Het doet me weer beseffen dat het moeilijk is om iemand volledig uit je leven te bannen, met alle mogelijkheden. Je kan iemand blokkeren op fb, gsm-nummer uit je contacten verwijderen, zijn mailadres uit je lijst schrappen. Maar je geheugen heb je niet onder controle. En ik heb altijd al 'iets' gehad met telefoonnummers. Zo kan plots het telefoonnummer van mijn grootouders (een nummer dat al ruim 25 jaar niet meer actief is) weer door mijn hoofd flitsen, zo vaak heb ik dat nummer getoetst (of gedraaid, toen was dat nog een telefoonschijf). 

Toch was er weinig verleiding om iets te 'doen' met dat nummer. Ik ga niet liegen: ik zou je stem graag nog eens horen. Ik herinner me als de dag van gisteren de eerste keer dat ik die stem hoorde. We hadden afgesproken ivm je zoekertje... dààr begon het allemaal mee. Maar intussen hadden we zo veel en intens zitten chatten, dat we beiden voelden "dit is meer". En dus stelde je voor, om de stress een beetje te minderen, om elkaar op voorhand eventjes te bellen. 

Ik zat in mijn bureau, tussen twee afspraken, en toetste je gsm-nummer in. Jouw stem klonk me meteen zo bekend. Natuurlijk, we zijn afkomstig uit dezelfde regio, beiden ruim 100 km van onze origine beland. Maar we herkenden elkaars klank. Het versterkte indertijd enkel maar het gevoel van "samenhoren". Mijn hand trilde, met de hoorn tegen mijn oor. Wat zeg ik? Ik trilde helemaal. Op dat moment beslisten we om zo snel mogelijk af te spreken, we konden beiden niet langer wachten. 

Dààr begon ons verhaal. Het brengt me terug naar mjn allereerste entry ooit hier. Onze ontmoeting. Die eerste blik. Die eerste kus. 

Kijk waar we nu staan. Naar jouw gevoelens heb ik enkel het raden. Voel jij verdriet? Haat? Verlies? Rancune? Een gevoel van onrecht? Of ben je gewoon opgelucht, dat je leven weer zijn rustige gangetje gaat, geen stoorzender meer, geen "onredelijke" ik. Ben je blij dat je je niet meer aangevallen moet voelen? 

Hoe wil ik dat je je voelt? Wil ik dat jij nog steeds aan mij denkt, net zoals ik jou nooit volledig uit mijn gedachten kan krijgen? Want al kan ik je steeds vaker een hele dag, of zelfs meerdere dagen, volledig bannen uit mijn gedachten, àltijd is er weer een moment waarop je opduikt. Door een herinnering, een geur, een liedje, een quote. 

Mijn vragen zonder antwoord.. ik leer ermee leven. Het zal me altijd blijven frustreren, dat besef ik. That's me: ik spit alles uit tot op het bot (trouwens, één van de dingen die je me vaak genoeg verweet). Deze week bedacht ik plots: 'stel dat er jou iets overkomt? Zou Zij me dat dan laten weten?' Nog een vraag waar ik geen antwoord op zal krijgen. 

Tegen jou zei ik vaarwel. Nu moet ik nog afscheid nemen van mijn onbeantwoorde vragen, vermoed ik... 

Met die beweging komt ook weer het niet-aan-jou-denken. Gelukkig maar, want de afgelopen dagen waren er eerlijk gezegd enkele risico-momenten. Viel ik op quotes die me aan jou deden denken. Dingen deed denken die ik jou nog wilde laten weten.

Een stukje van me is best trots dat ik weerstand bood. Zonder een schop onder mijn kont van Jules. Zonder hulplijn. Ik probeerde me te herinneren wanneer ik je "vaarwel" zei, die laatste keer aan de telefoon. Het zegt veel dat ik er over moest nadenken, me de omstandigheden terug moest voor de geest halen. Zo kwam ik er weer: het was ergens eind augustus. 6 weken zonder enig contact. Al 6 weken. Nog maar 6 weken. Het leek me langer. Niét omdat ik je mis, maar omdat je zo ver in mijn hoofd zit. 

Tegelijkertijd doet het me beseffen dat ik nog steeds "at risk" ben. Want 6 maanden geleden slaagde ik er ook al in om bijna 3 maanden geen contact te hebben. Alleen ben ik deze keer een stuk beslister om niét meer door de knieën te gaan. Ik vrees trouwens de schop van Jules   

De afgelopen dagen heb ik ook afstand genomen van Neil. We houden wel contact, maar ik dring niet meer aan. Ik merk wel wanneer hij tijd voor me maakt. En zoals steeds: als ik afstand neem, komt hij nader. Zo verraste hij me vandaag. Hij gaf aan dat er morgenavond wel eens "iets" zou kunnen. Wat ik me daarbij moest voorstellen, wist ik niet. Maar omdat ik thuis toch enige verklaring moet kunnen geven, had ik hem wél gevraagd om me voor ik naar huis zou gaan vanavond te contacteren, zodat ik iets meer wist. Alleen had hij het drukker dan voorzien, en dus had hij me niet in mijn pauze gecontacteerd. Nog niet zo lang geleden zou dat me boos gemaakt hebben, teleurgesteld doen voelen. Vandaag deed het me enkel reageren met "druk bezig vermoed ik. Niet erg, maar ik moét straks thuis iets kunnen zeggen als ik morgen weg wil kunnen. Niet erg, andere keer dan maar".

Niet lang daarna kreeg ik al reactie, of ik kon bellen. Toen dat eindelijk lukte, bleek hij gedaan te hebben waar ik steeds op hoop: een gelegenheid gezien te hebben en gegrepen te hebben. Slotsom is dat we uit eten kunnen gaan morgenavond. Daar had ik, zo kort na onze zondagnamiddag samen, nooit op durven hopen. 

Daarna vroeg ik me af: hoe zou ik me gevoeld hebben als hij effectief gewoon hebben gevraagd om een half uurtje op mijn bureau af te spreken (wat ik eigenlijk verwachtte)? Of als hij niet tijdig me zijn plannen zou verteld hebben, waardoor ik hier thuis niet meer weggeraakt zou zijn? Op dit moment voelt het als "dan was het maar zo geweest". 

Ben ik blij met zijn voorstel? Natuurlijk wel. Ik apprecieer het dat hij de gelegenheid greep om met me uit eten te gaan. En ik zal dan ook mijn uiterste best doen om hem precies dàt te geven waar ik weet dat hij het meeste naar smacht (of toch bijna): de vrolijke ik zien. Dus zet ik mijn tocht uit het dal verder...