Je beweert dat je "je best doet" om een nacht met me door te brengen deze week. "ik probeer". Wie houd je voor de gek? Zij is op verlof, had ik het niet voorspeld? Ik durf zelfs vrijdag in twijfel te trekken, ondanks jouw verzekering dat je er zal zijn. Ik geloof er niet meer in...

Maakt het me uit? Ja en neen. Ik wil hier korte metten mee maken, in de hoop dat het me lukt. Ik wil verder... alhoewel, verder waarmee???

Wat ik jou moet nageven: ik trek alles in twijfel. De situatie hier thuis... wat rest er mij nog van mijn relatie? Een vriend vroeg het me: "is dat nog een relatie tussen jullie, of een partnership?".  Een vriend die ik wel meer zag worden... maar hij stelt zijn grenzen. Maar goed voor hem... laat hem maar een vriend zijn.

Maar zonder het te beseffen stelde hij DE vraag: zijn wij hier thuis nog geliefden of partners? Het antwoord is in mijn hoofd duidelijk: we zijn partners. Partners die verdomd goed op elkaar ingesteld zijn, die perfect samenleven, een soort bedrijf runnen. Ons huishouden draait op rolletjes, de kids doen het goed onder ons gemeenschappelijke bestuur. 

Is dàt het leven? Blijkbaar is het mijn leven... en zolang hij me de vrijheid laat die me toestaat om ernaast genot te zoeken, moet ik er tevreden mee zijn, denk ik. De Ander blijft aanwezig... al geraakte ik al weken niet meer tot bij hem. Hij blijft me berichtjes sturen, soms plagend, soms gewoon vertellend. De waarheid is dat ik meer over zijn dagen weet dan over de jouwe...

Geloof ik jou nog? Geloof ik dat je écht je best gaat doen om een nacht met me door te brengen deze week? Geloof ik dat je écht 15 maanden geen vorm van sexuele intimiteit had met Haar? Geloof ik dat je van mij houdt? 

Je verwijt me dat ik je niet meer geloof... Je hebt gelijk, vrees ik.

Eergisteren hadden we een chat "zoals vroeger". Er gebeurde iets op het werk, en daar vertelde ik over. Daaruit vloeide een chat voort, over het leven, zin en onzin ervan. Zoals we in het begin hadden.

Maar wat ik nu pas opmerkte: zo'n gesprek bestaat uit mijn verhaal, en jouw cliché reacties "idd", "da's erg", "hoe voel je je?". Jouw kracht zit 'm in het luisteren, zeg jij dan. Maar eigenlijk luister je niet écht, merk ik. Je geeft gewoon de "juiste" reacties, zodat ik verder vertel. En als ik me zwak toon, kan jij me redden. Kan jij je mijn held voelen, degene die écht naar mij luistert.

En toch... in mijn herinnering vertelde jij ook vroeger. Daar stopte je al lang geleden mee. Jij blijft op de oppervlakte, geeft niets prijs. Dan kan je niet van mij verwachten dat ik mijn diepste gevoelens nog deel. Eergisteren was een moment dat het me even hoog zat... Wat jij echter niet weet, is dat ik over mijn dag aan 2 andere personen vertelde, op hetzelfde moment als tegen jou. Twee mannen. Twee mannen die veel voor me betekenen, elk op een andere manier. 

Maar het gevolg is direct. Dezelfde avond krijg ik een "slaapwel xxx" ipv de "slaapwel" van de afgelopen maanden. Vandaag had ik een uitje met het hele gezin, een optreden. En dus krijg ik vanochtend plots "ik zal aan je denken vanavond". De enige uitleg die je bereid bent te geven is "ik voelde het zo aan, om dat te zeggen". Maar ik krijg ook "tot morgen" ipv "tot straks". En inderdaad: bij thuiskomst rond middernacht blijk jij vroeg in bed gekropen... abnormaal vroeg. Zij ook. Wat wil je me nu zeggen? 

Ik zit nog wat te piekeren... te mijmeren. Over vroeger... veel over vroeger. Ik zoek wat liedjes op, luister naar teksten. Val op "for the longest time" van Billy Joel. Je zong dat voor mij, in een ander leven. Ik durfde niet naar je te kijken, uit schrik dat alle andere aanwezigen zouden zien wat ik hoorde. Je zei me dat de tekst je gevoelens weerspiegelden. Ik luister naar de tekst, en plots komt een andere herinnering opzetten. Een herinnering waarvan ik niet weet of ze écht is, een voorgevoel of geconfabuleerd.

De herinnering aan een gesprek met Haar. De herinnering aan Haar stem die me vertelt over jullie ontmoeting. En over hoe jij voor Haar zong aan de telefoon... dàt nummer. Is dàt echt gebeurd? Of maak ik het ervan? 

Ik besef dat het er niet meer toe doet. Op dit moment voel ik me klaar voor 1 april. Ik prent mezelf in dat ik dit gevoel moet vasthouden!!!

Je belt me vandaag... "per ongeluk", via messenger. Een videochat. En even zie ik je gezicht op mijn scherm. Meteen daarna hoor ik Haar stem. Ik hang op... Hoe "per ongeluk" is dit, als dit gebeurt, nét als ik een ronduit sarcastische reactie stuurde naar jou?

Het geeft me het gevoel dat je met me speelt... me in je netten tracht te lokken. Maar misschien geef ik je te veel krediet, zie ik in jou een grotere manipulator dan je eigenlijk bent? Kan het écht zo zijn dat ik zo veel houd van zo'n doortrapt persoon? Of kan ik stilaan zeggen "hield"? Een stuk van mij zal altijd van je blijven houden, besef ik.

Gisteren... je drukt je spijt uit dat ik nog geen feedback gaf op jouw verhaallijn. Mijn reactie is direct "ik wacht al 4 maanden op feedback op mijn vertaling". Altijd opnieuw hoor ik van jou "binnenkort". Maar ik laat me niet kennen, lees jouw verhaallijn, zet mijn opmerkingen op papier en stuur je je document terug, binnen het half uur. Mijn stuk herwerk ik wel zonder jou... met een vriend. Kan je wéér jaloers worden, ongetwijfeld.

Vandaag zat ik meerdere uren in de auto...onderweg. Veel tijd om na te denken. Veel tijd om gesprekken te herinneren. Ik tracht me ons vrijen te herinneren, en moet erkennen dat het te lang geleden is. Ik wéét dat het geweldig was, iedere keer opnieuw. Jij hebt me een genot leren kennen als niemand ooit eerder. Dàt zal ik altijd blijven missen. Maar zo zal het nooit meer kunnen zijn. Zoals ik me aan jou gaf... daarvoor moet ik volledig vertrouwen hebben. Daarvoor moet ik me volledig geven. En dàt ga ik bij jou niet meer kunnen...

Ik kan je nét niet haten. Daarvoor herinner ik me te veel. Maar ik kan ook niet meer van je houden zoals voordien. Daarvoor herinner ik me ook te veel.

Dus wààr haal jij je insinuaties? Vanochtend ben ik het, na een zoveelste opmerking, grondig beu. Ik vraag je of ik je kan bellen, want via chat zeg jij toch niets. Normaal zou je alleen thuis zijn, maar je meldt me dat Zij thuis is, ziek (weeral). Maar ik heb geluk: je doet boodschappen, en dus kan ik je even bellen.

Aan telefoon zeg je wél dingen (oh, die eeuwige achterdocht van jou... niéts schrijven, enkel zeggen, zo is er geen bewijs). En hoor ik éindelijk waar je al 2 dagen op aanstuurt... Blijk je jaloers te zijn op een vriend van me, die homo is. Want je hebt het anders begrepen. Door het feit dat hij kinderen heeft, denk jij dat hij ook nog een vrouw heeft. En wie een vrouw heeft, zou er wel eens met de jouwe vandoor kunnen gaan. Is een gevaar, als hij tijd met me doorbrengt.

Ik kan er enkel om lachen. Al 8 maanden vertel ik je over hem, over zijn privé troubles met zijn echtgenoot (en niét echtgenote!!!). En alles wat jij kan zeggen, weeral, is "dan heb ik het fout begrepen". Geen "sorry voor mijn insinuaties". Geen verontschuldiging. Enkel "jij hebt gelijk dan". 

Ik zal hier nooit aan kunnen wennen. Zo'n jaloezie. Vond ik het in het begin flatterend, vleiend (iemand die jaloers was om mij!)... je had geen reden. Zo lang liet ik alles om jou draaien. 

Maar je hebt gelijk: intussen heb je reden om jaloers te zijn. Ik geef mijn lichaam aan een ander. En stilaan geef ik zelfs mijn gevoelens aan een ander. Ik heb jou losgelaten. Of liever: je bent mij kwijtgeraakt. In al onze ruzies, in al jouw incoherenties en leugens, ben je mij kwijt geraakt.

I've moved on... Je hebt me mezelf beter leren kennen. Je hebt me bevrijd van schuldgevoelens. Je hebt me doen inzien waar het misloopt thuis, wat ik mis. Maar je hebt me ook geleerd wat ik niét wil. Of ik ooit een betere versie van "ons" zal vinden, weet ik niet. Maar of ik die nu ooit vind of niet... bij jou zal ik het ultieme geluk duidelijk niet vinden. Dat heb je me de afgelopen maanden pijnlijk duidelijk gemaakt.

Het spijt me, mijn lief. Het spijt me.

Toen ik je belde dat ik vanavond zou langsrijden om iets terug te brengen, stelde je dé vraag: "waarom vandaag en niet morgen?". Want... morgen ben jij alleen thuis. Morgenavond is Zij weg naar repetitie.

Het zou je duidelijk moeten maken dat het over is. Vroeger zou ik alles gemanipuleerd hebben om morgen langs te komen. Het had zelfs niet veel moeite gekost, want hier thuis had ik geregeld dat ik morgen overal alles zou terugbrengen (bij jullie was één van de 3 haltes die ik moest aandoen). Maar eigenlijk kwam het mij een stuk beter uit om dat gewoon vanavond te doen. En voor het allereerst keek ik naar mezelf, en niét naar de kans om jou te zien.

Onderweg naar jou kwamen er andere herinneringen terug boven. Ik vertrok bij een vriendin (waar ik ook spullen moest terugbrengen), richting jouw huis. Een eeuwigheid geleden reed ik datzelfde traject. Na een meisjes-avond bij haar thuis, zorgde ik ervoor dat ik het niet te laat maakte. Excuusje "ik moet morgen vroeg op". En reed naar jou... voor een korte ontmoeting, even wandelen in de regen. Even jou kunnen zien... hoe vaak reed ik niet het halve uur tot bij jou, om een kwartiertje te kunnen gaan wandelen samen, stiekem, samen de hond uitlaten?

De eerste keer dat ik dat deed, vond je het lief van me. "zoveel moeite deed nog niemand ooit voor mij". Al snel vond je het echter evident, mijn inspanningen, de manier waarop ik mijn leven (en dat van mijn partner en kinderen) rond jou liet draaien. Alles regelde en manipuleerde ik zodat ik jou toch maar even kon zien. Maar nooit bedankte je me voor de moeite... 

Vanavond... ik bel aan. Zij doet open, laat me binnen. Jij zit op de zetel, tokkelt nog iets op je GSM. Je staat niet recht om me te groeten, en ik ga niet tot bij jou stappen en me bukken om je een welkomstzoen te geven. Dan maar niet... ik zal het nog wel horen later.

Ik zit in jullie zetel, en besef: ik geniet ervan hier te zitten en met Haar te praten, de honden te aaien en te knuffelen. Jij... jij zit erbij. Je vertelt een aantal verhalen, tegen Haar. Ik krijg geen plaats in jouw blikveld, lijkt het wel. 

Oh, ik ken je wel... geen welkomstzoen. Maar jouw "blijven zitten" was zo ostentatief en veelbetekenend voor mij. Als je iemand die binnenkomt wil groeten, sta je even recht. Blijven zitten en verder doen op je GSM is niet bepaald een teken van interesse. Of ben je "gekwetst" door het feit dat ik verkies vanavond te komen in plaats van morgen?

Ik zit daar, tussen jullie, en besef dat het me niet meer kan schelen. Ik ben er, ik ben daar waar ik al zo lang tracht te geraken. Het land van onverschilligheid. Waar jij een ander bent, waar ik besta, los van jou.