Op het eerste zicht lijkt deze uitspraak verkeerd. Waarom zou je in een relatie die geen voldoening schenkt, blijven hangen? Waarom zou je jezelf steeds weer blootstellen aan teleurstelling, aan de confrontatie met onvervulde dromen?

Toch klopt het... Want juist omdàt de relatie geen voldoening schenkt, wil je blijven. Omdat je, op een gegeven moment, de keuze maakte voor iemand. En je wil die keuze niét verkeerd vinden. Het is, voor je eigen zelfbeeld, belangrijk dat je jezelf bewijst dat je de juiste keuze maakte, dat je van de juiste persoon houdt.

Niemand geeft graag toe dat hij een verkeerde keuze maakte. Dus klampen we ons vast. We klampen ons vast aan onze keuze. We klampen ons vast, ondanks het overvloedige bewijs van het tegendeel.

Er zijn intussen 4 volledige dagen gepasseerd zonder enige vorm van contact. precies 99 uur geleden dat ik je voor het laatst zag en hoorde. Mijn laatste woorden aan jou zinderen nog na. "besef nu eindelijk eens dat "wij" enkel nog in jouw hoofd, in jouw beeld van jouw wereldje bestaat". 

Er zijn moeilijke momenten. Gisterenavond stond ik op het punt te breken, je iets te sturen. Wat dan ook. Iets. Een woord, een quote, een link naar een lied.... Iets dat de communicatie op gang zou brengen, opnieuw. 

Ik ging op zoek naar een hulplijn. Een garde fou. Ik stuurde de Player een berichtje "need a walk, need to talk". Al gaf ik hem intussen op als optie, hij is en blijft een vriend. Een vriend waarop ik kan vertrouwen. De wandeling lukte niet wegens familiale verplichtingen. Maar ik kreeg wél meteen een opbeurend telefoontje "to make you at least smile for a moment". Het volstond. Het moment was voorbij, ik kon weer verder.

Mijn relatie ten opzichte van de Player is iets vreemds. Op zovele berichtjes de afgelopen twee weken kreeg ik niets van reactie (of de berichtjes nu plagend, uitdagend of onschuldig waren). Dat zijn "donker kantje" maar heel lichtgrijs is, dààr ben ik al lang achter. Dus ik heb het spelletje "truth or dare" opgegeven. We zijn vrienden, maar -zo bleek gisteren dan maar weer- met toch nét dat beetje meer. Want die éne keer dat ik hem écht nodig had, voelde hij het, en belde hij me meteen. En dàt koester ik... dié connectie.

Met elk uur dat er verstrijkt, drijf ik verder van je weg. Je bent me kwijt, definitief. En ik ben na vandaag zo ver dat ik durf toe te geven: ik maakte de verkeerde keuze. Ik klampte me te lang vast aan de verkeerde keuze.

Ik stuurde het je al vanop mijn vakantie... al besefte ik toen nog niet hoé waar het was, of waarom ik dat stuurde.

Het is hard, maar ik wéét dat ik moet volhouden. Door de knieën gaan is jou carte blanche geven om eender wat tegen mij te zeggen, jou toestaan mij verder te slaan (figuurlijk dan, laten we wel wezen!). Maar het is moeilijk... zo moeilijk. Nog altijd wil ik maar één ding: even je stem horen, of je woorden lezen.

Ik had geluk de afgelopen 2 dagen: gisteren werkte ik tot ruim 23u (dus pas tegen middernacht thuis), vanavond werkte ik en ging ik vandaaruit rechtstreeks naar een toneelvoorstelling.

Een voorstelling over hechten en afscheid nemen. Is hechting gevaarlijk, omdat je aan iemand of iets hechten immers àltijd gevolgd wordt door afscheid? Is het dan niet beter om de pijn van het afscheid te vermijden, door je aan niets of niemand te hechten?

Had ik, van in het absolute begin, meer afstand moeten houden? Had ik het gevaar moeten erkennen, en moeten kiezen voor de veiligste weg? Eén ding is zeker: ik zou nu niet zoveel pijn hebben van jouw afwezigheid. Maar ik zou ook die momenten waarop je me vleugels gaf, gemist hebben. Is de constante middelmaat te verkiezen boven de extremen, met alle pijn vandien?

Mijn gedachten keren terug naar een quote uit "The others". Virginia Woolf legt uit aan Leonard, haar goedbedoelende echtgenoot, dat ze weg wil uit het rustige Richmond, terug wil naar het bruisende Londen, ondanks het zeer reële risico dat ze in de grootstad opnieuw ziek zal worden, en weer zal vervallen in psychose en zelfmoordplannen.

"This is my right; it is the right of every human being. I choose not the suffocating anesthetic of the suburbs, but the violent jolt of the capital, that is my choice. The meanest patient, yes, even the very lowest is allowed some say in the matter of her own prescription. Thereby she defines her humanity. I wish, for your sake Leonard, that I could be happy in this quietness..... But if it is a choice between Richmond and death, I choose death."

Jij bent mijn Londen, hier thuis is mijn Richmond. Ben ik bereid, wetende dat een leven met jou allesbehalve gemakkelijk en misschien zelfs rechtuit gevaarlijk voor mij zou zijn, om mijn rust, luxe, stabiliteit op te geven? Beter kort en krachtig, dan lang en slopend?

Ik heb jou de vraag gesteld eergisteren, na ons afscheid. Ik had nog één vraag, waarvan ik de kans niet meer kreeg om ze te stellen. Of misschien kristalliseerde ze zich pas helder na ons afscheid. 

Komt jouw onmogelijkheid om mij als actieve positieve keuze te nemen als partner voort uit angst, of uit het onvermogen je je leven zonder Haar voor te stellen? Ik hoorde eergisteren zo vaak "dààr moet ik over nadenken", dat ik je deze vraag toevoegde. Het moge duidelijk zijn dat, als het antwoord op die vraag de tweede verklaring is, àlles definitief verloren is. 

Jouw ideaalbeeld, dat je me voorspiegelde eergisteren: elkaar zien, samen dingen doen (wandelen, naar musea gaan), jouw arm om mijn schouder of hand in hand... het is onzin als jij niet voor mij kiest omdat jij Haar niet kwijt wil. Met angst voor verandering zou ik kunnen leven, zou ik in staat zijn geduld te oefenen. Maar in het tweede geval zijn e uitgepraat. En in dat geval zie ik niet in waarom ik mijzelf steeds opnieuw zou moeten kwetsen en blootstellen aan mijn onvervulde dromen, om jouw mentale plaatje te vervolledigen? Hoog tijd dat ik mezelf op de eerste plaats zet.

Vanavond spraken we af. Ik beloofde je mijn avond vrij te houden voor jou, en dat deed ik. Maar heel de dag laat je niets horen... tot 19h: "waar en wanneer?" Mijn eerste reflex is boos te worden... hoe durf je me die vraag te stellen, als ik duidelijk stelde afgelopen vrijdag dat ik enkel mijn avond voor je vrij hield. De rest was aan jou.

Zoals altijd blijk je niets gepland te hebben... Maar wat heb je pech: ik kan steeds langer mijn adem inhouden. Het was niet gemakkelijk voor me, meerdere keren stond ik op het punt je iets te sturen. Maar ik hield vol...

We eindigen in een café'tje, het enige dat open is. Want openingsuren checkte je niet... natuurlijk niet.

Wat je van me verwacht nu, weet ik nog altijd niet. Daar "moet je over nadenken". Wat je wél weet, is dat je me wil blijven zien. Wat het nut daarvan is, in de huidige omstandigheden, weet ik niet. Maar ik ben niet de moeilijke... je krijgt wat je vraagt. Als jij nu plots wél kan verklaren waar je een hele dag naartoe gaat, of het nu met of zonder mij is, des te beter. Maar ik maak me geen illusies: je woorden voelen aan als de spreekwoordelijke wortel: verleidelijk om erin te geloven maar voor eeuwig en altijd onbereikbaar.

Op geen enkel moment kàn jij erkennen dat ik in elk scenario van "ooit" tweede keuze zal zijn. In één en dezelfde zin zeg jij "ik zal Haar nooit verlaten" en "er bestaan scenario's waarin ik actief voor jou kan kiezen". Maar welk scenario dat dan wel kan zijn, daar moet je "over nadenken". Het is een wortel... jij kàn gewoon niet erkennen dat jouw beide uitspraken incompatibel zijn. Want dàt erkennen is ook de laatste band met mij verliezen, mijn laatste hoop vernietigen. Wat jij maar niet in lijkt te kunnen of willen zien, is dat die laatste hoop al lang geleden verdwenen is.

Want ik ben wél bewust van het feit dat beide uitspraken incompatibel zijn. En dus trek ik mijn conclusies: 'ooit' bestaat niet. En dus zal ik nooit een actieve, positieve keuze zijn in jouw leven. Jij leeft in een droomwereld... en te vaak heb ik me erin laten meesleuren. 

We namen afscheid vanavond, vrij bruusk (onverwacht bezoek van de schoonzoon, die toevallig in de buurt was, 100 km van zijn woonplaats). Een laatste keer herhaal ik dat jouw uitspraken incompatibel zijn, dat ik het beu ben dat je me wortels voorhoudt.

Weer vraag je wanneer je me weer kan zien. Ik kan je enkel de optie van volgende week dinsdag geven, 's avonds. Aan jou de plaats te bepalen... ik stel niets meer voor. 

Ik zie wel. Jij beloofde me hulp voor mijn operaties volgende week (ik heb een hoop ritten te doen waarbij ik zelf niet kan rijden, en jij kon er verschillende opvangen). Maar plots klonk het van "ik ga heel drukke weken tegemoet, ik ga weinig tijd hebben om af te spreken". Weer een belofte die je me deed "ik zal er voor je zijn, ik breng en haal je naar de dokters die dagen"... lege woorden.  Ik regel me wel op een andere manier. Laat je er zelf achter komen dat je je beloftes niet hield.

Jij wil me zien. Met me gaan wandelen, hand in hand. Met me naar een museum gaan, in Amsterdam, in Parijs. Ik heb het allemaal al gehoord... en niéts hiervan heeft zich  gerealiseerd. Mij trek je niet meer mee in je dromen... ik ben er moe van.

Ik wil enkel begrijpen wat jij nu écht denkt, wat jij nu écht wil. Of jij écht denkt dat je op de goede weg bent. 

Maar dit is geen relatie meer, al heel lang niet meer. Was het ooit een relatie eigenlijk? In elk geval geen relatie met kans op slagen. Die droom ben ik kwijt... 

Ik noemde jou in dit verhaal de verliezer. Omdat je mij kwijt bent. Jij hoort dit als "ik ben de verliezer, dus ben jij de winnaar". Maar ik verlies ook alles, mijn lief. Ik verlies niet enkel jou, maar ik verlies ook de dromen die ik droomde met jou. 

"ajourd'hui on se manque

chacun de notre coté

mais on arrête pas de s'aimer"

Ons laatste contact dateert van vrijdagavond... het moment waarop je me wéér liet staan. Ondanks je vraag, verzoek, belofte... om me te zien vrijdag, bij thuiskomst van mijn reis, "ging het niet". Meer uitleg kreeg ik niet, en had ik ook niet meer nodig. Want wàt de reden ook was, het zegt genoeg dat jij me dat niet liet weten. Me in het ongewisse liet, me hier thuis liet liegen dat ik mijn aankomstuur nog niet kende. Alles om de kans dat jij me zou komen ophalen aan het station niet te missen.

En pas als ik de vraag stel, en meerdere keer aandring, krijg ik uiteindelijk te horen "het ging niet". Zonder meer uitleg... "je vraagt er ook niet achter". Ik maak me niet meer moe, om je uit te leggen dat je ook spontaan iets kan vertellen. Weer: twee maten, twee gewichten. Van mij verwacht je dat ik spontaan verslag uitbreng, maar bij jou moet ik er achter vragen.

Dus sloot ik af... weer een stapje verder: jouw gsm-nummer is verwijderd uit mijn gsm. Nu kan ik je niet meer bellen (toch niet op gsm) of sms-en. Je thuisnummer ken ik natuurlijk van buiten, maar daar zal ik niet meer naar bellen... ik weet immers nooit wanneer Zij thuis is.

Dus schiet er enkel nog messenger over (jou blokkeren is een groots gebaar, maar ik kan die natuurlijk ook zelf opheffen hé, dus is geen oplossing). 

Dan... ja dàn... kom je over de brug: "wanneer kan ik je zien volgende week?" En je begint met al meteen 2 momenten te noemen die jou uitkomen, maar waarop ik moet werken. Mijn werkmomenten zijn al jaren dezelfde, en ik zou denken dat je na 15 maanden mijn uurrooster wel zou kennen? Terwijl je het meest evidente moment, dinsdagavond, gewoon negeert. Nu ja, ik zeg overal 'neen' op, omdat ik ook effectief élke dag werk en élke avond bezig ben.... behalve dinsdagavond. Het is zo'n gewoonte geworden, om die avond zo veel mogelijk vrij te houden...

Mijn boodschap kon niet duidelijker zijn: ik houd dinsdagavond vrij, heb hier thuis een vergadering aangekondigd. Jij laat me maar weten wat en waar... maar ik weiger bij jou thuis te komen, en ik wil niét op kamer. Je vraagt me hoe je me kan bereiken. Ik begrijp de moeilijkheid niet: jij hebt mijn GSM-nummer nog, je hebt mijn mailadressen (waarvan er twee beschermd zijn), je kan me via messenger contacteren. De achterliggende vraag is eigenlijk hoe ik jou zal contacteren... Dat je het nu nog niet doorhebt: NIET. 

Ik houd van jou, nog altijd. Maar het is niet genoeg, zo veel is wel gebleken. Dus ben je me kwijt. Ik geloof best dat je me zal missen... Maar je zal me missen omdat ik je avonden vulde, omdat ik met je naar bed ging op een manier die uniek was (dàt ga ik nooit kunnen ontkennen), omdat je altijd weer bij mij terecht kon met je klachten (over alles en nog wat, maar vaak over Haar). 

Ik mis jouw liefde. Ik mis jouw aandacht. Ik mis jouw woorden. Maar die dingen mis ik al 10 maanden... een mens zou denken dat het gemis minder zou geworden zijn intussen. Het feit dat dat nog steeds niet het geval is, doet me vrezen voor de toekomst. 

Maar ik moét mijn leven weer in eigen handen nemen. Gedaan met alcohol zodra ik de kans zie. Sinds ik thuis kwam 4 dagen geleden, dronk ik enkel zaterdagavond iets (etentje uit met mijn beste vriendinnen). Nu zit ik hier, alleen in de woonkamer. Kids in bed, ventje weg... Ik zou hier hebben zitten drinken, maar ik mag niet meer van mezelf. Ik moét mezelf bewijzen dat ik zonder alcohol kan. 

Dus kruip ik zo dadelijk in bed... want ik verwacht vandaag geen nieuws ivm morgen. Ik weet zelfs niet of ik me aan nieuws mag verwachten. In het uiterste geval vertrek ik hier, met een boek, en ga in een café'tje zitten morgenavond. Ik kan niet nog eens een vergadering last-minute annuleren... 

Ik mis je. Maar het verandert niets meer...