(en trouwens, waarom verdwijnt mijn blog, als ik hem getypt heb?)

Soit ,ik herneem: ik luisterde vandaag naar James Blunt "goodbye my lover". En ik besef dat Neil nooit zal zijn wie jij was voor mij. Ik mis jou. Ik mis jouw armen. Ik mis jouw steun. Ik mis jou.

En tegelijkertijd: je respecteert mijn beslissing. Je neemt geen contact op. Je reageert niet op mijn mails (waarin ik extracten van mijn blog stuurde... geen idee of jij beseft hoe je een verzegeld document kan openen... kans is groot dat mijn mail ongeopend verdween in de prullenbak). Tegelijkertijd: als jij één zin googelde van hetgeen ik je stuurde, zou je deze blog gevonden hebben. Zou je nu weten dat ik verder ging. Sinds bijna één jaar nu...

Neil is bang dat ik van hem zal houden. Maar wat ik hem nooit zal kunnen vertellen is wat ik voelde voor jou .Wat ik voel voor jou. En tegelijkertijd moet ik beseffen: HIJ IS NIET JIJ. Ik reageer op hem zoals ik op jou reageerde. Dat verdient hij niet. Ik wil zijn aandacht. Ik wil zijn hunkering (en ze was er... na een week zonder... hij hield het geen 10 minuten vol, terwijl hij het anders écht lang volhoudt,  vergeleken met alle anderen.. en ik heb vergelijkingsmateriaal ;-) ). 

Ik mis jouw armen. Ik mis jouw luisteren. Ik mis jou. Neil zal jou nooit kunnen vervangen, dàt besef ik meer en meer. Hij is goed voor mij, hij doet me lachen (wil enkel mijn lachen trouwens). Hij is lief. Hij doet zijn best (laat me dàt nu eindelijk eens beseffen!). Maar hij zal nooit ofte nimmer zijn wat jij voor mij was.

Je respecteert mijn beslissing. Je contacteert me niet. Je reageerde niet op mijn mails (extracten van deze blog). Ik heb er het raden naar of je ze opende, of je doorkreeg hoe dat werkte, verzegelde documenten. Want 1 zin googelen uit mijn tekst, en je valt op deze blog. Je kan dan lezen wat ik allemaal deed sinds vorig jaar. Het zou alles vernietigen, dat weet ik. 

Tegelijkertijd moet ik blij zijn, dat je me niet contacteert. Jij bent zo toxisch voor mij... Maar ik mis je. Ik ontken het niet. Niemand heeft me ooit geraakt zoals jij. En ik zal altijd blijven denken "wat als ik jou ontmoet had, als twintiger?" (al moet ik dan beseffen dat jij toen getrouwd was, je eerste huwelijk van vele). Had ik jou minder angstig, minder wantrouwig, minder borderline kunnen laten evolueren?Had ik alles kunnen veranderen?

Ik ben zo bang voor A'dam... De persoon die me vorig jaar hielp, is er niet meer. Hij is dood. Hij is dood. Hij is dood. Ik ben doodsbang voor mijn eerste dag ginder. Want ofwel ga ik total loss ginder, ofwel ga ik me isoleren. Wat is het beste, het gezondste? Hij is er niet meer... en Neil wil er niets over horen. Want dàt is niet de happy me die hij wil zien. Ga ik jou contacteren als ik ginder ben? Dàt zou écht wel het slechtste idee ooit zijn.....

Ik luister naar James Blunt "goodbye my lover". De tekst is me op het lijf geschreven. Ik droom nog steeds over jou, over ons. 

Maar iemand die me intussen maar al te goed doorheeft stuurde me vandaag deze quote: "what doesn't kill you gives you a lot of unhealthy coping mechanisms and a really dark sense of humour". Hij heeft gelijk...

Ik mis jou. Ik zeg het luidop: IK MIS JE. 

Hoe kan het anders dat ik bepaalde situaties die tussen Neil en mij spelen, herken uit mijn verhaal met Calimero? Gelijkend en toch oh zo verschillend... Want waar ik deze keer wél mijn hand voor in het vuur steek: bij Neil zit er géén "plan" achter, geen manipulatieve kant. Ik zie hem naar me kijken, met een blik van "wàt wil ze eigenlijk?"

Hij begrijpt het niet. Want in zijn ogen doet hij alles goed. En voor de zoveelste keer: ik mag zijn inspanningen niet negeren. Ik heb het hem deze week écht moeilijk gemaakt, door mijn mogelijkheden erg te beperken (nu ja, ze waren gewoon écht beperkt). Maar hij heeft élke avond zijn uiterste best gedaan om tijdig op mijn bureau te geraken, om me nog even te zien. Gisteren is het hem niet gelukt. Ik zat redelijk geïrriteerd te wachten, want ik had hem gezegd dat ik vanaf 17.30h vrij zou zijn, tot 19h. Op die uren aankomen, dàt was een onmogelijkheid, en dat wist ik maar goed genoeg. Maar ik had hem wél gezegd dat hij me kon bellen in die periode, dat ik in mijn bureau bleef zitten tot 19h en dus vrij was om te praten. Zoals zo vaak: telefoneren terwijl één van ons in de auto zit, op weg naar huis...

Pas om 18.45h belde hij... compleet gefrustreerd door zijn werk, een deal die hij niet rond kreeg. Hij belde me zodra hij in de auto zat. Wàt mocht ik meer verwachten van hem? Tijd om ook mijn wereldbeeld bij te durven stellen dus.... hij deed precies wat ik hem vroeg, alleen... ik had natuurlijk gehoopt dat hij om 18u in de auto zat, en dan hadden we een uur kunnen praten. 

Vandaag deed hij er alles aan om het halve uur dat ik had tussen werk en een toneelvoorstelling te gebruiken. Files gooiden enigszins roet in het eten, maar.... hij stond er, al bleven er maar 15 minuutjes meer over. We hebben zitten praten, dollen. Hij deed geen move (in tegenstelling tot dinsdag, waar hij meer tijd had). Maar kan het dan ook niet laten om dàt op te merken "tu vois que je peux être avec toi sans sexe?"  Klein jongetje... maar wel een lief jongetje.

Toch twijfel ik. Is hij de juiste minnaar voor mij? Want een minnaar die vrij is, ja, dat kan erg aantrekkelijk klinken. Maar dàn gaat die man tegen mijn onmogelijkheden opbotsen... mijn gebrek aan beschikbaarheid. Riskeert zo'n minnaar niet méér te willen? Méér tijd? Méér aandacht (al heb ik aandacht genoeg, jullie zouden mijn verschillende chatprogramma's eens moten kunnen volgen... leve multitasking!). 

Ik blijf denken dat Neil ergens de perfecte kandidaat is. Maar... hij gaat moeten leren aandacht te schenken.De jacht is nooit gedaan... ik wil veroverd worden, ik wil het spel, ik wil me speciaal voelen. Ik wil me op geen enkel moment "un fait accompli" voelen. Maar op alle andere vlakken is hij perfect: intelligent, goed in bed, ik kan met hem lachen, ik kan met hem knuffelen. Als hij nu maar eens zou doorkrijgen dat hij me gewoon regelmatig aandacht moet geven... een kort chatberichtje.... iets liefs op een bericht. 

Perfectie bestaat niet, zeker? Maar niets belet mij om het te zoeken.... 

Leuke vraag van The Player: "waar vind jij die mannen?". Ik vind hen niet.... ik kom hen gewoon tegen. Toeval? Kismet? Right guy at the right place at the right time? Who knows??? Feit is en blijft: ik leid een dubbelleven. Dààr heb ik me bij neergelegd. Met wié....dàt is nog open....