Er was een tijd dat ik die woorden hoorde, iedere keer als ik naar jou reed of bij jou vertrek. Er was een tijd dat het belangrijk was dat ik liet weten dat ik veilig was aangekomen. Vandaag kwam ik even langs, niet lang... ik vertrok in de regen. Maar niets... Om middernacht vertrok ik weer bij de vriend waar ik vanavond langsging. Nog een flinke rit voor de boeg, wens ik je alvast een goede nacht. Weer zeg je niets...

Het bevestigt wat ik weet: je laat me los. Wat je ook beweert... jij laat mij los. 

Ik zag Haar vanavond Haar handen rond je gezicht leggen. Teder. Liefhebbend. Die "broer-zus-relatie" die jij beweert dat er al 2 jaar tussen jullie bestaat... het gebaar waar ik getuige van was, spreekt dat tegen. Ik keek naar jullie... Ja, ik voelde een steek. Maar lang niet meer zo intens en snijdend als enkele maanden geleden, zelfs enkele weken geleden. 

Na Haar vertrek bleef ik nog even zitten praten met jou. Je trachtte me uit te lokken "allee zeg maar wat je te zeggen hebt". Ik heb niets meer te zeggen... ik ga me trachten kalm te houden tot jouw examens erop zitten. Geen provocerende woorden meer. Niet mijn gevoel onder woorden brengen. Elke ochtend een "gdmxxx" en elke avond een "slaapwelxxx". Nietszeggende korte chats "hoe ging je examen?", "alles ok?", "groetjes ginder". 

Ik luisterde naar je vanavond. Hoorde je vertellen "wij...". Steeds weer "wij"... 

Over 2 weken ga ik naar een voorstelling. Al bestelde ik twee kaarten, ik weet al dat mijn partner niet mee kan, omwille van de kids. Vanzelfsprekend vraag ik je mee... benieuwd hoe je zal reageren.  En je zegt precies wat ik verwachtte "vraag Haar anders mee". Je bent zo voorspelbaar geworden voor mij... 

Ik zal voorzichtig zijn. Alleen niet op de manier dat jij dat vroeger bedoelde...