Ik maak me geen illusies. Zo ver ben ik nog lang niet. Het ene moment gaat dat al beter dan het andere, de ene dag is gemakkelijker dan de andere. Vandaag heb je me niet uit mijn tent kunnen lokken. Oh, er waren enkele momenten hoor... momenten waarop ik in de fout had kunnen gaan. Momenten waarop ik verkeerd had kunnen reageren. Maar ik leer het steeds beter, en als ik voel dat ik een scherpe reactie zou willen sturen, verander ik gewoon van onderwerp.

Dàt, mijn lief, leer ik van jou... Steeds als het 'gevaarlijk' wordt, begin jij over iets heel anders: de kids, het werk,... Ik doe hetzelfde tegenwoordig. Maar ik tracht ook te stoppen met je heel de tijd gerust te stellen. In zo veel dingen komt jouw abandonisme door, in zo veel woorden. Ik ben het moe om die op te vangen, om daarop te reageren. Ik negeer ze gewoon. 

Ja, ik ben eigenlijk best trots op mijn houding momenteel, en ik hoop die vol te houden. Gisterenavond sloot ik redelijk bruusk af, ik voelde dat het gevaarlijk werd voor me, om verkeerd te reageren. Dus sloot ik af "ik ga slapen, slaapwelxxx". Dat ik nog een uur op internet rondhing, en ja, ook nog postte op fb, zal je wel gemerkt hebben. Dat kan me niet schelen, eerlijk gezegd. Je denkt maar wat je wil. 

De reactie vanochtend loog er niet om... "gdm. Met of zonder xxx... je kiest maar". Zo ken ik je. Maar je krijgt me niet zo ver. Mijn antwoord was rechttoe rechtaan: "met. Ook gdm xxx". Ik weiger nog jou de kans te geven tot een conflict. Zo ver zijn we gekomen. Vroeger stuurde ik je elke avond een quote... en ooit stuurde ik je deze "don't worry when I argue with you. Worry when I stop arguing with you". Enkele weken geleden zou ik deze gepost hebben op mijn fb... jou provocerend. Zelfs dàt doe ik nu niet meer...

Afstand nemen... steeds meer. Ik treur nog steeds om "ooit". Maar "ooit" werd ergens, de afgelopen maanden "nooit". 

Nog even... jouw examens. Jouw optreden. En daarna... 3 maart is een soort deadline voor mij. Als je die dag geen enkele van onze verjaardagen in herinnering bracht, krijg jij een horloge. Het is besteld. Als teken van de tijd die onherroepelijk verloren ging, als teken van de tijd die we nooit meer samen zullen doorbrengen. 

Een horloge met een klein oranje detail... oranje, mijn kleur. Een eeuwige herinnering aan wat was, en wat jij weg gooide. Een spoor van ons...