Dat is nog niet zo lang. Vaak flitste het nog, heel kort meestal, door mijn hoofd "dit zou ik hem hebben willen vertellen of laten zien". Het was meestal maar een heel kort moment, zonder veel impact. Maar het wàs er nog. 

Met de nadruk op "wàs". Eigenlijk besef ik dat ik enkel nog écht over jou nadenk, als ik hier kom schrijven. Ik heb erover gedacht om mijn blog gewoon af te sluiten, te stoppen met schrijven, of zelfs te verwijderen. Maar mijn doel was initieel een spoor van ons te laten. Ergens is het ook een reminder, van waar je me toe bracht, hoe ver je me dreef. Tenslotte besef ik dat het intussen ook een bron van inspiratie, van ideeën is, deze blog. 

Want door mijn gedachten onder woorden te brengen, komen er scenario's op in mijn hoofd. Dingen die ik wil uitwerken, neerschrijven. Ik heb plezier aan schrijven, merk ik. Wanneer is dat plezier verloren gegaan? Ik ben altijd een schrijver geweest... gedichten, teksten, flarden. Hele schriftjes vol, eigen stukjes, dingen die ik overschreef van ergens, die me raakten. Gewoon, voor mezelf, om te "hebben". Ik houd van woorden.

Het doet me glimlachen. Neil merkt soms op dat ik veel praat. Vandaag hoorde hij me een bericht inspreken op een voicemail. Zijn reactie was "je praat zoals je chat: uitvoerig en gedetailleerd". Hij is een man die graag praat, over veel onderwerpen. Maar hij wil geen woorden verspillen. Als ik bv aan de telefoon zeg "ik ga je moeten laten, mijn vergadering begint zo", antwoordt hij gewoon met "ok, bye" en hangt op. Intussen wéét hij al wel dat ik iéts meer nodig heb als afsluiter van een gesprek, maar begrijpen doet hij het niet. Hij vindt het grappig, lacht en zegt "allee, rond maar af op jouw manier. Praat, stel het afscheid uit." 

Hij begrijpt mijn interesse in muziek ook niet. Of liever gezegd: de manier waarop ik naar muziek luister. /Hij luistert naar de melodie, de muziek, de zang. Ik luister naar de woorden, de woordklanken, de inhoud. Maar het zijn net onze verschillen die onze gesprekken interessant maken. Als we praten, vliegt de tijd. Nog steeds, intussen bijna 16 maanden later. 

Zoals hij zegt: "als we niet meer in staat zullen zijn om te vrijen, over 20 jaar, zullen we nog steeds kunnen praten." Ik houd van die uitspraak. Omdat het een realistische uitspraak is. Maar tezelfdertijd zit er iets heel moois in, iets liefs. 

Toch blijf ik de grootste realist. Omdat ik officieel niet in zijn leven besta, is de kans dat we nog contact zullen hebben als fysieke mogelijkheden wegvallen, klein. Een eerste obstakel zal worden: als zowel hij als zijn eega met pensioen zijn, gaan ze continu samen zijn. Moesten we dàt overwinnen: als we niet meer in staat zijn tot autonome verplaatsingen, hebben we geen enkele manier om elkaar te zien. Dus ik denk gewoon niet zo ver in de toekomst. Ik geniet van het moment, en besef dat er, over een paar jaren, hooguit tien jaren, een einde aan zal komen. Maar we zullen mooie herinneringen hebben, aan fijne momenten en gesprekken samen. 

Wat een verschil met mijn herinneringen aan jou...