Ik overnachtte, ter plekke. Ooit, 8 maanden geleden, droomden we ervan dat je zou meekomen, dit weekend. Ooit, toen jij zo'n dingen nog zei... 

Wat kreeg ik in de plaats? Gisterenavond, rond 17h, begonnen de bittere opmerkingen. Insinuerend, over de persoon die er ook was dit weekend, die ook overnachtte ginder. Je werd steeds verwijtender... dingen als "veel plezier met hém"... een vriend (een homosexuele vriend nota bene) wiens naam ik donderdagavond 12 keer noemde. Je hebt ze warempel geteld! Dat ik volgend jaar een project uitwerk met die vriend, dààr heb je geen oren naar. Steeds weer krijg ik het verwijt, dat ik zijn naam 12 keer vernoemde (op een avond waarop we samen bijna 8 uur doorbrachten samen, in gezelschap van nog 2 vrienden van mij, inclusief de heen- en terugritten). 

Urenlang bleef je me verwijten sturen. Meerdere keren hoorde ik de gewoonlijke woorden "ik zal je niet meer storen", "ik laat je met rust", "ik heb het begrepen"... Toen ik dan uiteindelijk, iets voor middernacht, zei dat ik het gesprek ging afsluiten, dat ik niét mijn verjaardag wilde ingaan in ruzie met jou, werd het plots "ik wil je nog enkele minuten bij me houden... ik wil de eerste zijn die je een gelukkige verjaardag wenst". Ik heb onze chat afgesloten, en wachtte...huilde. 

Om stipt middernacht kreeg ik de eerste wensen binnen. Ik heb ze àllemaal gelezen, voor ik de jouwe opende. Je verdiende het niet om de eerste te zijn die me verjaardagswensen stuurde.

Ik denk terug aan precies een jaar geleden. Ik was erin geslaagd om een uitje te bedenken voor ons beiden, een voordracht in de bieb in mijn buurt. Iets wat ons beiden interesseerde. Ik wachtte je op aan het station, en je kwam, met een gezicht op onweer, aan. Omdat ik je niét op het perron had staan opwachten, maar gewoon voor het station stond. Een uur hebben we ruzie gemaakt, voor we naar binnen gingen. Na de voordracht zou ik je naar huis brengen. Maar jij wilde wachten tot middernacht... om de eerste te zijn die me gelukkige verjaardag wenste. 

Mijn wens ook... we gingen de volgende avond al op kamers, dus ik wilde gewoon gaan wandelen. Daar had ik je van verwittigd. Maar je had er je niet op gekleed, en dus kreeg ik de wind van voren... dat ik geen rekening hield met jou, dat je geen jas bij had. We gingen, al ruziënd, mijn verjaardag in.

En dit jaar doe je precies hetzelfde. En dan heb je nog het lef om, even voor middernacht, te vragen "blijf nog even online, bij me"???

Benieuwd wat je na vandaag zegt... Jouw allergrootste wens  (je jongste dochter terugzien) ging vandaag in vervulling. En daar zorgde Zij voor. Je zal Haar er eeuwig dankbaar voor blijven. Maar ook: nu zal je Haar nooit meer verlaten. Want Zij is nu ook de band tussen jou en je andere dochter. 

Ik ben je minnares. Maar dàt is een rol waar ik liefjes voor bedank, mijn lief. Ik wilde jouw vrouw zijn... ik was ooit jouw vrouw. 

Durf ik het nog eens te zeggen: het is over? 

We hadden een lang moment samen kunnen hebben: je zou me naar de arts brengen (het excuus was dat ik mogelijk niet zelf zou kunnen terugrijden, al wist ik intussen dat dat geen probleem zou zijn). En aangezien Zij de dag werkte, zou je bij me kunnen blijven tot 14h, tot ik zelf terug aan het werk moest. 

Mijn voorgevoel zei me echter dat Zij wel weer een reden zou vinden om je rond 11h, meteen na de dokter, thuis te krijgen. Nét zoals twee weken geleden... Dus veranderde ik mijn plannen. Een excuus 'mijn afspraak is verlaat" zodat jij een reden had om van 11 tot 14h thuis weg te zijn. Ik rijd alleen naar de dokter. Jij die me zei dat je er àltijd zou zijn "want zo ben ik"... je noemde me "lief" dat ik "aan jou dacht omdat je moe bent, dat ik je niet vroeg met me mee te gaan waardoor je zo vroeg op moest op je vrije dag". 

Ik was helemaal niet lief. Ik was berekend... Jou van Haar "losmaken" van 7.15h tot 14.30h? Ik geloof er niet in. Dus koos ik de zekerheid... Maar ook: ik voel de nood om mijn zelfstandigheid terug te nemen. Ik ben altijd zelfredzaam geweest, nooit ging mijn partner mee naar de dokter (neen, zelfs niet naar de gynecoloog tijdens de zwangerschappen, zelfs niét tijdens de fertiliteitsbehandelingen... ik heb niémand nodig). Ik heb lang genoeg het "zwakke" vrouwtje gespeeld, zodat jij de "sterke ridder op het witte paard" kon zijn. Maar aangezien jij jouw rol niet bepaald met verve speelt, is er geen enkele reden meer dat ik me zo blijf gedragen, besef ik.

Mijn eerste plan was je mee te nemen naar de privé-sauna. Weer iets waar we ooit van droomden, maar nooit realiseerden. Ik had zelfs gereserveerd. Maar ik annuleerde, vertrouwde het plots niet meer. Het voelde niet goed, gewoonweg. En dus eindigden we daar waar we het meeste tijd doorbrachten: op kamers, de kamers waar ik ook met de Ander speel. 

Vrijen... ja. Maar niét zoals anders. Ik houd je tegen, beperk je. Ik wil niét vrijen zoals vroeger... ik ben er niet klaar voor. Ik vertrouw je niet.

En je bevestigde mijn vermoedens. Ik zit op je, berijd je... 

Ik vraag je "wie ben ik?". "de mijne"

Ik vraag je "wat ben ik?" "degene die ik graag zie"

Ik vraag je nogmaals "wat ben ik?" "mijn vriendin"

Ik vraag je een derde keer "wat ben ik?" "degene waar ik van houd"

Ik vraag je een laatste keer "wat ben ik?" "mijn minnares"

Je begrijpt niet waarom ik huil... en ik zeg het niet. Je hebt alle antwoorden gegeven. Ik ben vanalles, maar NIET meer je vrouw. Duidelijker kan je niet zijn. Je vroeg me herhaaldelijk waarom ik huilde... ik heb niet geantwoord. Het gaat jou niet meer aan, dit is mijn probleem. Ik tracht mezelf in te beelden dat het de laatste keer was dat we vreeën. Ik durf het mezelf niet te beloven, niet meer. Maar ik sluit het niet uit. 

Want ik ben reeds iemands minnares, ik heb reeds iemand die van me houdt, ik ben reeds iemands vriendin, en ik heb reeds iemand die me graag ziet. Die rollen worden reeds vervuld door verschillende mannen. Wat ik niet meer heb, is iemand wiens vrouw ik ben, die mijn man is. De persoon die, door die unieke band, alle anderen overbodig maakt. Wat duidelijk is: ik ben dat niet meer voor jou, en dus moet ik jou loslaten als mijn man.