Ja, ik kan oprecht zeggen dat ik genoten heb. En jij had daar nu eens niéts mee te maken! Moest je dit lezen...ik ken jou. Jij zou meteen insinueren dat ik met mijn ventje gevreeën heb. Maar dat doet er niet meer toe. Want meer en meer bekruipt me het gevoel dat die laatste keer op kamers, enkele weken geleden, de laatste keer was.

Onze échte laatste keer... ik moet bijna 11 maanden terugkeren. De laatste keer dat ik er nog in geloofde. De laatste keer dat ik me nog, zonder enige voorbehoud, aan je gaf. Me volledig liet gaan. Waarom klamp ik me zo vast aan jou? Wat geef jij mij dat ik niet hier thuis of elders kan vinden?

Ik heb geen antwoord op die vraag. Want let's face it... mijn ventje is dan misschien niet perfect, maar close to. Welke andere man zou mij de kansen laten nemen die ik kan nemen. Welke andere man zou mij de vrijheid laten die ik hier thuis krijg? En dan heb ik het niet over vrijheid om vreemd te gaan, maar vrijheid om dingen te ondernemen, cursussen te volgen, me te ontwikkelen... in alle vertrouwen. 

Bij jou zou ik dat niet meer kunnen doen, dat besef ik. Daar ben jij te achterdochtig voor, te controlerend, te bang. Bang om te verliezen. Bang voor nieuwe ontmoetingen. Bang dat ik iemand tegenkom die interessanter, beter, aangenamer is dan jij. Mijn ventje heeft zelfvertrouwen. Hij wéét wat hij waard is, en twijfelt niet aan zichzelf. Hij twijfelt ook niet aan mij.

Het mooiste bewijs is dat ik volgende week 5 volle dagen alleen weg ga. Ik trek naar mijn favoriete bestemming, mijn favoriete stad. De afgelopen vier dagen heb ik weer veel nagedacht. Afstand helpt me, zoals altijd. En al kwam ik dinsdag langs, de afstand tussen ons beiden kon niet groter zijn. Je liet me binnen, maar de tijd dat ik de voordeur binnenstapte, stond jij al aan de deur van de woonkamer. Tegen dat ik aan de woonkamerdeur stond, en mijn jas uitdeed, zat jij al in de zetel. Meer afstand kon je niet creëren... en dus liet ik het erbij. Ik zat naast je, luisterde naar je verhalen. Altijd dezelfde: er wordt jou onrecht aangedaan... je collega is onuitstaanbaar...jij bent altijd het slachtoffer. 

Ergens in de afgelopen dagen begon ik me af te vragen: hoe ga ik met die 5 dagen weg omgaan? Ga ik elke avond op fb zitten, met jou zitten discussiëren? Jouw insinuaties ondergaan? Of zeg ik gewoon: geen facebook? Ik ken mezelf: dàt kan ik niet... ik zou mijn vriendinnen missen, mijn avondlijke chats met hen.

Toch heb ik een bescherming ingebouwd. Wat jij (en eigenlijk niemand) weet: er komt een buitenlandse collega langs, me opzoeken, gedurende een deel van die dagen. Het is lang geleden dat we elkaar zagen, en we zijn altijd in contact gebleven. Ooit, een eeuwigheid geleden, waren we minnaars, maar we zijn daarna gewoon goede vrienden gebleven. Een perfect scenario. Hij wilde me graag komen opzoeken, en ik zei geen neen. Bij hem durf ik te zeggen "ik wil slapen". Mijn kamer is een éénkamerhotelletje... een torentje op een plein, slechts één kamer, volledig autonoom. En hij laat me vrij...

Zelfs de afspraak die ik ginder maakte met een collega-expert bij wie ik al vroeg om stage te mogen lopen (maar dat ging niet door, jammer genoeg), botste op wantrouwen van jou. Waarom ga ik die man ontmoeten? Jouw obsessie: uit gaan eten met een persoon van het andere geslacht, een tête à tête, is altijd verdacht... jij zou dat nooit doen. Alsof ik met élke man het bed in duik!!! Ik wil die man overtuigen me aan te nemen om me een stage toe te staan in zijn centrum, en dan insinueer jij dat ik die ga verleiden?! Misschien moet ik het als een compliment beginnen te zien, dat je me in staat acht om elke man die ik wil te krijgen? Ik kan er enkel nog mee lachen, besef ik meer en meer... zo pathetisch is het.

Maar ik heb beslist ginder mijn chat uit te zetten voor jou, Haar en je dochter. Zo kan ik het doen uitschijnen dat ik inderdaad géén internet heb ginder. Het grootste deel van mijn posts speelt zich sowieso af in mijn geheime groep, die zie jij nooit. En het belet dat ik hele avonden met jou ruzie zit te maken, terwijl mijn vriend erbij zit... 

Ik ga proberen om ginder afscheid te nemen van jou. Een week jou niet horen... een unicum sinds ik je ontmoette. Het langste dat we zonder contact bleven was ongeveer 48 uur. Nu zou het gaan om 100 uren... ruim het dubbele. Ik kan mijn vriend vertrouwen. Ik weet dat ik zal mogen huilen in zijn armen, zelfs als hij er niets van begrijpt. Ik ken hem, hij neemt me zoals ik ben. We kennen elkaar te goed.

Het blijft dubbel, zijn bezoek. Want 4 volle dagen alleen zijn, dàt was de bedoeling. Ik wilde alleen zijn met mijn gedachten. Maar hij is mijn bescherming, mijn "garde fou". Hij zal ervoor zorgen dat ik niét hele avonden met jou kan chatten. Gelukkig weet hij niet dat hij een functie vervult, en dat moet hij ook niet weten. Wij gaan samen musea bezoeken, wandelen, iets koken, iets drinken, artikels bespreken, de afgelopen jaren bijpraten. En meer moet dat niet zijn.. of misschien wel? We zien wel...

Maar één ding is duidelijk: jij hebt me leeggezogen. Je nam enkel energie, maar gaf niets. Of lieg ik nu weer? Onder jouw impuls realiseerde ik dromen. We schreven ons boekje (intussen bezig aan een tweede druk), ik schreef me in voor mijn cursus (onze droom samen, die ik in mijn eentje realiseerde), ik ga alleen een week naar mijn favoriete stad (nog zo'n droom van ons beiden, die ik alleen tot uitvoering breng). Jij gaf me vleugels... alleen werd jij bang, en liet je me alleen vliegen. Dan is het maar zo... en ben jij mij kwijt geraakt. Door jouw angst...

Spijt dat ik je leerde kennen, kàn ik dus niet hebben. Je hebt me gestimuleerd om een betere ik te worden. Maar ons verhaal zal nooit samen eindigen... daar ben jij te bang, te oud, te behoudsgezind voor. Ik wil verder, ik wil ontdekken, ik wil leven!!!

Vandaag ga jij een dagje erop uit... en dus hoor ik, na een korte "gdm" niets meer. En als ik dan eens hoor in de vroege namiddag hoe het gaat, krijg ik dat ik de stilte zélf in de hand heb, want jij "bent bezig". 

Twee maten, twee gewichten... als ik overdag bezig ben, wil je me "niet storen" want ik "ben bezig". Maar als jij overdag bezig bent, is het aan mij om iets te sturen, want jij kan niet weten wanneer ik vrij ben thuis. 

Ik besta op sommige momenten enkel in je hoofd... in je "plaatje" van de wereld. 

Vandaag wens ik je een fijne dag, en ik meen het. Je bent bezig met je gezinnetje, en ik houd mezelf ook wel bezig. Dus ik zeg het je ook vlakaf: jij hebt jouw bezigheden en ik de mijne. Je antwoord is bitter "ik weet waar ik sta". Altijd weer die eeuwige discussie... gisteren zei ik het je vlakaf, toen je op dit soort uitspraken aanstuurde "ik heb geen behoefte aan je abandonisme, aan je nood aan bevestiging". En ik meende het. 

Ik ben het moe, om jou steeds weer te bevestigen. Vragen zoals "maakt het een verschil voor jou of ik er ben of niet?"... ik geef er geen antwoord meer op, ik weiger het. Want het is nooit genoeg, het is een bodemloos vat. Ik heb 15 maanden lang geprobeerd om die leegte in jou te vullen, maar ik kan het niet. Al mijn liefde, en nog was het niet genoeg...

Ik weet hoe veel ik gaf... als dàt nog niet genoeg was, zal het nooit genoeg zijn voor jou. Dan zal niemand jou ooit duurzaam gelukkig kunnen maken. Omdat jij zelf niet gelukkig kan of wil zijn. Zo sta ik niet in het leven, en zo wil ik niet leven. Ik wil vooruit, genieten, opitmisch zijn en blijven, zelfs als ik 100 keer met mijn neus tegen de deur loop. 

Dus nam ik deze namiddag een beslissing. Vandaag nam ik, voor het eerst sinds mijn start, mijn antidepressivum niet in. Ik kan wél gelukkig zijn. En dat wil ik mezelf weer bewijzen. Mijn gedachten aan zelfmoord liggen een eind achter me, en ik hoop dat ik nu wat sterker sta. Ik wil weer zélf gelukkig zijn!

We praten... en net zoals anders hoor ik je incoherenties. Je tegenstrijdigheden. Inconsistente uitspraken. Je verwijt me steeds tot op het bot te willen gaan, de dingen te willen ontleden. Zo ben ik nu eenmaal... de aard van dit beestje.

Zolang ik dat ontleden, analyseren gebruikte om mijn liefde voor jou te exploreren, vond je het geweldig. Maar zodra ik ben gestart met je te confronteren met je eeuwige "twee maten, twee gewichten", is het een verwijt geworden.

Maar toch... ook vandaag weer. Vanochtend stuur ik, voor het eerst in mnstens een week, niét als eerste een "gdm". Om 10h ga je door de knieën, stuur je iets in de trant van "een gdm is je zelfs te veel... ik laat me niet kennen, en wens je dus een  gdm". Mijn reactie is dan ook inderdaad confronterend: ik stuurde de vorige 6 dagen elke dag als eerste een "gdm". Eén keertje doe ik het niet, en krijg ik het op mijn brood. Maar als ik zoiets schrijf, noem je me "aanvallend".

Hoe ben jij zo geworden? Zo bitter? Zo slachtofferig? Jou overkomen enkel slechte dingen... ruim een half uur vertelde je vanavond over al het onrecht dat jou wordt en werd aangedaan. Arme kleine jongen... onterechte facturen die vertienvoudigen omdat ze tot bij deurwaarders gaan. Onterechte boetes omdat anderen een verkeersbord verplaatsten.  Mensen die je teleurstellen. 

Maar ook "ik" overkwam je. Je had me... je had me kunnen hebben. En ik zou alles opgegeven hebben, een jaar geleden. Voor jou. Ik zou alles voor jou geregeld hebben. Schulden, administratie. Ik zou mezelf erin uitgeput hebben. Ik ken mezelf. Zelfs nu stel ik je voor dat je me dat vonnis van die onterechte factuur stuurt. Ik kan en wil niet geloven dat daar nergens staat waar het over gaat, zoals jij beweert. Ik ken mijn weg daar een beetje in, helder het wel op. 

Ik overkwam je. En op het risico van verwaand te klinken: ik denk niét dat ik iets slechts was dat je overkwam. Maar je maakte alles stuk, met je ... durf ik het leugens te noemen? Inconsistenties klinkt nog altijd beter... en ik geloof dat je je verhalen écht gelooft. 

Er zijn zelfs momenten dat ik durf te denken dat ik het beste was dat jou kon overkomen. Maar je kon of durfde het niet te aanvaarden... jouw verlies.