Het doet er eigenlijk niet meer toe. Het zijn de naweeën, prent ik mezelf in. De laatste stuiptrekkingen van onze passie. Durf ik het nog "liefde" te noemen, wat wij hadden? 

Vandaag word ik, ongewild, weer geconfronteerd aan "jullie". Ik zit met Haar te chatten, Ze klaagt over je weekendwerk. "wat hebben we dan nog aan elkaar?"  Ik lees Haar woorden, en heb zin om Haar toe te roepen "jij leeft verdomme met hem samen! Jij ziet hem élke ochtend, jij ligt elke avond naast hem in bed. Jij hébt hem!" Maar ik zwijg, luister naar Haar, spreek steunende woorden. 

En plots herinner ik me hét moment. We vrijen... ik zie de kamer nog voor me, de wanddecoratie. Ik zit bovenop je... We praten nog na. En jij zegt "Zij heeft dit niet verdiend. Ik kan het Haar nooit aandoen Haar te verlaten." De tranen springen me in de ogen, en op hetzelfde moment dat de woorden uit je mond komen, zie ik je verstijven. Je beseft wat je net zei, en verontschuldigt je. Maar het is gezegd, de woorden zijn uitgesproken...

Tot op dàt moment geloofde ik dat we een toekomst hadden samen. Dié dag, dàt moment veranderde dat. Besefte ik dat het een leugen was, jouw woorden over "ooit". Jij tracht je woorden te herstellen. Praat over "er komt een moment dat wij samen zijn. Maar niet nu... er zijn te veel problemen. Ik mag jou niet opzadelen met mijn problemen. En zij kan het momenteel niet redden zonder mij." 

Ineens besef ik wat me de laatste tijd steeds zo'n vreemd gevoel geeft als ik bij jullie in huis kom. Sprak jij vroeger steeds over "Haar huis", tegenwoordig is het "ons huis". Waarom viel het me niet eerder op? 

Niet voor het eerst bedenk ik: waarom risico's lopen met mijn gezin, als er geen toekomst is voor ons samen? Voor mij was het het risico waard, omdat ik leefde met hoop. Hoop dat wij "ooit" samen zouden kunnen zijn. Echt samen zijn, als man en vrouw. Zodra dié kans er niet meer is, is dit alles het risico gewoon niet meer waard...