ik lijd aan melancholie. Dàt heb ik aan mezelf (en mijn therapeute) moeten toegeven. Op elke vraag over wat ik nu eigenlijk wil/wens/verlang, komt een antwoord dat een ander impliceert. Ik leef mijn leven, maar ik hecht niet aan mijn leven. Als ik morgen hoor dat ik ongeneeslijk ziek ben, zeg ik "ok, dat was het dan. Ik deed mijn best". Ik heb geen levensdrang, geen behoefte aan eigen vervulling. Alles wat ik doe, doe ik voor een ander. 

Neil. Calimero, het waren kleine pogingen om iets voor "mezelf" te hebben. Maar zelfs dan verval ik steeds weer in "vervullen van" voor een ander. Calimero, hij is weg. Afgeschreven. Elk kort contact dat we hadden, draaide toch steeds weer om zijn thema's. Dus ik zei "het beste". Geen "tot ziens, tot later, tot ooit". 

Neil... hij is een ander verhaal. Het is veel moeilijker om hem uit mijn leven te schrijven. Maar ik houd vol... zie hem enkel als ik bij zijn dochter langs ga. Oh tuurlijk, elke ochtend "bonjour". Dat moét zo. Als hij daar gelukkig mee is... Maar ik zoek geen enkele toenadering, integendeel. Krijg berichten als "ik wilde je vragen om vanmiddag te lunchen, maar ik weet dat mijn kans slechts 2% is dus ik vraag niets meer". Ik reageer er zelfs niet op. Een tweede calimero, lijkt het wel. Soms verlangt mijn lichaam naar hem. Maar ik zeg tegen mezelf "dit is zinloos". En ik houd vol. Zo weinig mensen weten wat het me kost om dit vol te houden. Exact 2 mensen. Met hun eigen besognes, hun troubles. Dus ook hen val ik niet lastig. Ik houd gewoon vol, in mijn eentje. 

Toch droom ik. Om gewoon samen, in alle openheid, naar Spanje te gaan samen. Ik heb nood aan vakantie. Hij heeft nood aan vakantie. Zijn land is in oorlog, en hij ziet er  van af. Zijn vrouw en dochter gaan binnenkort samen naar Spanje. Zonder hem. Wat wil dàt zeggen? Ze willen weg, zonder hem. Het bevestigt alle gesprekken die ik met zijn eega had tijdens onze vakantie samen. 

En toch.. ja... ik wil even weg. Even genieten. Even samen zijn. En dan thuis terug uit elkaar? Het is een irrealistische droom, dat weet ik maar al te goed. Dus ik negeer mijn gevoel. Sowieso, hij kan dat nooit verantwoorden thuis. En ik heb gezworen dat ik hier thuis niet meer lieg voor hem. Als hij met me wil gaan eten, zeg ik het hier thuis eerlijk. Dàt houdt hem tegen. Want stel dat.... Geen leugens meer. 

ik zoek mijn plezier elders. Mijn "jardin secret". Hij is zo geheim dat ik hem niet deel. Helemaal van mij.

19-10-2024 om 17:38 geschreven door just a woman