|
Liefste,
ik kan je geen liefdesbrief schrijven. Ik kan je schrijven dat ik van je hou, dat ik denk dat ik van je hou, dat ik denk dat ik van je hou als ik tenminste begrijp wat wordt bedoeld met: ik hou van jou.
Omgekeerd is makkelijker. Soms hou ik niet van jou. Daarover bestaat geen twijfel. Maar ook dit niet-houden van is niet eenduidig. Soms is het haat. Voel ik een kille koude woede voor je. Bedenk ik pijnlijke martelingen. Om je te straffen omdat je niet genoeg van me houdt. Omdat je weet dat ik van je houd. Omdat je weet hoe weerloos ik ben, en hoe machtig jij.
Maar wees niet te overmoedig. Misschien hou ik wel minder van jou dan je denkt. Misschien voel ik soms zelfs geen kille koude woede voor jou. Alleen maar onverschilligheid. O hallo en hoe maak je het? Ja, mooi weer vandaag, nee, ik ben niet vrij vanavond, ja een andere keer misschien, we zien wel. Zou dat niet heerlijk zijn? Ik zou vrij zijn. Jij zou mij niet meer raken. Jij zou gewoon een ander zijn.
O die ziekelijke manie om de geliefde aan jezelf gelijk te maken! Duizend strafregels zou ik moeten schrijven: hij is een ander, hij is een ander, hij is een ander... Wil ik dan dat jij mij bent? Een stuk van mij bent? Dat jij en ik hetzelfde zijn? En voel ik soms koude kille woede omdat jij -schijnbaar toch- zo moeiteloos een ander bent, jezelf blijft en bent, je gang gaat? Benijd ik je de omlijnde, afgemeten ruimte die liefde in jouw leven inneemt? Af en toe ben ik er en hou je van me en daarna zijn er weer andere dingen? Of is dat niet zo?
Toch hou ik minder van je dan je denkt. Vroeger dacht ik: ik wil de lucht ademen die hij ademt. Ik wil alleen nog hem. Alles wat ik doe, is voor hem gedaan. Ik wil roerloos bij hem waken, bij hem wachten tot hij me ziet, me wil. Nu kan ik dagen en dagen zonder jou. Hij komt wel, denk ik. Hij belt wel. Dus als ik je zou schrijven: ik ben het liefst van al bij jou, ik verlang alleen naar jou, dan is dat niet altijd waar. Daar sta je van te kijken, niet?
Ik kan nu ook bij je zijn, zonder je aan te raken. Ik sleur je bij voorbeeld niet naar ons bed, wat ik nochtans het liefst zou doen. Ik zeg niet wat ik de hele tijd denk. Laten we naast elkaar gaan liggen. Ik wil je voelen, strelen, zoenen, leg je op me, leg je onder me, lik me. Ik luister. Ik glimlach. Ik wacht tot jij je hand over mijn arm laat glijden, je noemt het "à fleur de peau" omdat je niet mijn huid aanraakt, enkel de haartjes erop.
Mijn geduld wort beloond. Het is of er een rechtstreekse verbinding ontstaat tussen jouw hand, de haartjes op mijn huid, en mijn geslacht. Ik wil je meer dan ooit, en het liefst nu meteen, maar ik zeg het niet. Schaamteloos kijk ik je aan, hoop dat je de geilheid in mijn ogen zal lezen en niet kunnen weerstaan, dat je zal zeggen: kom.
Is dat liefde? Na zoveel jaren? Ik weet het niet. Maar ik weet dat ik je telkens opnieuw niet kan weerstaan, je telkens opnieuw dwing mij niet te weerstaan. Ik kan van je weggaan. Ik kan je niet schrijven, niet bellen, maar als ik weer voor je sta, lees je het in mijn ogen en dwing ik je het te zien, te zeggen: kom.
Je bent gekomen. Hier aan tafel zat je tegenover me, at de maaltijd die ik speciaal voor jou bereidde. Zo moe van je week, en toch kwam je. Ik twijfelde, want sinds gisterenavond verliep het contact weeral moeizaam. Vandaag hoorde ik je amper. Geen berichtje dat je onderweg was naar mij.
Na het eten zaten we in de zetel. Voor het eerst sneed jij het onderwerp aan "wat was dat nu allemaal vannacht?"
Je streelde mijn rug. En wat ik mezelf bezworen had dat ik niet zou doen, zei ik toch: "ik wil je". Kort maar intens. En dan zeg je het: "ik houd van je. Heb je me goed gehoord? Ik houd van jou"
Deze tekst van Kristien Hemmerchts schoot weer door mijn hoofd. Want al houd ik van jou, soms houd ik niet van jou. Soms zou ik willlen dat ik niet van je houd. Soms zou ik willen dat ik het kon, niet van je houden.
Maar wanneer jij zo dicht bent, zo dicht als een man maar bij een vrouw kàn zijn... dan weet ik het weer. Ik ben van jou. Of ik het nu wil of niet, ik ben van jou. Ondanks mijn strijd, mijn pogingen me los te maken... ik ben van jou.
27-11-2015 om 23:49
geschreven door just a woman
|
wachten op...
