mensen veranderen niet zomaar. Mensen veranderen ook niet makkelijk. Dus doe ik wat ik altijd doe: ik schrijf mijn gedachten neer, wetend dat ik straks anders niet meer uit mijn woorden kom.

Over enkele uren kom je langs Zo is het toch afgesproken. Zoals altijd tegenwoordig wacht ik af, nooit zeker of er weer niets tussen komt. Of Zij er toch weer in slaagt om je thuis te houden.

De afgelopen weken heb ik veel nagedacht. Over ons, vanzelfsprkeend. Maar ook over hoe het nu verder moet. Over wat er geberud is. Over wat er nog rest. Over wat ons bindt, maar ook over wat ons uiteen drijft.

Ik heb geprobeerd te analyseren wat ik wil. Niet gemakkelijk, ik geef het toe. Ik weet wat ik niét wil, dat is eenvoudiger. Ik wil niet meer rondlopen met tranen in mijn ogen, zonder mijn lach. Ik wil niet meer in de auto stappen met het idee van ergens tegen te rijden en overal van af te zijn. Ik wil niet meer zitten hopen op afspraken die onzeker zijn en last minute geannuleerd worden. Ik wil geen ruzie meer, geen achterdocht, geen verwijten, geen onduidelijkheid.

Een vraag die ik weet dat jij je stelt: wil ik met je vrijen?  Het antwoord is complex. Omdat mijn wens hierin overschaduwd wordt door angst. Vrijen met jou is een herinnering aan iets ongelofelijks, iets ronduit magisch. De magie kwam zeker voor een stuk door complete overgave, de intensiteit van onze gevoelens, het geloof in een toekomst. Mijn angst heeft te maken met alle gebeurtenissen, teleurstellingen, rusies. Durf ik het risico te nemen dat vrijen met jou veranderd is? Dat de magie verdwenen is?

Niet alleen is onze band anders. Ons contact is gespannen. Bovendien zijn er mijn antidepressiva, die zeker en vast mijn libido aantasten. Maar ik heb ze nodig. Ik ben er verre van klaar voor om mijn leven terug aan te kunnen zonder mijn pillen.

Wat wil ik dan wel? Opnieuw beginnen, met de kennis van vandaag. Me niet meer laten meeslepen in dromen over "ooit" maar mijn voeten op de grond houden. Zouden we het dan wél gered hebben? Ik mag mezelf niets meer voorliegen... zelfs lang voor deze zomer, van in het prille begni, waren er nachtelijkse ruzies. Ik herinner me de ruzie aan het station, op mijn verjaardag, omdat ik niet op het perron stond. Urenlange chats over een verkeerd woord. Slapeloze nachten.

En toch... Ik had je niet "niet willen leren kennen". Ik had je niet "niet willen aanspreken op 7 februari". Ik had je niet "niet willen ontmoeten en zoenen op 23 februari". Ik had niet "niet met je willen meegaan op 7 maart, in dat hotel met die gekke eigenaar". 

Maar ik ben vandaag realistisch. Er staan zo veel dingen en mensen tussen ons in. Zij-die-jou-heeft. Steeds weer komt het moment in me op dat je me zei dat je het Haar "nooit zou kunnen aandoen". Ik had het toen moeten beseffen. Maar ook later... al die momenten dat ik, in ruzies, dreigde Haar van facebook te verwijderen als vriend. Jouw ongerustheid gold nooit mij, hoe ik me voelde, maar hoe Zij zich zou voelen, hoe Zij het niet zou begrijpen, hoe Zij het erg zou vinden.

Ik ga eerlijk zijn. De vraag "wat wil ik?" kan ik niet beantwoorden. Nog niet. Misschien wel nooit.

Er is maar één iets dat ik altijd zal willen, dat niet zal veranderen. Van jou te mogen houden, was en is mijn enige wens. En er is niets dat jij kan zeggen of doen om me te beletten dàt te doen. Zo ver gaat jouw invloed op mij niet. Al de rest zijn daartegen details.

Ik heb me er echt bij neergelegd: het is voorbij. Het is al lang voorbij, maar ik had tijd nodig om het te beseffen. Of liever: tijd om het te erkennen. De afgelopen dagen en weken zie ik je sprongen maken, pogingen doen. Maar het doet me niets meer. Eindelijk kan ik dat zeggen: het doet me niets meer. 

Pas op, dat is niet hetzelfde als "jij doet me niets meer". Maar het is een start. Beter dan niets. 

Onze gesprekken blijven met momenten uiterst moeizaam. Gisteren eindigde je met "ik word boos, stop ermee". Omdat ik het waagde je te confronteren met je eigen incoherenties... iets dat je nooit hebt verdragen. De tijd dat ik mezelf dan maar in 1000 bochten wrong om het goed te maken, is voorbij. Jij zegt me te stoppen, en ik zwijg gewoon. Stuur niéts meer. 

Het resultaat is dat jij mij, rond 10.30h vanochtend, een "gdm" stuurt (waar ik dat de afgelopen week weer élke dag was). Doordat ik hard aan het werk ben, zie ik jouw bericht pas rond 11.30h. Op dat moment heb jij me al gestuurd "dan niet". Wéér "andere regels voor jou en mij". Jij màg mijn "gdm" een uur negeren omdat je aan het werk bent, maar ik... ik moet springen, meteen reageren. Ook dat doet me niets. Ik zeg enkel dat mijn werk vreselijk hectisch is vandaag, en dat ik je bericht dan pas lees. Reageer niet op je beschuldiging.

Wat klink je bitter, mijn lief. Met de regelmaat van de klok krijg ik bittere reacties op mijn plannen. Zoals steeds: jij kan géén avond met me doorbrengen, maar ik mag die avonden ook niet doorbrengen met anderen. 

Je moest eens weten.... Binnenkort realiseer ik, in mijn eentje, onze droom: samen naar Amsterdam. Ik ga alleen. Tenminste, dàt was het plan. Maar al chattend hierover met een goede vriend groeide het idee dat hij me komt opzoeken ginder. Hij leeft en werkt al jaren in zijn eigen land terug. We kenden elkaar 15 jaar geleden, en bleven altijd in contact. 

Lang geleden hadden we "iets". Het was nooit een relatie, enkel "hele goede vrienden met benefits". Er is niets meer, maar onze vriendschap bleef. En dus kan ik me perfect voorstellen om enkele dagen met hém door te brengen in Amsterdam. Zonder meer. Of met meer... ik zie wel. Niets moet, alles mag. Ik heb sowieso enkele plannen, dus hij zal zich ook af en toe alleen moeten bezighouden. Een man die ik niét moet entertainen, voor wie ik géén programma moet opstellen. Die gewoon aangenaam gezelschap is, met wie ik kan praten, en ja... samen slapen. Misschien meer, misschien gewoon slapen. Ik zie wel...

Je was al jaloers, gewoon op het feit dat ik nog chat met hem. Al zit hij meerdere duizenden kilometers van hier, jij "zag aan zijn gezicht dat hij nog interesse in me had". Dat ik met hem ging eten afgelopen herfst, toen hij even in België was voor het werk, samen met nog een andere (homo) collega van indertijd, was al reden voor een vlammende ruzie. Al gebeurde er strikt niets, want onze collega bracht hem terug naar zijn logeeradres. Maar al enkel het feit dat ik ging eten met twéé mannen, was reden voor een crisis. "Dat doe je niet, kwestie van respect". 

Heb je ergens gelijk? Want jij ziet inderdaad mijn ontrouw, niet mijn trouw. Ik ga zo vaak uit eten, met mannelijke collega's of vrienden. Zonder meer. Niet élke man is een potentiële minnaar... de meeste mannen met wie ik iets ga eten, zijn niet meer dan dat: mannen, vrienden, collega's met wie ik iets ga eten. Maar natuurlijk zie jij mijn ontrouw... ik ben ontrouw met jou. 

Ik was bereid om trouw te zijn aan jou. Het zou me geen enkele moeite gekost hebben. Kan je dàt geloven? Jou zou ik trouw geweest zijn. Ik ben de tel kwijt in mijn huidige relatie... dat besefte ik recent. Maar nog nooit zo systematisch en duurzaam als met jou. Maar... voor de rest functioneren we als een superteam. En is dàt niet waar het op het einde van de rit om gaat???

Ik blijf hier. Jij biedt me geen enkel perspectief. Misschien maar best.... voor de kids nietwaar? Ze hebben geen idee, en laat ik dat maar zo houden. Ik moet mijn geluk ondergeschikt maken aan hun toekomst. Is dàt niet waar kids krijgen om draait? Dat je je eigen geluk ondergeschikt maakt aan hun noden? Dàt doe ik.. nog minstens 8 jaar. Dàn zijn ze meerderjarig.. herbekijk ik de zaken.

Maar de kans is groot dat ik tegen dan gewoon mijn ritme vond. Rust vond. Gewoon mezelf een plekje gaf, misschien met anderen? Maar niét meer met jou, dàt is wel duidelijk intussen. Je kwam te close... je bent géén geschikte "andere". Jij deed me, voor het eerst, twijfelen aan mijn keuzes. Dààr slaagde nooit eerder iemand in. Besef je dàt wel? 

Ik wil hier uit. Ik wil vrij zijn. Vrij zijn van jou.

Je blijft het spelen... houdt me een wortel voor. Een denkbeeldige wortel. En als ik je confronteer met je woorden van "ik probeer" en "ik doe mijn best" (over het feit dat ik hoop dat je een nacht met me doorbrengt deze dagen, ik alleen thuis), zeg je initieel "dat heb ik nooit gezegd". Mijn reactie van "ik heb al onze chats van de afgelopen dagen nog" lokt een "ik leg het je vrijdag uit" uit. Ik kan er enkel mee lachen.... ik krijg het beeld van een dier dat in het nauw gedreven is niet uit mijn hoofd. Je maakt rare sprongen, en als ik je vast zet, kom je met "ik leg het je vrijdag wel uit". Of "je noemt me een leugenaar, onbetrouwbaar" (wat ik dus niét zei, ik heb onze chats om het te bewijzen). En je eindigt met de dooddoener "je bent te ver gegaan".

Ik kan zonder jou intussen. Kan jij ook al zonder mij??? Wat een ontdekking: ik kan zonder jou. 

En ik meen het. Ik heb jou niet meer nodig. Ik ben terug vrij. Vrij van jou, vrij van jouw goedkeuring, vrij van jouw erkenning.

We droomden zo veel dromen... zo veel plannen. En ik zal er je dankbaar om blijven, dat je die dromen in me deed ontstaan. Wat ik toen niet zag aankomen, was dat jij niet zou doorzetten. Dat je me met die dromen alleen zou laten. Maar ik realiseer ze, één voor één. Zonder jou. 

Bange blanke man... het nummer van Vermandere komt in mijn hoofd op. Associatief, zo werkt mijn hoofd. Jij bent bang... bang om het zonder Haar te moeten redden. Bang omdat je niet zeker bent van mij, niet zo zeker als je van Haar bent.

Wat ik me realiseerde de afgelopen week: telkens als ik sprak over jou en Haar verwijderen van mijn fb, reageerde jij met "Zij heeft dit niet verdiend". Jouw éérste ongerustheid is niét hoe IK me voel, maar hoe Zij zich zou voelen als ik plots verdwijn, onze vriendschap stop. Ik ken mijn plaats nu. 

Het doet er niet meer toe. Je bent me kwijt, mijn lief... Wat ik hier begon als het achterlaten van een spoor van onze gevoelens, werd een echt afscheid. Ik huil een laatste keer om jou... om wat we waren.