Oh, je hebt me gecontacteerd... ik denk dat het 5 juli was. De klassieke avond dat Zij weg was, kreeg ik, 10 min na haar vertrek, een berichtje via fb "wanneer ben je vrij?" Dàt was de enige avond waarop ik vrij was voor mijn vertrek op vakantie. Jij kent mijn agenda nét zo goed als ikzelf... of je zou die toch moeten kennen, na 18 maanden. Door me dat berichtje te sturen ipv me te bellen, ontnam je me de kans. Want je weet goed genoeg dat jouw berichtjes niet meer doorkomen op mijn GSM. Ik was ook héél duidelijk: ik wil géén berichtjes meer, enkel rechtstreeks contact via telefoon.

6 juli belde je me dan. Weer een rondje paniekvoetbal... vaag spreken over een doktersbezoek, en een mogelijke ingreep. We spreken af voor 17 juli. Jij verwijst weer naar je doktersafspraak "als ik dan nog niet geopereerd moest", en zegt er meteen bij "ik zal er zijn". "Desnoods stel ik de ingreep uit, want ik wil zeker komen". 

Ik weet zelfs niet of ik er naar uit kijk. Mijn aankomst hier op vakantie was heel vreemd. Precies een jaar geleden kwam ik op deze zelfde plek aan. Vol dromen... Jij hield me enkele dagen kamperen voor, een jaar geleden. Jij ging het wel regelen, dat jullie samen gingen komen kamperen, met ons. Je hield me een laat-avond wandeling rond het meer voor, we zouden het wel regelen dat Zij en mijn wederhelft op de kids zouden letten. Dié droom liet je al uiteen spatten, nog voor vertrek. Ik herinner me vorig jaar.. toen fietste ik rond het meer, en bekeek weemoedig de bankjes. Maar ik droomde van 24 uur samen, zodra ik thuis zou komen halverwege... 

Je liet het me geloven... tot vlak voor mijn vertrek. Vanuit de auto stuurde ik "ik vertrek". Wekenlang hield jij bij hoog en bij laag stand, dat je "het zou regelen, die 24 uur samen". En bij vertrek las ik plots "kunnen we afspreken in een kamer, in de regio bij mij?" Geen 24 uur samen, hooguit 2 of 3 uur in een kamer, om dan alleen naar mij thuis te rijden. Om de andere 21 uur alleen door te brengen.

Ik reed naar huis, huilend. Ik stapte thuis onder de douche, huilend. Ik zie mezelf nog steeds, onder de douche, mezelf aankijkend in de spiegel. Wanhopig, gekwetst zoals nooit eerder. Telefoontjes, roepend, verwijtend, huilend. Tenslotte reed ik, om 3 uur 's nachts, naar jou toe. Afspraak op een parking, in de buurt van je tijdelijke logement. Je stapt in mijn auto, en we praten. Koud, afstandelijk. Ik ben op, kapot. Dié avond was het voorbij. 

Precies een jaar later gaan we afsluiten. "het uitpraten" Ik weet niet wat er nog uit te praten valt. Jouw bewering "jij kan niet zonder mij, en ik kan niet zonder jou". Ik kan wél zonder jou. Daar ben ik de afgelopen maanden écht wel achter gekomen. Je hebt me lang anders voorgehouden, en ik geloofde je. Net zoals ik alles geloofde... jouw stellige "geloof in ooit voor ons samen". 

Maar: één pertinente leugen, waar je niets tegen in kan brengen, veranderde alles. Dat zo'n pietluttig iets, een detail, mij éindelijk zou doen inzien dat jij tegen me kàn liegen... Onder alles heb je je steeds weer uit gepraat. Maar mijn verjaardagscadeau is een duidelijke leugen. Als jij één leugen tegen me kan vertellen, kan je er meer vertellen. Dié leugen zet alles op losse schroeven. En daar ga ik je zondag aan confronteren... 

Had ik enkele dagen geleden nog zin om onze afspraak af te zeggen... intussen kijk ik er naar uit. Jou uit mijn leven krijgen? Ik weet het niet.... het is ondoenbaar. Eigen schuld, ik gaf je een plaats, en het is quasi onmogelijk om je er volledig uit te schrijven. Maar je plekje zal enorm beperkt zijn. Jij hoeft niets meer te weten over mij. Het zou gemakkelijk zijn, om het je in te wrijven: "er is een nieuwe man in mijn leven". Maar ik ga het niet doen... want het gaat jou niet aan.

De rest van mijn verhaal is van mij, van mij alleen. Of de rest van het verhaal met deze man zal zijn, in een plusrelatie? De toekomst zal het uitwijzen. Momenteel gaat het goed. We zijn 7 weken ver. Het lijkt niets, maar het verschilt sinds dag 1 in alles wat wij al meemaakten op die periode. Géén ruzie, géén onvertogen woord, géén enkel verwijt, géén enkele straf. Géén dreiging. Enkel fijne momenten, duidelijkheid, en een absolute bedoeling tot engagement, binnen de beperkingen van de realiteit. Alles wat ik bij jou hoopte te vinden... en precies het tegengestelde van wat ik vond bij jou.

Het spoor van wat wij waren, blijft bestaan. Ik ben bang om te vergeten hoe het was... en als er een herinnering komt bovendrijven, wil ik ze kunnen neerschrijven. Zodat ik kan teruggrijpen naar hoe het voelde... moest ik het ooit vergeten. Moest ik ooit in de verleiding komen om te buigen...