Wat ik toén als een zegen ervaarde, is het afgelopen anderhalf jaar een vloek gebleken. Want juist daardoor was ik iets kwijtgeraakt. Iets waarvan ik vreesde dat ik het nooit meer zou ervaren, in de overtuiging dat enkel jij me nog zo ver kon drijven. 

Vandaag heb ik echter de vloek doorbroken. En het voelt als een enorme bevrijding. Ik heb nooit beseft of kunnen inschatten hoe belangrijk het voor mij zou zijn om die laatste lichamelijke schakel te doorbreken. 

Meer en meer zie ik in hoe zeer ik in jouw web gevangen zat. Ik voel de draden bijna lijfelijk, ik zie de losse flarden overal rond me hangen, als spookbeelden, echo's van wat wij waren. Ik wil ze van me losrukken, wegspoelen. Steeds als ik denk dat ik de laatste draad doorbrak, kom ik weer een andere tegen, lijkt het wel. Hoe heb ik me ooit zo kunnen laten inpakken, in die strakke cocon?

Maar dan denk ik: laat me het goede onthouden en het slechte vergeten. Het is een strijd geweest. De dag komt echter steeds dichter waarop ik, met volle zekerheid, zal kunnen zeggen: "I love the person I've become, because I fought to become her".