar misschien had ze op mij kunnen slaan.... zou je me kunnen missen. Het gooit me terug in alle herinneringen, die post. Omdat het om een moeilijke periode uit jouw leven gaat, en ik in 2015 die herinneringen mee beleefde. Die laatste maand voor haar overlijden... van dag tot dag herbeleefde je die. En ik beleefde ze mee, luisterde urenlang, liet je telkens opnieuw alles vertellen. Vorig jaar ging ik met je mee naar therapie, EMDR. Je stond er wel voor open, op voorwaarde dat ik mee ging. En het leek te helpen, Vorig jaar leek je er beter mee om te gaan. Ik kan enkel hopen dat die verandering blijvend is, dat ik toch iets positiefs in je leven veranderde...

Zo veel vragen. De verleiding is groot om je te bellen, te horen hoe je het stelt. Maar het mag niet. Als ik merk hoe je deze namiddag en avond door mijn gedachten spookt, gewoon door het zien van die post, besef ik: jij moét uit mijn leven blijven. Want al kan ik eerlijk zeggen: ik houd niet meer van jou... we hebben gedroomd over een toekomst samen. We maakten plannen. We gingen samen op stap met mijn kids "om te voelen hoe het zou zijn als wij samen een gezin waren". We zaten stiekem hand in hand waar anderen bij zaten, zelfs onze partners. We namen risico's, grote risico's. En plots was dat allemaal verdwenen... liet jij die toekomst verdwijnen, met enkele woorden.

Ik rouw... maar niet meer zozeer om jou. Ik rouw om een droom, een toekomst die zich nooit zal realiseren. De cirkel is rond. Ik begon deze blog, om een spoor te laten van ons. En ik besef dat ik dit nog nodig heb. Ik dacht dat ik er was, maar vandaag maakte duidelijk dat dat nog niet het geval is. Jij maakte iéts in mij los, dat niemand ooit eerder opmerkte. Jij hebt me veranderd. En ik moet verder met die "nieuwe" ik. Het zal me wel lukken, daar heb ik alle vertrouwen in. Maar het zal nog tijd vragen....

En daar slaagde ik in... tot jij kwam, februari 2015. Het lijkt een eeuwigheid geleden, en het lijkt gisteren. En wéér sta ik op het punt waarop ik me voorneem: nooit meer. Ik tracht Neil weg te duwen, op afstand te houden. Maar ik weet niet hoé, hij komt steeds weer terug. Met al zijn kalmte, geloof en vertrouwen. En ik bied geen weerstand. Het verschil is: hij kijkt niet door me heen zoals jij dat deed. Ik speel het spel "alles is okee". Ik wéét dat ik een spel speel...

De afgelopen week was zwaar. Het besef dat je écht weg bent. Weerstand moeten bieden aan de drang om je te contacteren, je iéts te sturen. Ik zocht afleiding, op verschillende manieren. Op sommige ervan ben ik niet bepaald trots. Maar élk middel is goed om ervoor te zorgen dat ik jou niet meer contacteer momenteel.

"Ik heb nood om je naam te schrijven. Niet één, niet vijf, niet honderd keer. Wel duizend keer als het moet: alsmaar opnieuw en opnieuw. Jij en ik. Ik en jij. Samen, voor eeuwig. Of is dit overdreven? Neen, het is de realiteit: zeemzoet en rasecht. Een koppel heet dat dan. De gedachte van: wij zijn anders, anders dan de rest. Wij zijn echt, we geloven in elkaar. Heel diep vertrouwen. Liefde. Ja, echt, heel echt. Flirten hoort er ook bij. Ook zoenen. Vrijen, samen in bed, jouw lichaam in mijn lichaam. Heel dicht: ze passen in elkaar. Daar ben ik van overtuigd. Ik voel jou.

Ik voel jou aan. En toch, er sluipt iets: wrevel, angst, conflicten. Alles vervaagt, de tijd vertraagt. Jouw lichaam en mijn lichaam zijn heel dicht, maar alles wordt anders. Meer conflicten. We groeien, uit elkaar. Steeds dieper de pijn, een ontzaglijke pijn. Een scheur in het diepste van mezelf. Liefde wordt haat. Enkel je lichaam interesseert me nog. Hunkerend. Snakkend naar zelfbevrediging. Elk in zijn eigen aparte wereldje. Een alles verterende honger. Seks. Ik haat. Ik schuw en gruwel en verlies mezelf. Ik val in een zwart gat. Tranen in een eenzaam koud bed. Alle geloof in liefde is verloren. Ik ontwaak met een droom van schuldgevoelens en onrust. Ook onlust dwaalt in me rond. Ik word gek. Ik wil hem terug. Ik verlang naar hem. Ik hunker naar "man". Ik voel. Ik voel niets.

Ik ben alleen en speel niet meer mee. Ik war. Mijn hoofd suist als een draaimolen zonder paardjes. Alles draait in mij alsof ik niet van je afraak. Steeds weer opnieuw, zonder doel, zonder reden sta jij op mijn stoep. En kijkt en zoent en ik smelt. Ik verstar de volgende dag. Ik wil weg, weg, alleen maar weg, weg van deze belachelijke rotwereld, weg van jou. Altijd maar weg.

Ik ben kwaad en triestig tegelijkertijd. Ik voel pijn om jou, door jou, door mezelf. Ik kwets je. Ik heb je lief maar zie je niet graag. Alles klinkt onnatuurlijk. Telkens weer pijn die scheurt en scheurt en scheurt. Genadeloos. Ik zou graag gewoon je vriend zijn en voel dat dat niet kan. Het spijt me. Ik maak stuk. Ik, altijd ik. Ik voel me leeg en uitgedoofd. Jaloers. De idee: jij met een ander maakt me steeds gek. Is dat jaloersheid? Neen, het is weer die pijn, die eindeloze angst.

Ik weet niet meer waarmee ik bezig ben. Jij gelukkig nog wel. Jij "bent" mijn enige houvast. Of is het "was". Wat moet ik na deze relatie? Ik kon ervan leven. Nu is er niets meer. Alleen een band, een herinneringsband en een afscheid dat er geen was. Ik kan niet zonder jou. Maar wil ook niet met jou. Het heeft geen zin om me vast te pinnen aan illusies, aan een held, mijn held. Toch kunnen we elkaar niet loslaten. Ik schreef, nee, ik schreeuw naar jou. Ik krijst, snijdend, te diep. Bloed, rood van haat en fel verdriet. Vermengd met die angst. Scheurende angst rukkend aan mijn kleren. Wankelend van vertrouwen. Troost zoekend steeds bij jou, precies alsof ik niemand anders ken.

Zeg het dan. Zeg het hem. Zeg het iedereen: ook al hou ik van liefde, ik hou niet van jou. Ik heb je niet lief. Schrijf het op muren en banken en op kasten. Brul het uit. Het is over. Voor goed. Voor altijd." (Else Nollet)