Het antwoord is nog steeds "ja". Maar met een nuance...  Houden van jou gaat niet meer samen met "jou hebben". Ik zag je van het podium stappen... voorbij onze rij wandelen. Jouw blik ging enkel naar Haar en jouw dochter, mij negeerde je. Instinctief maakte je de keuze. Ik leg er me bij neer.

Gisteren was Zij er niet... zocht ik je op na de voorstelling. Even praten in de kleedkamer, alleen. Ik bleef bij je tot iedereen weg was. En je gaf me een snelle zoen op mijn lippen. Maar jouw eerste vraag zei alles "heb je me gemist?" terwijl het juiste om te zeggen geweest zou zijn "ik heb je gemist".

Altijd weer... alles draait om jou. Jouw geruststelling, jouw eigenbeeld. Als ik iets gezegd zou hebben, ik zou begonnen zijn met "ik heb je gemist". Jij niet.

Ik heb niet geantwoord, heb je het zelfs maar gemerkt? Ik heb de vraag teruggekaatst: "heb jij mij gemist?". 

Ik ken het antwoord op die vraag. Denk ik toch. Je hebt mij niet gemist, al zeg je van wel. Je hebt mijn lichaam gemist, dat wil ik nog geloven. Maar mij??? Je hebt Haar. Ik ben intussen zover om te zeggen: Ze mag je hebben. Want dit gaat nooit werken, jij en ik. Ik pas niet in jouw leven, jij past niet in het mijne. Ik heb bet nochtans gewild, ik wilde het proberen, er alles voor opgeven. 

Ik geloof in instincten, in eerste blikken. En jouw eerste blik zei alles. Die ging niet naar mij maar naar Haar. Je mag me nog 1000 keer zeggen dat het niet zo is, ik zag jou Haar blik zoeken. Of was het die van jouw dochter? Je zal me dàt vertellen, maar ik zag je wel kijken. Ik kan er niet meer in geloven.

Het is niet erg... ik kom hier wel over. It's better to have loved than to have never loved at all, nietwaar? Je gaf me een blik op hoe het had kunnen zijn, maar toen was het al gedaan. "So be it"... hoe vaak heb ik die woorden al niet geschreven? 

Het is goed zo. Dinsdag kom ik met je praten. Neen, ik ben vastbesloten, ik kom niet vrijen. Sowieso, zoals je zelf zei: we vrijen  niet meer bij jou thuis. Ik ben de vluggertjes beu. Ik kom praten. Ik heb lang getwijfeld, maar ik kom nog even zonder horloge. Omdat ik eerst mijn eigen optreden niet in gevaar wil brengen. Ik wil nog rust, nog enkele weken. Ik wil mijzelf hetzelfde gunnen als ik jou gunde, afgelopen weekend. Rust, kalmte.  Wat ik kom zeggen, weet ik eigenlijk nog niet. Ik kom vooral luisteren, denk ik.

Ik weet nu al wat je zal vertellen. Jouw nieuwe project. Maar mij sleur je deze keer niet mee... je mag het werk zélf doen. 

Ik kàn dit!!! Nog even volhouden... over 5 weken ben ik 5 dagen alleen thuis. Tijd genoeg om te huilen, te rouwen, te treuren, zonder mensen in huis. Daarna moet het gedaan zijn. Symbolisch of niet, maar jouw verjaardag valt in die periode. 

Let's get it over with... 

Mis ik je er minder om? Neen, absoluut niet. Heb ik minder spijt van hoe alles gelopen is? Zeer zeker niet. Ik rouw nog steeds. Maar ik rouw steeds minder om jou, steeds meer om wat had kunnen zijn en nooit meer zal zijn. Ben ik duidelijk? Dat weet ik eigenlijk niet... maar voor mij voelt het zo.

Maar elke dag neem ik meer afscheid van de toekomst zoals we ze samen droomden. Liggend op een bed, ergens op een kamer. Want natuurlijk vrijden we geen 2 of 3 uur non stop. We praatten veel, over alles en nog wat, maar vooral over dromen, over "ooit". Mijn dromen en jouw dromen, en we zochten hoe we beide konden combineren. We fantaseerden, in afwachting van onze "ooit", over uitjes met mijn kids, enkel jij en ik, "om te voelen hoe het zou kunnen zijn". We planden reisjes, jij zou wel een excuus bedenken om eens enkele nachten weg te kunnen van thuis (voor mij is dat een stuk minder moeilijk, enerzijds professionneel, maar ook omdat het hier geen probleem oplevert om eens enkele nachten alleen weg te gaan). 

Wat hadden we mooie dromen, mijn lief. We droomden groot, grenzeloos, eindeloos. Onze gezichten dicht bij elkaar, pratend, zoenend, onze vingers verstrengeld. 

De realiteit speelde spelbreker. Niet enkel Zij, maar ook jouw inertie, jouw gebrek aan durf en ondernemingszin. Ik besefte al snel dat ik al jouw excuses bedacht om elkaar te zien, weet je nog dat ik die opmerking maakte? Toen het moment kwam dat je zelf een excuus moest bedenken, afgelopen zomer, viel élk plan in het water, bleek er niets gepland. Het keerpunt...

Dromen... ik was bereid om ze allemaal te helpen realiseren.

Wat was ik zenuwachtig. Om de stress te minderen, hadden we elkaar in de loop van de namiddag al even gebeld, om alvast te wennen aan elkaars stem. Ik hoorde jouw stem, die al te bekende klanken. Wat klonk je meteen al vertrouwd...

Mijn hart bonste. Ik trachtte me te concentreren op mijn werk, maar wachtte vol ongeduld op de bel... de bel die niét van de volgende afspraak kwam, want ik had een leegte in mijn agenda. Een leegte die jij zou opvullen, met jouw komst. De initiële reden was op dat moment al een excuus geworden voor onze ontmoeting. Hoeveel uren chatten we in die eerste 2 weken? Elke avond zaten we 5-6 uur te praten, vertrouwden we elkaar alles toe. Elke vraag kon gesteld worden... van in het begin geen geheimen tussen ons, geen taboes.

En toen... ik opende de deur, en daar stond je dan. Ik keek in je ogen, en was verkocht. Je zat tegenover me, in mijn bureau. Onze knieën raakten elkaar nét niet. Onze vingers vlak bij elkaar, zonder huidcontact. En toch... we voelden het beiden. We praatten... we keken... we luisterden... we voelden. Tot de bel weer ging...

Tijd voor het afscheid. We stonden beiden recht, en ik zei "we horen elkaar weer" (of zoiets). En jij... jij kuste me. Een zachte aanraking, jouw lippen die de mijne raakten. Wat ik toen voelde, valt met geen woorden te beschrijven. Magie... 

Ik vroeg je of je wachtte tot ik klaar was. Je zei ja, maar even later stuurde je dat je even naar buiten ging. Mijn hart sloeg een slag over... zou je nog wel terugkomen? De rest is geschiedenis: je kwam terug, we praatten nog meer... en we zoenden. Meteen zo vertrouwd, zo vanzelfsprekend. Alsof we elkaar altijd al gekend hadden. 

Vandaag precies een jaar geleden. En ook vandaag besef je het niet.