Vannacht je eerste nacht op de nieuwe job. Ik verwachtte niet veel... misschien eens een klein berichtje. Maar wat ik kreeg.. stilte. Terwijl Zij jou aan de lijn kreeg... via Haar hoorde ik hoe het allemaal verliep. Even... heel even.... hoopte ik ook op een berichtje. Om dan al snel te beseffen dat dat niet in je opkwam. 

Je kan en zal nooit beseffen hoe kwetsend dat is. Hoe veelzeggend... Je beweerde dat je met mij opstaat en met mij gaat slapen. Hoe rijm je  dat met die stilte gisterenavond? Haar wel bellen en mij nog geen berichtje sturen?

Maar weerom liet ik me niet kennen. Stuurde gewoon, liefjes, rond middernacht, dat ik ging slapen, en wenste je een rustige nacht. Met "xxx". Wat kreeg ik terug?  "het is al druk geweest". Zelfs geen "xxx" erbij.

Ik reageer er zelfs niet meer op. Ja, daar ben ik aanbeland: "don't worry when I argue with you. Worry when I stop arguing with you, because it means there is nothing left to argue about". 

En nét terwijl ik dit schrijf, krijg ik bericht van Haar... dat je Haar net belde, om te zeggen hoe het loopt. En ik? Ik krijg .... niets... 

Ik weet het nog altijd niet... is dit volledig borderline of autistisch? Speel je met me, of besef je dit écht niet???  Ik geef je het voordeel van de twijfel, ga uit van onbesef. Maar voor mij verandert het niet veel... ik neem steeds meer afstand. Het raakt me zelfs niet meer... of toch, eventjes. Ik huil, enkele bittere tranen, en ga dan over tot de orde van de dag.

We chatten... over niets. Ik mis je zo... Ik mis wie we waren...of wie ik dacht dat we waren...

Dus wat doe ik? Ik stuur regelmatig een "xxx"... al krijg ik dan dingen terug als "je doet wat je wil, al weet ik nog weinig van je". Ten eerste: als je wil weten wat ik doe, vraag het dan. Ten tweede: zou het misschien in je hoofd kunnen opkomen dat ik, als ik je "tot straks xxx" stuur, ik dat ook graag terug krijg, ipv dié opmerking?

Je zei me dat we af moesten van dat "rapporteren wat we elke minuut van de dag doen aan elkaar". Maar als ik dan niét zeg wat ik allemaal doe op een rustige zaterdag, krijg ik dàt? Nogmaals: ik wéét niet meer wat je van me verwacht. En dus neem ik afstand... nog een beetje meer afstand... babystapjes maar ze gaan wél haast allemaal dezelfde richting uit.

Het beangstigt me ook, op een bepaalde manier. Want ik heb zo veel gehoopt, gedroomd, misschien geïdealiseerd. Ik zag een toekomst met jou. Al die problemen, die zou ik samen met jou wegwerken, en daarna zouden we een rustig leven leiden samen. Maar steeds vaker moet ik concluderen dat die problemen, waar jij je als slachtoffer profileerde, ook door jou worden gecreëerd. Niet enkel door Haar, zoals je me liet geloven. De afgelopen week was een eye-opener, wat dat betreft.

Dus ja, ik laat de toekomst die ik met jou droomde, los. Ik laat jou los. Geen breuk, maar een uitdoof-scenario... daar lijkt het steeds meer op. 

Dat ene gedicht blijft maar door mijn hoofd spoken... nog niet van toepassing, maar stilaan...

Ik moet steeds weer denken aan 'les non-dits'. Zelfs de ruzie van vorig weekend... ik probeerde een beetje afgelopen week, maar er is niets uitgesproken. En het feit dat ik niet aandrong, zoals anders, is veelzeggend. Ik geef het op. Dàt is de enige conclusie die ik kan trekken.

Er komt een moment in ieders leven dat je niet meer zal veranderen. Dat geldt net zo goed voor jou als voor mij. Ik ben wie ik ben: georganiseerd, planmatig, behoefte aan controle. Jij bent wie jij bent: impulsief, reactief, levend van dag tot dag.

De spreekwoorden zijn volledig contradictorisch: "opposites attract" versus "soort zoekt soort". En beiden zijn op hun manier de waarheid: we trekken elkaar aan, als de twee polen van een magneet. Zoals de polen van een magneet is de één zinloos zonder de ander. Maar  in ons dagelijkse leven hebben we een partner die zoals ons is: jij hebt Haar, net zoals jij gedesorganiseerd, uitstellend, "we zien wel". En ik heb hem: georganiseerd, ondernemend, pragmatisch. 

Zou ik kunnen leven in jouw chaos? Of zou ik jou in mijn stramien proberen te laten passen, en je zo volledig wegjagen? 

Hoe dan ook, zoals het er nu uitziet, ga ik er nooit achter kunnen komen. Er is al lang geen sprake meer van "ooit"... 

Het is goed zo. Nog zo'n cliché: "it's better to have loved and lost, than to never have loved"

Ik laat me niet meer kennen. Elke ochtend stuur ik je een "gdmxxx". Zonder op een direct antwoord te wachten. Ik merk het wel, als je antwoordt. Wat een verschil met voordien... toen mijn gsm wel aan mij geplakt leek. Ik kon, wilde niets missen. Keek uit naar jouw "gdmxxx". Nu maakt het me zelfs niet meer zoveel uit wat je terugstuurt, lijkt me. Ik zie het wel komen...

Voor jou een rustpunt? Voor mij een pagina die ik omsla... 

Ik kijk naar je. En ik besef nog steeds: ik wil enkel jou. Maar niet meer tegen elke prijs. 

Want natuurlijk ging ik bij je langs... Je wist immers dat ik in de buurt zou zijn, ik had het allemaal toch al gepland. 

Excuus om in jouw stad te komen (iets bij een vriendin langsbrengen): check.

Excuus om bij jou langs te komen (iets terugbrengen): check.

Excuus om jou te zien, zonder Haar (overdag want moet tijdig thuis zijn voor de kids): check.

Je wist dit alles. En toch kon je niet die vraag stellen: "spring je even binnen als je in de buurt bent?" 

Dus stond ik, "onverwacht", voor je deur. Je zag me stoppen voor het huis, en je opende de deur al... gezicht op onweer. Want je dacht ongetwijfeld weer dat ik boos aankwam, om àlles terug te brengen, zoals ik op zeker moment aangaf zondag, je verwijten beu.

Ik liet me niet kennen. Stapte vrolijk binnen, had ook niet àlles bij, enkel hetgeen echt al terug kon gebracht worden. Geen kans om me iets te verwijten. Zelfs niet het feit dat ik langskwam... want je gaf het grif toe toen ik het zelf aanhaalde: als ik niét was langsgekomen, zou je boos geweest zijn. Maar je zou het me niet zelf gevraagd hebben. 

Wat je niet lijkt in te zien: ik slaag erin om de "verstandigste" te zijn, omdat het me steeds minder kan schelen. Ik slaag erin om bij jou langs te komen, zonder enige verwachting, omdat je steeds meer een vriend wordt.

Is mijn liefde voor jou over? Neen. Maar ik berg ze weg, heel erg diep. Zo diep dat je ze niet meer zal kunnen vinden op een gegeven moment. En dan zal het te laat zijn om ze terug boven te halen, vrees ik. Dan is alles een herinnering, en schiet enkel nog de vriendschap over.

Morgen is de enige kans om elkaar te zien deze week. Dat wéét je. En toch belet je trots je om me voor te stellen langs te komen. Afgelopen zomer zei ik dat ik geen afspraken meer zou plannen, dat het aan jou zou zijn om gelegenheden te zoeken en te grijpen. Desondanks bleef ik momenten voorstellen... Maar nu stop ik daarmee. 

Het resultaat is er: morgen is er niets voorzien om elkaar te zien. Wat het morgen oplevert aan gesprekken, zie ik wel weer.

Ik verwacht me aan een "geen zin om me te zien duidelijk". Ik zou er bijna een weddenschap op durven inzetten. 

Loslaten... je verweet het me al in het begin. Maar nu is het zo ver... stilaan laat ik je los. Een toekomst met jou liet ik al een hele tijd geleden los. Maar nu laat ik ook het heden los. Laat ik jou los.