Maar ik schiet niet. Meerdere keren wis ik vandaag mijn woorden... stuur je zelfs niets. Vandaag moet jij langs op je nieuwe werk... ik zat gisteren naast je toen je die mail kreeg, met het programma waar je wanneer moest zijn. Ik weet dus perfect wanneer je vertrekt, tijd hebt, thuis komt. En toch, na mijn "gdm xxx succes straks" hoor ik je de hele dag niet meer. Meerdere keren zie ik je online komen, op meerdere plekken. Maar op geen enkel moment krijg ik nieuws van je.

Meerdere keren wil ik iets sturen, maar ik zwijg. Om half vijf hoor ik toch even hoe het ging vanochtend, als ik zélf contact leg. Mijn "tot later" als ik verder moet werken, krijgt een "tot later" terug. Maar bij thuiskomst, hoor ik je nog steeds niet. Ik zie je niet online, en dus stuur ik je niets. Tot ik, om 23h, Haar online tref. Van Haar verneem ik dat je al in bed kroop. Zonder een woord.

Welke nieuwe start is dit? Maar... ik zwijg. Eerder zou ik je nu een bitsige opmerking gestuurd hebben, ook al wekt die jou. Maar ik zwijg... en dat zal ik morgen ook doen. De bal ligt in jouw kamp. Eén traan... meer huil ik er niet om vanavond. Mijn evolutie...