De twijfel slaat zo snel toe... ga je er morgen écht staan? Of gaat er wel weer iets dringends tussen komen, een boodschap die je voor Haar moet doen... één of ander oponthoud... weet ik veel wat. Het is en blijft D-day morgen. 

De schrik slaat me regelmatig om het hart... ik voel mijn hart bonzen in mijn keel, ik voel de tranen in mijn ogen springen. Heb je écht begrepen wat ik met deze blog probeer over te brengen? Je kreeg de link vroeger dan voorzien... op een andere manier dan ik voor ogen had. Het had nooit zo bruusk en boos moeten zijn, nooit met die woorden erbij. Ik wilde dat je dit alles las, om te begrijpen hoe ik me voel. 

Mijn angst voor morgen... mijn nachtmerrie... ze spookt nog steeds door mijn hoofd. Oh, niét dat ik me voorstel dat je me écht fysiek pijn zou doen... ik besef goed genoeg dat het een vertaling is van mijn angst voor psychische pijn. En dààr kan je me kwetsen... 

Meer dan hopen kan ik nu niet meer doen. 

Gisteren zo overtuigd dat het "over en uit" was. Ik meende het. Als er niets meer is bij jou, is het over. Dan doet mijn gevoel er niet meer toe. Ik zal dan verder leven met mijn gevoel. Ook dat zal ik wel weer aan kunnen. 

Maar zoals steeds zei je de juiste dingen, sprak je de juiste woorden uit. Voor het eerst in lange tijd had ik het gevoel dat ik nog iets beteken. Wat precies... de tijd zal het uitwijzen. Maar ik hoop dat je me deze keer niét weer laat afglijden naar twijfel. 

Vecht met me mee...

Het doet me nadenken...doorziet enkel die éne collega mij? Of is het evident voor iedereen en durft niemand er iets over te zeggen? Ik durf hopen op het eerste... het contact met mijn team is spontaan en rechtuit. Maar vanavond kreeg ik dit sms-je... nét van haar. Nét van die ene collega die me vertelde dat haar vriend haar regelmatig bedriegt maar dat ze hem graag ziet en het dus aanvaardt. Heeft leren aanvaarden.

Zo veel vragen die ik haar zou willen stellen... hoe beleef je zoiets? Hoe ga je daarmee om? Hoe weet je zoiets? Maar ik doe het niet. Werk is werk... dat moet ik niet vermengen met mijn privé leven. En al helemaal niet met de wirwar die mijn privé leven geworden is.

Maar ook: mijn werk is altijd mijn veilige haven geweest. De plaats waar ik àlles kon vergeten... thuis, huishouden, zelfs mijn kinderen. Tot grote frustratie van mijn gezin.... dat ik wéér eens die of die afspraak vergat te maken voor hen. Op mijn werk bestaat de buitenwereld niet meer... daar tellen alleen ik en degenen met wie ik werk. 

Met jou haalde ik voor het allereerst mijn privé leven binnen in mijn werk. Voor het eerst in 18 jaar liet ik beide werelden toe zich te vermengen. Mijn collega's zagen jou al vaker dan mijn partner (het klinkt even raar, ik besef plots dat het de eerste keer is dat ik naar die vierde persoon in dit verhaal verwijs... maar natuurlijk heb ik ook een "ander"... wat vergeet ik hem vaak in dit verhaal). In mijn bureau zijn sporen van jou te vinden... die Latijnse tekst die ik op muursticker liet drukken, een quote op magneet (dezelfde als die ik aan jou schonk), een pen die je me gaf,... 

Jou uit mijn leven verwijderen.... ik weet niet of het realistisch is. Ik weet niet of ik het kan. Ik weet niet of ik het wil.

Als ik er al in slaag om dit naar jou door te sturen maandag, of ooit... Tien seconden moed... meer vraagt het niet. Hoe cliché kan ik klinken? Maar okee, stel dat... wat wil ik hiermee bereiken?

Er is wat ik hoop, en er is wat ik verwacht. Die twee kunnen vermoedelijk niet verder uit elkaar liggen. 

Wat ik hoop: dat je leest hoe ik me voel. Dat je in mijn woorden niét de kritiek leest, maar mijn gemis. Het missen van toegang tot jouw gevoelens, emoties, gedachten. Het missen van jou als mijn soulmate, mijn "andere helft", mijn man. Het missen van wie wij waren, samen, die eerste maanden.

Wat ik verwacht en dus vrees: dat je de kritiek oppikt (en ja, ik ben me er bewust van dat er wel wat kritiek in zit), en niet meer verder zal kijken. Dat je niets zegt, niet reageert, jezelf blijft afsluiten, en doet alsof er niets gezegd is. Dàt is een grotere angst dan dat je me zou los laten. 

Ik weet niet meer of ik de moed zal hebben om je de link te sturen maandag... of zelfs maar ooit.

"ja"

"waarom?"

"zomaar...een gevoel"

"wat voor gevoel?"

"een voorgevoel..."

"heeft dat voorgevoel met mij te maken?"

.......

"misschien"

Het hield me wakker vannacht. Hoe veel van mijn slechte voorgevoel in verband met mijn ingreep maandag heeft met jou te maken, of liever: met ons? Ik ben nooit eerder bang geweest om een ingreep te ondergaan. Gespannen, ja. De normale ongerustheid, ja. De te verwachten zenuwen, absoluut. Maar bang, tot huilens toe? Zo bang dat ik hard wil weglopen? 

Ben ik bang dat mijn geluk op is? De vorige ingrepen verliepen allemaal vlotjes, perfect herstel, geen complicaties. Ben ik bang dat het niet zo goed kan blijven gaan? Eigenlijk niet... ik heb het volste vertrouwen in mijn chirurg, en het verplegend team.

Dus waarom ben ik zo bang voor maandag? Er schiet enkel jij over, inderdaad. Bang van jouw reactie op mijn woorden hier. Maar eigenlijk... nog banger dat je absoluut niét reageert... dat de volgende dag gewoon hetzelfde is als nu. Beleefde berichtjes over en weer. Niets wordt uitgesproken. En als we elkaar alleen kunnen zien, kan ik je niet weerstaan... steeds weer... nog steeds niet...

Dus ja, ik ben bang. En hetgeen me het meest angst aanjaagt, is de totale afwezigheid van enige reactie.

Als ik geen onderwerp aansnijd, wordt er niets uitgepraat. En ik besef dat ik het minder en minder doe... omdat ik intussen wéét dat het toch niets oplevert. Even kon ik het niet laten, maakte ik een zijdelingse opmerking over je profielfoto... je beloofde me dat je die zou veranderen, als het voor mij zo belangrijk was. Intussen kijk ik nog steeds tegen die foto aan... en dus vermeldde ik het even "die foto zal toch nooit veranderen". Zoals zo vaak garandeerde je me dat je het wél zou doen... ik geloof er niet meer in. Want je beloofde me tot 2 maal toe 24 uur samen... je beloofde me één keertje iets te liken op mijn facebook... je beloofde er te zijn als ik wakker zou worden na mijn ingreep. 

Neen, ik ben niet blind voor de zaken die je wél deed en doet. Er zijn regelmatig momenten waarop ik denk "hé, dit heb ik ooit gevraagd, en hij houdt er rekening mee". Ben ik dan zo veeleisend? Wil ik van jou de perfecte man maken? Ik hád de perfecte man....op affectief vlak dan toch. Je was alles wat ik wilde, zocht, dacht gevonden te hebben. De rest waren details.... En zijn het ergens nog steeds. Zolang ik jouw allesomvattende liefde voelde, kon ik alles aan. Moest je niet perfect zijn. 

Maar is het te veel gevraagd om me geliefd, speciaal, gewenst te voelen? Of om gewoon maar iéts, eender wat, in return te krijgen? Eén voor één vallen woorden, uitingen van affectie weg. "ik houd van je" hoorde ik al een tweetal maanden niet meer. "xxx" viel ergens gedurende de afgelopen week weg. En nu kan zelfs "ik had een fijne avond" niet meer... 

Ik reed naar huis, en ik moest aan een quote denken. "Don't worry when I argue with you. Worry when I stop arguing with you, because it means there's nothing left to fight for". En plots besef ik het: je gaat op geen enkel conflict, geen enkele uitspraak van mij meer in. Dan krijg ik enkel...stilte. 

Het besef valt: ik ben de enige die nog voor deze relatie vecht... 

Doen alsof het me niet kan schelen dat ik je stem niet hoor. Doen alsof ik je niet mis. Doen alsof ik kan slapen. Doen alsof ik kan eten. Doen alsof ik functioneer. Doen alsof... de hele dag door...

Maar het meest van al lieg ik tegen mezelf. Ik lieg tegen mezelf dat ik zonder jou kan. Ik maak mezelf wijs dat ik afscheid van jou kan nemen. Ik spiegel mezelf voor dat ik niet hoop op jouw aanwezigheid maandag, in mijn ziekenhuiskamer. Ik vertel mezelf steeds weer opnieuw dat ik jou kan loslaten.

Maar diep in mezelf weet ik beter. De waarheid is dat ik blijf hopen... Als ik heel eerlijk ben... hoop ik dan niet dat jij, als je dit leest maandag, terug dichter tot mij komt? Oh neen, ik hoop al lang niet meer dat je Haar verlaat voor mij. Dààr ben ik overheen... of dat denk ik toch.  Maar jou terug bij mij weten, mijn man in gedachten, dààr zou ik alles voor geven. 

Dàt is de waarheid. Mijn waarheid.  Tijd om die onder ogen te durven zien.