Je gaf me een plaats in jouw leven. Ik onderschat die stap niet voor jou. Ik weet als geen ander waar je vandaan komt. Of correctie: ik weet even goed als Haar waar je vandaan komt. Dààrom dat wij beiden zo veel van jou houden... omdat we je verleden kennen. Maar met dàt verschil dat Zij niet bang moet zijn dat Zij je moet afgeven. Zij heeft jou, en de beste garantie dat jij van Haar zal blijven is jouw angst voor verandering, voor afscheid.

Die angst is niet eenvoudigweg de angst om iemand of iets kwijt te geraken, zoals jij denkt. Die angst is ook en vooral: bang zijn dat je een verkeerde beslissing neemt. En al zei ik het je al: "geen beslissing nemen bestaat meestal niet... ook niet beslissen is beslissen... dan beslis je voor het behoud van het status quo". 

Dàt is Haar garantie. Jij zal Haar nooit verlaten, ook niet voor mij. Ik kan jou alles geven, ik kan jou mijn ja-woord beloven (wat ik nog nooit eerder bereid was te geven, zoals je maar al te goed weet), ik kan voor jou alles opgeven. Hoeveel garanties ik jou ook geef... nooit zal het genoeg zijn om jou over die angst heen te helpen. En dus zal jij Haar nooit verlaten.

Je sprak het verschillende keren uit... jij gelooft in een "ooit". Een "ooit" als Zij jou buitenzet. Als Zij een einde maakt aan jullie relatie. Maar ik ben meer waard dan "second best". Ik wil een positieve keuze zijn. 

Jouw angst voor verandering en voor het nemen van een verkeerde beslissing is ook mijn zekerheid... nooit zal jij zélf de woorden "het is over" uitspreken. Dus alles rust op mijn schouders... 

Je beloofde me, heel in het begin, dat ik niet meer "alleen moest staan in het leven". Maar door jouw angst en de gevolgen daarvan sta ik meer alleen dan ooit. Want de moeilijkste beslissing die ik ooit zal moeten nemen in mijn leven, jou verlaten, ga ik helemaal alleen moeten nemen.

Omdat ik in alles een aanleiding zoek tot hoop. Hoop op jouw liefde. Hoop op een teken dat ik ertoe doe in jouw leven. Hoop op een toekomst waarin wij samen zouden kunnen zijn.

Ik was er uit... ik maak hier een einde aan. Het is zinloos, zonder toekomst, zonder hoop. En dan gooi je gisteren, midden in een telefoontje, er plots dat woord "lieveke" tussen. Voor het eerst in zo lange tijd een woord dat affectie aangeeft. "hij ziet mij graag!!!" Mijn hart maakte een sprongetje, ik liep op wolkjes de rest van de dag.

Lang duurde het niet... vlak voor vertrek op vakantie stuurde ik je dan, vol overmoed, toch weer die woorden "ik houd van je". Om dan als reactie enkel een "xxx" te krijgen... Alle hoop weer de bodem ingeslagen. Waar hij hoort, denk ik dan. Er is geen hoop... 

Je zegt steeds "als je zoekt, zal je vinden". Jij hebt het over fouten die ik zoek bij jou. Maar dit geldt nog meer voor mijn hoop... ik zoek, en af en toe vind ik. Dàt doet me volhouden... ondanks...

Ik maak je leven compleet... ja, ik geloof dat je naar mij verlangt, op sexueel vlak. Méér dan je naar Haar verlangt. Dàt geloof ik. Daarin maak ik je leven compleet. Maar al de rest heeft Zij. Op alle andere vlakken is Zij degene die jouw leven invulling geeft. Zij is degene aan wie je laat weten dat je onderweg bent. Aan Haar laat je weten dat je bijna thuis bent. Naar Haar stuur je overdag berichtjes om te laten weten hoe je dag verloopt. Aan Haar vraag je overdag hoe haar dag vlot. Ik hoor je tegenwoordig een hele dag niet meer, als ik geen initiatief neem.

Ik lieg... weeral. Soms krijg ik een "fijne werkdag". Of "goed geslapen?" Af en toe nog eens een "gdmxxx" (al komen ook die steeds minder spontaan voor, krijg ik die meestal in reactie op mijn eigen "gdmxxx"). 

Ik maak je leven compleet... maar wat jij niet inziet: ik wil jouw leven ZIJN.

waarom doe ik het mezelf aan? Omdat zelfs contact via Haar een vorm van contact met jou is... omdat ik wil begrijpen waarom Zij jou heeft... wil begrijpen wat Zij meer heeft dan mij... wi begrijpen waarom Zij jou kan houden. Ik probeer Haar te doorgronden, jullie relatie te begrijpen. Jij noemt het "vriendschap"... maar ik geloof het al lang niet meer.

Jij vertrok van hier vanavond, een snelle stop. Maar daarna hoor ik je niet meer... via haar hoor ik elk van je stappen. Hoor ik hoe je, onderweg naar huis, laat weten waar je bent, meerdere keren op dat korte traject. Terwijl ik enkel stilte krijg. Niets... zelfs geen "ben terug thuis". Ik voel me onbestaand, weeral. Ik voel me onbenullig, zoals steeds weer tegenwoordig. Ik voel me... niet meer jouw vrouw.

Zij zegt het: "zo is hij". Ze legt me uit hoe je, altijd, laat weten waar je bent, wat je doet, wanneer je je verplaatst. Ooit deed je dat ook bij mij. En verstikte het me. Maar ik wende eraan, verbazingwekkend snel.  Het werd geruststellend... plaatste me op gelijke voet met Haar.  En plots was dat weg... en dat kan ik enkel lezen als "onverschilligheid", "loslaten", "afstand". Want hierdoor maak je me duidelijk dat ik minder ben dan Haar. Minder belangrijk. Minder degene aan wie je laat weten dat alles goed is met jou. Minder degene aan wie je wil laten weten dat alles goed is met jou. Minder degene die moet weten dat je veilig bent. Minder alles...

Voor mij weer een teken dat ik je kwijt ben aan Haar...

Ik beken: je bent een geweldige minnaar. Allesbehalve egoïstisch. Vandaag was niet anders, je kent mijn lichaam en je bent bereid het tot het uiterste te drijven.

En toch was alles anders. Geen emotionele verbondenheid. Geen gevoel van intimiteit. Hoe kan ik me zo alleen voelen, met jouw lijf tegen/rond/in me? Je bent er niet.

Er zijn drie "JIJ"s. Er is jij-de-goede-vriend. Er is jij-de-minnaar. En er is jij-mijn-soulmate. De derde jij ben ik kwijt. Ik hoopte hem vandaag terug te vinden, ergens iéts te horen dat me zou aangeven dat er hoop is. Maar op die volle 4 uren vond ik geen enkele aanwijzing. Dus dit was het dan... we zijn nu officieel "friends with benefits". 

Dit heb ik nooit gewild. Toch niet met jou. Op deze manier wil ik jou niet. Dan heb ik nog liever niets...

Om dan om te slaan in een wrang gevoel, als je iets later duidelijk maakt dat je het deed om niet het verwijt te krijgen dat ik anders zou denken dat "je me niet wilde zien". 

Dus jouw omweg langs mijn werk was voor mij? Geen behoefte van jouw kant om me te zien als de kans zich voordoet. "Geen behoefte meer" moet ik daarvan maken... want in het begin bestond die behoefte wel. Vroeg je me actief naar mogelijkheden in mijn agenda, elk uurtje was er één. Die tijd is duidelijk voorbij... En ook hier is dat dubbel: was het voordien té intens, té verstikkend... nu voel ik me in de steek gelaten.

Een situatie van dubbele ambivalentie, heet dat zo mooi. Jou mogen zien maar beseffen dat je het doet uit een soort angst voor mijn eventuele reactie, of jou niet zien maar beseffen dat jij zo doet wat JIJ zelf wil (en dus jezelf veel meer respecteert, iets waar ik al vaker op hamerde). Ambivalentie die ik niet kan oplossen, omdat er die factor is die volledig buiten mijn wil om ligt: jij, jouw eigen wensen en behoeftes.

Ik ken jouw behoefte wel. Behoefte aan mijn lichaam. Behoefte aan mijn strelen. Behoefte aan mijn genot. Maar ik wil dat je MIJ wil. Ik wil dat je mij wil zoals ik jou wil. Ik wil dat je mij ziet zoals ik jou zie. Ik wil dat je mij nodig hebt zoals ik jou nodig heb.