De aanleiding doet er zelfs niet toe. Er is altijd een reden om elkaar op te zoeken, online. En het is altijd weer zinloos, eindigt altijd met ruzie, maar ook met stille wenken naar "ik mis je" (in beide richtingen). En toch... ik mis je minder en minder.

Ik kan hier op vakantie genieten van het "zonder jou" zijn. Uren gaan voorbij, dat ik niét aan jou denk. Maar er zijn nog steeds nét zoveel momenten waarop je door mijn hoofd schiet "dit zou ik hém willen vertellen" of "dit wil ik met hém delen". Maar ik doé het niet meer... Eén keer stuur ik je een foto, is het overweldigende gevoel sterker dan mezelf. Zo'n natuurkracht, ik kan niet anders dan het met jou te delen.

Jouw reactie is lauw, en kort. Teleurgesteld zwijg ik de rest van de dag. 

En in de loop van de avond vind jij het excuus om me te contacteren... iets dat je "voor mij deed". Je laat het niet na om me dat te melden 'toch iéts dat ik goed doe". Onderhuidse steek... ik zwijg, en bedank je voor de moeite. Verder hoor ik je niet meer... tot Zij me, zonder dat ik online ben, komt melden dat jullie gaan slapen. Waarom? 

Ik word boos, heb nét genoeg gedronken om me niet te kunnen inhouden. Bovendien gaan nét op dat moment mijn vakantiegenoten allemaal slapen... Dus je krijgt een bitsig bericht, ik geef het toe. Ik ben wie ik ben, en als er iets op mijn hart ligt, gooi ik het eruit. Geen non-dits... zo sta ik nu eenmaal niet in het leven. 

Ik sluit af voor ik weer te ver ga in mijn woorden. Het is zinloos...