Ik herlas mijn laatste blog, en besef hoe veel er bij mij veranderd is op ruim 3 weken tijd.

Mijn terugkeer uit Amsterdam was rustig, zonder grote gebeurtenissen. Even Neil gezien, kort intermezzo op zaterdag. Op maandag terug gaan werken, en voelde al vrij snel dat er iets niet klopte. Ik stak het op vermoeidheid, ontladen van helse maanden op alle vlakken. Ik had een intense week, met veel en laat werken. Maar tegen woensdagavond 31 mei werd het duidelijk dat er meer aan de hand was. Koorts kwam opzetten. Ik vocht terug, nam medicatie om de koorts te onderdrukken, maar het was een verloren strijd. Een strijd die me uiteindelijk op spoed deed belanden.

Het verdict: pyelonefritis (oftewel nierbekkenontsteking) met beginnend abces. De dokters konden niet geloven dat ik geen pijn had. 

Het resultaat: opname in urgentie voor antibiotica IV.

Jij en nieren... een gevoelig punt. Jij leeft al jaren met één nier, die dan ook nog aangetast is. Dus ik nam een beslissing. Ik wilde niet dat je achteraf, via via, of zelfs van mij, ooit zou horen wat me overkomen was. Dus besliste ik je op de hoogte te brengen. Je reageerde op de jouw gewoonlijke manier: "ik kom af". Dat werd de volgende dag al "ik probeer af te komen". Om tenslotte het er niet meer over te hebben, en enkel te vragen hoe het ging. Tekenend voor jou. En de bevestiging dat ik er goed aan doe om jou uit mijn leven te houden. Want ook met vrienden of zelfs kennissen ga je zo niet om.

Intussen hoor ik je al niet meer. Zelf neem je geen contact op. En ik zie er het nut niet meer van in. Die "modus vivendi".... er wordt minder en minder achter je gevraagd. Mensen leggen zich snel neer bij veranderingen, en ook mijn kids vragen niet meer achter je. Dus ik laat het uitdoven.

Maar... wat niemand weet: zo ongeveer elke avond moet ik mezelf streng toespreken om je niet te contacteren. Want de drang om je te horen blijft. Oh, ik houd vol, op het nieuws over mijn ziekenhuisopname na. Maar het vraagt inspanning en ratio. 

Die ontsteking dwingt me wel tot traagheid. Ik ben moe, hervind mijn energie maar niet. Het heeft me ook gedwongen tot afstand van Neil. Door de opname, het herstel, was het vanzelf 2 weken zonder seks. Oh, hij kwam wel langs, zowel toen ik thuis was als even op het bureau afgelopen week. Vrijdagochtend hadden we dan weer een moment als vanouds. En terwijl ik me steeds meer onverschillig voel tegenover hem, komt hij dan met grote woorden "ik hecht me meer en meer aan jou. Als jij hier een einde aan maakt, zal er iets in mij sterven". 

Ik verwittig hem al maanden: wat hij "rustig worden" noemt, is onverschilligheid, afstand, loslaten. Vandaag besefte ik: hij heeft nu precies wat hij wil: een maitresse die niets eist, die hem met rust laat als hij dat wil, en die beschikbaar is als hij er nood aan heeft. En ja, ik geniet van seks met hem. Maar de "drang" om hem te zien is verdwenen. Ik herinner me een gesprek, heel in het begin. Hij had me gevraagd om naar A'pen te gaan, naar zijn bureau. Dus nam ik de trein, we vreeën op zijn bureau, en daarna reden we samen terug naar huis. Hij stelde me de vraag, wat voor mij het belangrijkste was: de seks of de aandacht. Mijn antwoord was duidelijk: "ik kan tijdelijk zonder de seks in deze relatie, maar ik kan niét zonder de aandacht. Al zijn beiden belangrijk, ik zoek vooral aandacht, iemand die attentief is naar mij toe". 

En vandaag besefte ik: ik heb "unmet needs". Want seks is er, op voldoende regelmatige basis. Maar aandacht? Als het hém uitkomt.... en dan nog. Meer en meer ben ik degene die contact opneemt. En dat doe ik minder en minder. Dàt is wat hij noemt "je wordt rustiger". Waarom ziet hij niet in dat het "afstand nemen, loslaten" is? Wat is er zo moeilijk om tijdens het weekend eens iets kleins liefs te sturen? Niemand is 24/7 vlak naast zijn partner. Ik heb al weken beloofd (en ik houd me er aan) dat ik niets meer stuurt tijdens het weekend. Want zijn woorden "ik ben bang als ik mijn gsm thuis vergeet, wat ik zal vinden als ik thuis kom... mijn vrouw zou mijn gsm kunnen checken" hebben me geraakt. Want jij zei me ooit nét hetzelfde: "ik ben bang om mijn messenger te openen, bang voor de berichten die ik van jou ga vinden" (en dan heb jij al een code op je gsm, dus geen angst dat Zij het zou lezen, maar enkel angst voor mijn woorden). 

Dus ik zwijg tijdens het weekend. Zal enkel reageren als Neil me nét stuurde, zodat ik zeker weet dat hij zelf het antwoord leest. Zodra er enkele minuten tussen zitten, zwijg ik. Het resultaat is ernaar: ik krijg heel het weekend niets. Hij vindt dat een "goede evolutie". Maar voor mij zijn het "unmet needs". En ik vrees voor onze toekomst. Want als enkel zijn needs vervuld worden, en de mijne niet... zo doe ik niet verder. Ik wacht af, wat de zomer brengt. Hij zal weer 4 weken op vakantie zijn. Ik zal geen contact zoeken, ik ben het intussen gewend. Ik mute ons chatcontact zelfs gedurende het weekend, zodat ik zijn berichten zelfs niet meteen zie. Zelfbescherming....

Vorige zomer kreeg ik te horen dat ik zijn vakantie verpestte, dat ik het hem niet gunde. Dàt verwijt zal hij me dit jaar niet kunnen maken. Maar wat hem wacht bij thuiskomst? Ga ik er dan nog zijn? Ik weet het eerlijk gezegd niet...

Ik heb nog een verhaaltje. Een leuke gebeurtenis in Amsterdam...;

Stond ik op dinsdagochtend op de trambestuurder te wachten om te kunnen vertrekken, en ik bekeek mezelf in de deur van de tram. Bedacht mezelf nét dat die jurk toch wel redelijk kort was, zonder panty, met de wind. Stond op het punt om terug te keren naar mijn hotel om een panty aan te trekken, ondanks de warmte. Nét op dat moment kwam de trambestuurder er aan. Vrolijke man, met de woorden "goedemorgen  dames. Lekker weertje. En de dames zien er dan meteen veel vrolijker uit, met hun jurkjes". En naar mij toe "sta me toe te zeggen dat u er heel leuk uitziet mevrouw". Niks geen panty, ik trok Amsterdam in met mijn korte jurk!

Op de tram praattte hij nog wat verder met me. Waar ik vandaag kwam? Wat ik ging doen die dag? Gaf me enkele tips waar het fijn wandelen was. Vroeg of ik al een kaart van A'dam had. De gewoonlijke chitchat van de trambestuurder, als het nog rustig is op de tram.... Dacht ik. Want gaandeweg liep de tram vol, en konden we niet meer praten aan de haltes. Aan mijn halte stapte ik uit, braaf in het midden zoals het aangeduid staat (en dus niét aan de ingang... ik volg de regels!). Bij het uitstappen dacht ik: ik wandel naar de voorkant, om hem toe te zwaaien, want het was een leuk gesprek. Amper omgekeerd bleek hij al voor mijn neus te staan... drukte me snel een briefje in mijn hand, met de woorden "je bent echt een leuke vrouw. Laten we iets gaan drinken... als je durft", en weg was hij. Op het briefje stonden een naam en een gsm nummer.

Het gebeuren gaf me de hele dag een glimlach. Eigenlijk was ik niet van plan om te bellen. Maar bij aankomst aan mijn hotel -toeval bestaat niet?- zag ik hem nét van de tram stappen (mijn halte was de terminus, maar ik wandelde terug). Hij liep 20 meter voor me, naar het bureau. Ik kon het niet laten, en sms-te hem. We hebben de hele avond gechat..... De volgende dag moest ik een dag terug naar A'pen (zie vorige blog). Maar 's avonds hadden we afgesproken. Hij zit, net als ikzelf, in een ingeslapen relatie. Hij mist, net als ik, vooral aandacht, knuffels, attenties. Dus we spraken af. Dronken iets, aten iets. Ja, we eindigden in bed. Neen, er gebeurde niet veel. Voor hem was het een eerste keer... en de stress speelde hem parten. 

Maar we houden contact. En dat chatcontact, dat doet me meer dan de seks met Neil. Wat voor mij de bevestiging is: het gaat me niet om de seks, maar om iemand die me speciaal vindt en dat ook zégt. Iemand die me opzoekt als hij de tijd vindt. Iemand die me 's avonds even chat "effen stiekem naar buiten om je dag te zeggen". Natuurlijk.. dit is jong. Zal dit blijven duren, zonder lichamelijk contact? We zien wel...

Het is enkel de bevestiging voor mij dat ik "unmet needs" heb in mijn relatie met Neil. Dan kan ik me nog zo focussen op wat hij wél doet (en die dingen zijn er wel). Hij negeert mijn behoeftes... en is blij met de evolutie bij mij. Ik ken mezelf... op termijn ga ik me daar niet bij kunnen blijven neerleggen. 

Mijn buddy noemt deze herstelperiode een "bezinningsperiode". Maar bezinnig houdt ook reflectie in. Kans op verandering. Of moet het zijn: risico op verandering? Zoals altijd zal de toekomst het uitwijzen.... maar ik ben niet meer bang voor de toekomst. Wat ik leer: er komt altijd een volgende langs. Sommigen zeggen "je straalt uit dat je beschikbaar bent, dat je open staat voor ontmoetingen". Misschien wel. Maar ik wil niet meer investeren in een dead end street. Nee, ik wil hier thuis niet weg. Maar ik wil wél iemand die me de aandacht geeft waar ik duidelijk naar hunker. Als dat een Amsterdammer is, so be it. Het heeft wel iets....