Dus ik dwong een afspraak af. Want jij wilde mij ook spreken, zei je herhaaldelijk. Maar je concretiseerde niets. Vandaag moest ik, om een andere reden, bij jou in de buurt zijn. Dus dwong ik een afspraak af. Nu of nooit.

Wat jij me te zeggen had, was snel duidelijk. Ik kreeg een hele lading verwijten over mijn hoofd, over hoe ik je behandel, over hoe ik je in niets respecteer, over hoe het altijd mijn goesting moet zijn. Mijn énige vragen: "ken je terug rust?" en "ben je terug gelukkig?" kregen ontwijkende antwoorden. 

"Wat is gelukkig zijn? Op sommige vlakken ben ik terug gelukkig, op andere niet. Maar ja, ik heb terug rust." 

Daarmee heb je mijn vragen beantwoord. Jij kent terug je rust, je leventje zonder golven. Ik kan je achterlaten, naar mijn gevoel.

We zaten op een terras, waar het steeds drukker werd. Moeilijker om te praten. Het was een warme dag vandaag. Dus stelde ik voor om in de nabijgelegen kerk te gaan zitten. Een rustige plek. Een plek waar ik hoopte  open en rechtuit te kunnen praten. Maar elk moment waarop ik onze situatie aanhaalde, of wat er vroeger gebeurde, volgde een stilte. Om dan weer met een compleet banale vraag  te komen "hoe stellen de kids het? Hoe loopt het werk? Waar ga je op vakantie?"

Steeds opnieuw... Ik sprak de woorden uit "het is nu écht voorbij". Je zweeg... enkele minuten stilte... om dan te vragen "kom je volgend jaar terug les geven in mijn klas? Want je les werd dit jaar écht gesmaakt door de leerlingen."

Ik spreek tegen een muur. 

We zaten intussen ruim een uur in de kerk, toen Neil me belde. Je hoorde mijn toon, mijn opgewektheid, mijn gevoel. Je nam meteen afstand, ging naar buiten. Kwam enkele keren kijken. Ik loog tegen Neil. Of ik vertelde toch niet de hele waarheid. Ik vertelde dat ik met een vriend in een kerk zat te praten, wegens de hitte. Wat ik niét vertelde was dat het met jou was, zijn voorganger. 

Toen ik buitenkwam, was het het gewoonlijke verhaaltje. "ik heb een hypo, ik moet meteen naar huis". Ik denk dat je vermoedt dat je vervangen bent. Liegen tegen Neil was het moeilijkste dat ik tot nu toe deed. Want ook hij werd achterdochtig: "wat doe jij met een vriend in een kerk? wie is die man?"

Hoe zou ik ooit kunnen uitleggen dat ik je moést spreken. Dat ik het nodig had te horen dat je het goed stelt. Mijn gevoel is er nog, maar het is een gevoel uit het verleden. Jij bent verleden. Daar ben ik nu zeker van. Op geen enkel moment heb ik de nood gevoeld om zelfs maar lichamelijk contact te maken, wat vroeger wel het geval was. Op geen enkel moment voelde ik verlangen.

Ik zag een oude, vermoeide, onverzorgde man. Een man die op elke stress en onbehagen reageert met somatiseren. Een man waar ik al veel te veel moeite en energie in stak. Maar ook een man van wie ik, meer dan van wie ook in mijn leven, gehouden heb. Een man voor wie ik alles zou opgegeven hebben. Dus ik moést weten dat alles goed gaat met jou. Dat antwoord kreeg ik. Meer moest het niet zijn. Ik kan jou afsluiten.

Het plan dat al ruim een jaar in mijn hoofd broeit, kende afgelopen week een start. Ik ben beginnen schrijven. Een toneelstuk. Een dialoog... voorlopig toch. Het is een stuk in wording. Ik wil dit deze zomer afwerken. Het einde zal niét ons einde zijn. Maar het wordt ook geen happy end. Zelfs afwezig geef je me vleugels, inspireer je me tot creëren. 

En hoe ons verhaal ook afgelopen is: daarvoor zal ik je altijd dankbaar blijven.

Want dat ons verhaal nog niet afgelopen is, is duidelijk. Er zijn te veel onuitgesproken woorden, te veel onuitgesproken geheimen. En tegelijk besef ik: er zijn geheimen die jij nooit zal horen. Omdat ze je niet aangaan. Omdat ze een risico inhouden voor mijn leven. Omdat ze jou zouden kunnen doen ageren op een manier die ik niet wil. 

Van één ding ben ik intussen zeker: ik wil jou niet meer. Dàt is een zekerheid. Het afgelopen jaar had ik meerdere ervaringen (nee, ook deze blog is niet van àlles op de hoogte). En dus weet ik : 1) er zijn anderen die me kunnen bevredigen (al zal jij op bepaalde vlakken altijd de kampioen blijven, ik kan zonder), en 2) jij hebt me ongelofelijk gemanipuleerd om me precies dààr te krijgen waar jij me hebben wilde.

Waarom kan ik dan geen definitieve lijjn onder ons verhaal trekken? Wat brengt me ertoe om steeds weer contact te zoeken? En ik geef toe: jij respecteert mijn stilte... ik ben degene die steeds weer contact zoekt. Ik zoek closure. Iets wat jij me weigert te bieden.... 

Jou contacteren is een risico. Als Neil hier ooit achter komt, zou hij vreselijk gekwetst zijn. Dus ik lieg... ik lieg tegen iedereen. Ook tegen jou, dat besef ik maar al te goed. Maar jou de waarheid vertellen, is een té groot risico. Ik wil niet dat je domme dingen doet, dat je ageert uit jaloezie, uit afgunst. Tegelijkertijd denk ik "dat zal jij nooit doen". Laffe oude man.... jij neemt geen risico's. Jij leeft je rustige leventje.

Maar toch blijf ik zoeken naar de waarheid. Wélke waarheid? De mijne, of de jouwe? Ik weet het niet. Nog eens een laatste gesprek? Ja, omdat ik het wil. Neen, want het zal niets veranderen, dàt weet ik nu al. Toch wil ik je spreken.... horen of je een nieuwe verklaring hebt. 

Intussen zie ik het steeds meer als "jij houdt van Haar". Ondanks al je klachten over Haar, ondanks al je kritiek op Haar... je houdt van Haar. Uit gemakzucht, uit angst, uit gewoonte... de reden doet er niet toe. Je houdt van Haar. En ergo: je houdt niet van mij. Ik wil dat je dàt erkent, denk ik. Ik wil dat je erkent dat ik een obsessie was, een seksuele obsessie. Bovendien eentje waarin je wél veel fantasieën had maar niets realiseerde. Laffe oude man.... 

Ik wil ons hoofdstuk afsluiten. Definitief. Meer dan eender wat, wil ik een streep trekken onder ons verhaal. Waarom lukt me dat niet???