Respect... een woord dat je graag gebruikt.

Laten we het eens over respect hebben. Respect dat kinderen voor hun ouders hebben, niet in hun woorden maar in hun daden. Respect dat kinderen hebben voor het feit dat hun ouders ook een eigen leven hebben, met eigen afspraken, en niet alles moeten laten vallen voor elk bezoekje. Respect voor regels: een verbodsteken dat "niet roken" aangeeft... Respect voor je eigen lichaam.

Laten we het eens over respect hebben. Respect voor gemaakte afspraken. Respect voor anderen die hun planning op jou afstemden.

Respect is geen éénrichtingsweg...

Jij zegt mij "ik sta nog steeds met jou op, en ik ga nog steeds met jou slapen". Dat kan best... maar daartussen besta ik naar mijn gevoel minder en minder. 

Ik wijs weer met de beschuldigende vinger naar Haar. Meer en meer lijkt het erop dat ik een relatie heb met jullie, en niet enkel met jou. Vandaag kon ik het zo regelen dat ik voorbij jouw huis terug naar hier zou rijden. Het zou maar een kort moment geweest zijn, maar nadat de afgelopen week 2 korte ontmoetingsmomenten last-minute geannuleerd werden door jou, was het een kans, een kort gestolen momentje. Letterlijk gaf ik het aan... de kans. In de hoop dat jij het zou begrijpen. Een wandeling met de hond. Een snelle boodschap doen. Iets uit de auto halen. De kans op enkele minuutjes elkaar zien. Mijn aanzet werd opgepikt... maar niét zoals ik hoopte. Neen, jij stelde voor dat ik "even langs huis" kwam. 

Hoe komt het dat jij ervan uit gaat dat ik, als ik maar enkele minuutjes heb, Haar wil zien? Zij is momenteel de laatste die ik wil zien, eerlijk gezegd. Nog liever had ik gelezen dat je niet weg zou geraken, dat het niet zou lukken. Maar Haar onder ogen komen, ik zag het niet zitten. En dat schreef ik je ook eerlijk. Mijn eerlijkheid bleef zonder enige reactie... weeral.

Dus ik zal nog méér moeten liegen. Of gewoon zwijgen. Wat rest er ons nog om over te praten? Wat bindt ons nog op termijn? Ik voel me zo on-echt bij jou, meer en meer. Dit kan nooit de bedoeling geweest zijn. Meer en meer zie ik in dat dit geen kans meer heeft. Al maanden niet meer, als ik eerlijk ben met mezelf. Ik probeer me voor te bereiden op het onvermijdelijke... Mentaliseer. Rationaliseer. Probeer...

Wat moet ik maken van dit stilzwijgen? Desinteresse of zelfbescherming? Ik krijg het gevoel dat ik voor jou niet meer verdien. Was ik vanmiddag, ondanks al mijn voorzorgen, toch net iéts te scherp, te sarcastich? Intussen durf ik amper nog iets te sturen, uit schrik je te provoceren. Ik weeg elk woord dat ik stuur, ik wis tien antwoorden voor ik iets verzend. Is dit die "openheid" die je in het begin eiste?

Hele nachten zat ik op met jou op facebook. Ik moest mezelf corrigeren, aanpassen. Vol onbegrip las ik jouw berichten, probeerde te voldoen. Paste me steeds weer aan. Steeds weer las ik "denk na over wat je zei, lees zelf wat je net schreef". En ik las... ik las... en kreeg dan het verwijt dat ik conversaties bijhield om ze te kunnen herlezen. 

Je eiste totale eerlijkheid. En nu moet ik zwijgen, zelfs liegen, om jou niet kwijt te geraken. Hoe moet ik dit rijmen met elkaar? 

Ik vrees onze volgende afspraak. Ik vrees vrijen met jou. Ik vrees dat het nooit meer wordt zoals voordien. Dat onze "uniekheid" verdwenen is, ergens in al die harde woorden van de afgelopen maanden. Maar meest van al vrees ik weer die woorden "ik kan niet komen". Ben ik klaar voor het afscheid? Kan ik afscheid nemen? Hoe kan je afscheid nemen van je man?

Je hebt schrik gekregen van mij, van mijn woorden. En dus zwijg ik. Maar waar moet ik dan over praten? Het weer? Politiek? Wat ons speciaal maakte, de connectie die wij hadden, onze verbondenheid... die is verdwenen. Ik verzwijg mijn gevoelens. Ik zwijg als ik niets kan zeggen dat niet verwijtend kan opgevat worden. Ik verstop mijn teleurstelling dat je wéér annuleert, last minute. En ik twijfel weer... aan jouw gevoelens.

Jou angst inboezemen... een vreselijk gevoel. Jou horen zeggen dat je facebook amper nog durft openen, uit schrik om een bericht van mij te vinden met verwijten. Als je me zo ziet, waarom blijf je dan? Ik krijg het gevoel dat ik gewoon "deel uitmaak" van jouw wereldbeeld. Je bent behoudsgezind, dat werd al snel duidelijk. Je houdt niet van verandering. Je gaf me een plaats in jouw leven, en nu mag ik er niet meer uit. Maar "bij jouw systeem horen" is geen liefde... dat is angst.

Ik wilde dat ik sterker was. Ik wilde dat ik kon afscheid nemen, dankbaar voor wat we hadden. Ik wilde dat ik verder kon gaan met mijn leven, ondanks zijn beperkingen. Ik wilde dat ik zowel jou als mij terug rust kon schenken.

Maar wat ik écht zou willen... het ondenkbare. Het onmogelijke. Het ondoenbare.