Ik compliceer de dingen. Ik verwacht te veel. Ik ben te veeleisend. Ik verwacht dat mensen tussen de lijnen door lezen. Ik ga ervan uit dan de ander begrijpt wat ik impliciet bedoel. Ik... altijd weer ik....

Wat niemand lijkt te begrijpen: ik ben voor mezelf even veeleisend, zo niet nog meer veeleisend, als voor de anderen. Als ik een goed afdelingshoofd ben, is dat omdat ik alles check, ieders werk controleer. Ja, ik leid steeds weer andere mensen op. Dàt is mijn werk. Maar als mijn assistenten hun jaar bij mij appreciëren, is dat omdat ik er ben. Omdat ze zich gesteund weten en voelen. Omdat ze altijd beroep op me mogen doen, ook als ik een dag verlof heb. Omdat ik, ondanks het feit dat het aantal dossiers onder hen verdeeld wordt en ik de supervisie over alles heb, ik élk dossier ken. 

Waarom mag ik dan niet van anderen verwachten wat ik van mezelf verwacht?

Ruim 24 uur ruzie met Neil. Ruzie? Neen, we noemen het een discussie. Ik wil niet verdergaan op het huidig elan: ik ga later werken, of annuleer afspraken om hem de "mogelijkheid" te geven om me te zien. Mijn werk lijdt eronder. Ik minimaliseer zijn inspanningen niet. Hij geeft soms werk uit handen, dat hij beter zelf zou doen. Hij stuurt me een uitnodiging voor een receptie, waar hij met zijn eega op wordt uitgenodigd, en waarbij hij prioriteit gaf aan een uur met mij (ik herinner het me zelfs nit meer, want ik wéét dat ik die avond me The Player naar Aalst reed voor een dress rehearsel... heb ik hem écht die avond nog gezien?.... het lijkt me sterk dat ik voordien nog een afspraak in mijn bureau had? Ik wéét dat The player me thuis heeft opgepikt ,en niét aan mijn bureau.

Ruim 24 uur meer van hetzelfde: "tu veux que tous soit comme tu le souhaites". En in dezelfe zin: "ok, dis-moi ce que te veux faire à Anvers vendredi, je m'arrange". Merde (sorry voor het woord): ik wil NIET de beslissing moeten nemen. Ik ben volwassen en realistisch genoeg om te beseffen dat hij geen hele dag verlof kan nemen. Bovendien hoorde ik vanavond dat zijn eega, dochter en schoonzoon naar A'pen komen voor een soort degustatieavond. I don't care.... ik moet zelf tijdig thuis geraken, om naar toneel te gaan.  Maar wéér krijg ik de verantwoordelijkheid in mijn schoenen geschoven "que veux-tu faire?". Waarom moet ik beslissen? Waarom moet ik steeds vragende partij zijn? Waarom moet ik steeds smeken om aandacht?

Ik....steeds weer ik...

Ik compliceer zijn leven. Hij wil enkel gelukkig zijn. Triestigheid, je ongelukkigvoelen, huilen... bestaat niet in zijn wereldje. Everybody always happy. Ik luister, en het enige dat ik kan denken is: "de vrouwen in jouw leven sparen jou, ze spelen een spel, ze doen alsof" En als hij me vandaag de keuze geeft: ofwel geef ik hem de garantie dat ik altijd gelukkig zal zijn (met de nuance dat hij mijn verdriet aanvaardt als het buiten hem omligt, bv een overlijden, een ernstige ziekte bij een naaste), ofwel ben ik hem kwijt.

Wat een keuze... Ofwel speel ik een spel, the happy woman, no worry on her mind, always happy. Ofwel ben ik wie ik ben met hoogtes en laagtes (en nog steeds véél meer hoogtes en laagtes). Maar: hij wil enkel met me verder als ik de eerste houding kan aannemen. Dus de persoon die mij het meest compleet zou moeten kennen, is de persoon tegen wie ik ga moeten liegen? Een onmogelijke keuze...

Ik... steeds weer ik...

Mijn mail weigerde hij volledig te lezen "dès que je lis une chose quie je sais que ça vas m'énerver, je ne le lis plus". Dus las hij ook niet mijn besef dat ik wel degelijk erken dat hij ook moeite doet. Alleen... ik vind onze inspanningen onevenredig. Maar ook dat zal ongetwijfeld aan mij liggen.

Momenteel ben ik compleet verpletterd. Neil was enkel de druppel die de emmer deed overlopen. De afgelopen weken kreeg ik in verschillende contexten, te horen dat ik te veel de controle neem. Het is mijn natuur. Het maakt me een goed afdelingshoofd, een goede chef, een goede supervisor. Mijn carrière boomt. Maar in mijn gevoelsleven stelt het me duidelijk problemen. Wat is het probleem? Kunnen mannen er niet mee om? Of val ik telkens op mannen die het wel comfortabel vinden dat de vrouw de beslissingen neemt, zodat ze zélf nooit schuldig zijn als iets tegenvalt?

Neil stelt me dan, als compromis, een aantal uren in A'pen voor. Beperkt, want ... 's avonds komen zijn eega, zoon en schoondochter naar A'pen, en zijn secretaresse zal er ook bij zijn. Gevolg: hij kan niet het risico lopen dat zij de opmerking maakt dat hij de hele dag niet op bureau was. Ik kan voor enkele uurtjes meegaan, en me verder redden. Maar... wat is de voorwaarde als ik het gevoel heb dat ik ze heb afgedrongen? Hij is duidelijk: ik kan hem enkel behouden als ik bereid ben om gelukkig te zijn (of in elk geval nooit meer triestig te zijn owv hem). Hoe kan ik die belofte waarmaken, in de gegeven situatie? 

Hij heeft mij niet nodig. Hij heeft een klassieke maitresse nodig, die braaf thuis zit te wachten tot haar minnaar tijd vindt om haar op te zoeken. Misschien is dàt mijn conclusie: ik heb een minnaar nodig die vrijgezel is, en gewoon op me kan zitten wachten tot ik tijd voor hem heb?

Ik....altijd ik... altijd mijn fout. Mijn misvatting. Mijn verkeerde interpretatie. Vraag en u zal gegeven worden. Neil is duidelijk: hij wil me gelukkig maken, in de mate van zijn mogelijkheden, maar ik moet de vraag stellen. Maar ik ben moe... moe van alles te moeten dragen. Dàt was hetgeen me naar Calirmero trok: het inzicht dat ik moe was van altijd de grote beslissingen te moeten nemen. Dààrmee had hij me.... Herhaalt de geschiedenis zich? Is dit mijn lot? Is dit mijn persoonlijkheid, dat ik enkel mannen kan interesseren die zich van alle verantwoordelijkheid ontslaan, mij verantwoordelijk stellen, juist omdat ik voor hén de verantwoordelijkheid en beslissingen zal nemen?

Ik....altijd ik.... en dus altijd mijn verantwoordelijkheid. Ik ben er moe van. Ook een rots moet zich ergens op kunnen baseren, steunen. 

Op dit eigenste moment heb ik zin om tegen Neil te zeggen: your call. Jij beslist wat je wil vrijdag. Ik weiger enige beslissing te nemen. Maar als je niets voorstelt, moet je ook niet langskomen voor een uurtje samenzijn 's morgens. Dan annuleer ik mogelijk zelfs gewoon mijn dag verlof en ga werken. Meer en meer lijkt mijn werk de enige plaats waar mijn persoonlijkheid, mijn aanpak geapprecieerd wordt. Buiten thuis natuurlijk.... mijn extreem planmatige kant komt iedereen goed uit, want alles is geregeld. De zomer is quasi van dag tot dag geregeld voor de kids, géén gaten, géén opvangproblemen. 

Ik....altijd ik.... nooit de ander.

Maar ik heb je niet gehoord of gelezen. Ongetwijfeld het beste, ongetwijfeld het verstandigste. Maar mijn gevoel schreeuwt het uit: waarom verdiende ik geen verjaardagswens? 

Ik weet het wel: ik zette er een punt achter. Ik heb je voorstel voor "elkaar blijven zien als vrienden" afgeketst. 

Maar je hebt me zo veel wijsgemaakt dan. Zo waren verjaardagen heilige dagen, en wat er ook gebeuren zou, dié dag moet je de ander feliciteren. Het feit dat je dat niet gedaan hebt, zegt me veel, zo niet alles. Jij hebt ook een punt achter alles gezet. 

En dàt voelt zo oneerlijk. Kinderachtig, maar ik wil dat jij je minstens even ellendig voelt als mij over de situatie. Ik wil dat jij minstens even vaak zou wensen dat het allemaal anders was gelopen. We hebben te lang geprobeerd, te vaak opnieuw getracht. 

Het post-bevallings-effect... hoe vaak heb ik dat voorbeeld al niet aangehaald in presentaties? Wàt er ons ook overkomt, we vergeten de pijn, minimaliseren de ellende... waardoor we steeds weer onszelf herhalen. Want moest onze geest ons niet beschermen, afschermen van de pijn en ellende, er zouden amper nog 2de kinderen geboren worden. Ik merk nu al op dat ik bepaalde gebeurtenissen minimaliseer, vergoelijk, zit te bedenken of de schuld dan toch niet bij mij kan liggen... Dat is mijn valkuil, en ik mag er nooit meer in trappen.

De aanwezigheid van Neil helpt. Al zal hij nooit kunnen betekenen voor mij wat jij voor mij betekend hebt, hij is er wel. Op zijn rustige manier. Hij blijft rustig als ik weer eens angstig word, en me afreageer. In plaats van olie op het vuur  te gooien laat hij het even uitbranden, en komt het dan zachtjes uitdoven. Geen grote woorden, maar een eenvoudige "comment vas-tu chérie?" vanochtend (dergelijke woorden hoor ik zelden van hem, dus ik koester ze). Happy birthday voor me zingen aan de telefoon. Natuurlijk hoop ik stiekem op een verrassing morgen. Ik heb een dagje verlof, waar ze thuis niets van weten. Vanavond heb ik laten doorschemeren dat ik me aan niet meer verwacht dan het gewoonlijke uurtje dat hij dan 's morgens met me komt doorbrengen, bij me thuis. Ergens hoop ik natuurlijk op "iets". Maar ik verwacht het niet.... en heb al zitten bedenken waar ik me thuis nuttig mee kan bezig houden. 

Toch iets van ik van jou heb geleerd: het plannen loslaten. Jou heb ik getracht in mijn planmatige leventje te steken, om elkaar zo vaak mogelijk te zien. En kijk wat het me opbracht...uiteindelijk vooral verwijten  en véél teleurstellingen. Die dag in juli 2015, mijn thuiskomst van de camping....nooit zal ik die avond vergeten. Nog steeds stap ik regelmatig in de douche, en zie ik mezelf in de spiegel, wanhopig huilend. Dié dag heb je, in mijn ogen, definitief alles verknoeid. 

Dus weiger ik dergelijke plannen te maken, zelfs als Neil er eens naar hengelt. Ik geef mijn beschikbaarheden door, en hij ziet maar wat hij ermee doet. Jij hebt me geleerd geen initiatief meer te nemen, om niet teleurgesteld te worden. Ik ken de termen die mensen voor me gebruiken: drammerig, pushy, regelneef, rigide planner... Zo word je niet zomaar... daar groei je in. Mijn opvoeding en het leven dat we thuis leidden, brachten me ertoe om al jong te leren zaken te regelen. Als ik vandaag sta waar ik sta, op alle vlakken, is het oa dankzij mijn planmatige kant. Ik leer een compromis te vinden... en dat evenwicht is nog erg precair. Op het werk loopt het wel eens mis, omdat ik de controle los laat. Het is een leerproces, en ik ben een beginneling.

Maar hoop krijg je niet onder controle. De hoop dat jij vandaag op één of andere manier een gebaar zou maken. De hoop dat Neil vandaag "iets" zou plannen (in mijn wildste dromen werden er bloemen geleverd op mijn werk, wat een onzin, zo'n romantisch gebaar). Door zo veel redenen hoopte ik "iets" maar het bleef bij de klassieke berg wensen op fb, via sms of messenger. De plaats waar ik me het meest "jarig" voelde, was op mijn werk vanochtend. Want buiten de tractactie die ik zelf voorzag (ontbijtkoeken) hadden mijn assistenten de moeite genomen om onderling af te spreken voor wat chocolaatjes, iets te drinken, een zelfgemaakte chocomousse, een tiramisu.... Dààr voelde ik me jarig. De rest van de dag was as usual. Ik moet het leren: op mijn werk kan ik rekenen. En dus heb ik alle recht om een workaholic te zijn.... zij verdienen mijn volledige aandacht. Al de rest is bijna "quantité négligable"...